Karadeniz Dağları'nın kalbinde küçük bir köy vardı.

In the heart of the Karadeniz Mountains, there was a small village.

Yılbaşı'na sayılı günler kalmıştı ve dağlar karla kaplıydı.

Just a few days were left until Yılbaşı, and the mountains were covered with snow.

Her yer bembeyazdı.

Everywhere was pure white.

Emir ve Serap dağların eteğindeki ailelerinin kulübesine doğru ilerliyordu.

Emir and Serap were making their way towards their family's cabin at the foot of the mountains.

Karlar arasında ilerlemek zor olsa da, emir için bu zorluk bir yana dursun, çocukluk anılarına doğru bir yolculuktu.

Although it was difficult to move through the snow, for Emir, it was more of a journey into childhood memories than a hardship.

Kulübeye vardıklarında, anıları onları karşıladı.

When they arrived at the cabin, memories welcomed them.

Tahta kapıyı açınca, içeri dolan sıcaklık ve şöminenin çıtırtısı, ikisinin de içine huzur verdi.

Upon opening the wooden door, the warmth that filled the room and the crackling of the fireplace brought peace to both of them.

Emir, bu kulübede pek çok kış tatili geçirmişti.

Emir had spent many winter holidays in this cabin.

Ailesinden kalan son hatıra gibi gördüğü bu yer, ona huzurun ötesinde bir anlam ifade ediyordu.

This place, which he saw as the last memory left from his family, meant more to him than just peace.

Serap ise bu duyguları tam olarak paylaşamıyordu. Geçmişi geride bırakıp, özgürce kendi hayatını kurmak istiyordu.

Meanwhile, Serap couldn't fully share these feelings. She wanted to leave the past behind and freely establish her own life.

"Abi," dedi Serap, elindeki odunları şöminenin yanına bırakırken.

"Abi," said Serap, as she placed the logs next to the fireplace.

"Burası gerçekten güzel. Ama belki de artık başka planlar yapmalıyız."

"This place is really beautiful. But maybe we should start making other plans."

"Ne gibi planlar?" diye sordu Emir, gözlerini odunların alev alışını izlerken.

"What kind of plans?" asked Emir, watching the logs catch fire.

"Satmak gibi. Belki de bu hatıralara bağlı kalmak bizi geriye götürüyor."

"Like selling. Maybe clinging to these memories is holding us back."

Emir şaşırdı ama belli etmedi. Bir cevap vermeden önce kulübenin penceresinden dışarıya baktı.

Emir was surprised but didn't show it. Before answering, he looked outside through the cabin's window.

Kar, sessizce yağıyordu. Zaman adeta durmuş gibiydi.

The snow was falling silently. Time seemed to stand still.

Gecenin ilerleyen saatlerinde, dışarıdaki kar fırtınası yoğunlaştı.

As the night progressed, the snowstorm outside intensified.

Emir ve Serap, var olan elektrik kesintisi nedeniyle birbirlerine daha da yaklaştılar.

With the power outage, Emir and Serap drew closer to each other.

Ortamı zayıf bir mum ışığı aydınlatıyordu.

The room was illuminated by the faint light of a candle.

Sessizlik uzun süre korundu.

Silence was maintained for a long time.

"Serap," dedi Emir sonunda.

"Serap," Emir finally said.

"Ailemizin burada bıraktığı miras... Bu sadece bizim için mi önemli? Yoksa bu bizi gerçekten bir yere mi götürüyor?"

"The legacy our family left here... Is this only important to us? Or is it really taking us somewhere?"

Serap derin bir nefes aldı.

Serap took a deep breath.

"Bilmiyorum Emir. Bazen geçmişte kalmış şeyler bizi ileri götürmekten alıkoyabilir. Ama annem ve babam, burası için çok çalıştı. Bunu da unutmak istemiyorum."

"I don't know, Emir. Sometimes things left in the past might prevent us from moving forward. But our mom and dad worked so hard for this place. I don't want to forget that either."

Konuşma ilerledikçe, ikisi de duygularını açıkça dile getirdi.

As the conversation progressed, both expressed their feelings openly.

Tartışma zaman zaman yükselse de, her kelime onları daha da yakınlaştırdı.

Although the discussion sometimes escalated, every word brought them closer together.

İki kardeşin arasındaki bu bağ, fırtınanın sonunda, olması gerektiği yere vardı.

The bond between the two siblings found its rightful place by the end of the storm.

Yeni yıl sabahı, güneş islik bir şekilde doğarken, Emir ve Serap kararlarını verdiler.

On the morning of the new year, as the sun rose faintly, Emir and Serap made their decision.

Kulübenin bir kısmını yenileyeceklerdi.

They would renovate part of the cabin.

Emir, bu yeri koruyacaktı.

Emir would preserve this place.

Ama Serap'ın isteklerine de saygı gösterecek, kendi yolunu çizmesine izin verecekti.

But he would also respect Serap's desires and let her forge her own path.

Geleceğe doğru attıkları bu yeni adımda, geçmişlerini onurlandırarak ilerleyeceklerdi.

In this new step towards the future, they would move forward by honoring their past.

Böylece Emir ve Serap, o sıcak kulübede sadece kardeş değil, aynı zamanda dost olduklarını bir kez daha fark ettiler.

Thus, Emir and Serap, in that warm cabin, once again realized that they were not just siblings but also friends.

Her kar tanesiyle bir sayfa kapanırken, yeni başlangıçlar da onları bekliyordu.

As each snowflake closed a chapter, new beginnings awaited them.