Beyoğlu’nun kalbinde, Boğaz’a bakan canlı bir kafede üç eski dost buluştu.

In the heart of Beyoğlu, in a lively cafe overlooking the Boğaz, three old friends met.

İçi sıcak, dışı soğuk olan bu kafenin camından, gri kış havasında Boğaz’ın suları göz kırpıyordu.

Through the window of this cafe, warm inside and cold outside, the waters of the Boğaz winked in the gray winter air.

Ege, Aylin ve Kerem masanın etrafında oturuyorlardı.

Ege, Aylin, and Kerem were sitting around the table.

Ege, elindeki kahveyi dikkatlice yudumlarken, içindeki gerilimi saklamaya çalışıyordu.

Ege, carefully sipping his coffee, tried to hide the tension within.

Resim tuvalleri gibi boş sayfalar geçmişe dair kırık anılarla dolmuştu.

Empty pages like canvases were filled with broken memories of the past.

Aylin’in gözleri etrafa yayılan hareketliliği dikkatle takip ediyordu.

Aylin's eyes carefully followed the activity spreading around.

Başarıyla dolu yeni hayatı, geçmişte bıraktığı dostluklar kadar ona yük olmaya başlamıştı.

Her new life, full of success, was beginning to weigh on her as much as the friendships she had left behind.

Kerem ise eski günlerin özlemiyle dolu, nostaljik bir tebessüm taşıyordu.

Kerem, on the other hand, carried a nostalgic smile full of longing for the old days.

Kafe, yeni yıl hazırlıklarıyla süslenmişti.

The cafe was decorated with New Year preparations.

Tavanlarda parlayan ışıklar, etrafta koşturan garsonların sesleriyle birleşiyordu.

The lights shining from the ceilings combined with the sounds of waiters bustling around.

O masa ise soğuk bir rüzgar gibi sessizdi, ta ki Kerem'in konuşması buzları kırmaya başlayana kadar.

That table, however, was as silent as a cold breeze until Kerem's words began to break the ice.

“Ne kadar değişmişiz, değil mi?” diye sordu Kerem.

“Haven’t we changed so much, right?” Kerem asked.

İçinde bir burukluk vardı.

There was melancholy in his voice.

“Aynı değiliz, ama hala biziz,” dedi Aylin, yamuk bir gülümsemeyle.

“We’re not the same, but we’re still us,” Aylin said with a crooked smile.

Başka bir hayat seçtiği için suçluluk duyuyordu.

She felt guilty for choosing another life.

Ege, sessizce ikisinin yüzlerine baktı.

Ege looked silently at both of their faces.

Bu buluşmanın huzur getirmesi gerektiğine inanıyordu.

He believed this meeting should bring peace.

Ancak kelimeler ağırdı, hisler karmaşıktı.

However, the words were heavy, the feelings complex.

“Geçmişi değiştiremeyiz ama geleceği yaratabiliriz,” dedi sonunda.

“We can’t change the past, but we can create the future,” he finally said.

Sözcükler boğazından nefes alıp verircesine çıkarken alaycı bir rahatlama hissetti.

As the words left his throat like breathing, he felt a mocking relief.

Konuşmalar yoğunlaştıkça, eski yaralar yüzeye çıktı.

As the conversations intensified, old wounds surfaced.

İddialar ve itiraflar, duyulan pişmanlıklar fırtına gibi aralarından esti.

Allegations and confessions, regrets, stormed through them.

Aylin, Kerem’e ses yükseltti.

Aylin raised her voice to Kerem.

“Neden hep sen haklı olmalısın?” dedi çaresizlikle.

“Why do you always have to be right?” she said in desperation.

Kerem durgunlaştı; dostlarını kaybetmekten korkuyordu.

Kerem became still; he was afraid of losing his friends.

Ege sonunda, ulaşmak istediği kavrayışa vardı.

In the end, Ege reached the understanding he sought.

Onları barıştırmayı değil, hissettiklerini dürüstçe ifade etmelerini istiyordu.

He didn’t want to reconcile them but wanted them to express their feelings honestly.

“Olan oldu, onlar bizi biz yaptı.

“What happened has happened, it made us who we are.

Artık ne yapacağımıza karar veririz,” dedi yavaşça.

Now we decide what to do,” he said slowly.

Gerginliğin ardından bir sessizlik çöktü.

After the tension, silence settled.

O an, dostluklarının gerçekte ne kadar değerli olduğunu fark ettiler.

At that moment, they realized how valuable their friendship truly was.

Karşılıklı olarak başlarını salladılar.

They nodded to each other in mutual agreement.

Zor bir konuşmanın ardından, arkadaşlar birbirlerine daha fazla değer vereceklerini ve yeni başlangıçlara yelken açacaklarını kabul ettiler.

After a difficult conversation, the friends agreed to value each other more and to sail towards new beginnings.

Geçmişin hayal kırıklıklarından sıyrılarak, birlikte geçirecekleri bir geleceği kutladılar.

Casting off the disappointments of the past, they celebrated a future they would spend together.

Kafenin verandasında, kışın serin havasında bir arada gülümseyen üç dost, yeni yılın umut dolu ışıkları altında birer kahve daha içmenin keyfini çıkardı.

On the veranda of the cafe, in the cool air of winter, the three friends smiled together, enjoying another coffee under the hopeful lights of the New Year.

Artık her bir sözcük, bir dostluk yeminine dönmüştü.

Now, every word had turned into a vow of friendship.

Evet, değişmişlerdi fakat birliktelikleri yeniden filizlenmişti.

Yes, they had changed, but their togetherness had sprouted anew.