Emirgan Korusu'nda hava hafif serindi.

The weather in Emirgan Korusu was slightly cool.

Ağaçlar, sonbaharın altın tonlarına bürünmüş, yerlerdeki yapraklar çıtır çıtır sesler çıkarıyordu.

The trees were dressed in the golden tones of autumn, and the leaves on the ground made crunchy sounds.

Ayça ve Emre, bu huzurlu güzellik içinde yürüyordu.

Ayça and Emre were walking through this peaceful beauty.

Haftalardır bunun gibi sessiz bir anı beklemişlerdi.

They had been waiting for a quiet moment like this for weeks.

Emre, tarihle ilgili bir şeyler anlatırken, Ayça'nın gözü birden dolayı yerdeki kırmızı deftere takıldı.

While Emre was talking about something related to history, Ayça's eyes suddenly caught sight of a red notebook lying on the ground.

Defter, patikanın tam ortasındaydı.

The notebook was right in the middle of the path.

Ayça, hemen heyecanla eğildi ve defteri yerden aldı.

Ayça excitedly bent down immediately and picked up the notebook.

"Emre, bak!"

"Emre, look!"

dedi, gözleri parlayarak.

she said, her eyes sparkling.

"Bir defter buldum!"

"I found a notebook!"

Emre de eğildi ve defterin kabını parmaklarının ucuyla inceledi.

Emre also bent down and examined the cover of the notebook with his fingertips.

İkisi de defterin içindeki sayfaları merakla çevirmeye başladılar.

Both started to flip through the pages with curiosity.

İçindeki notlar oldukça tuhaftı.

The notes inside were quite peculiar.

Belirli gün tarihlerinden ve anılardan bahseden bazı cümleler yazılıydı.

Some sentences talked about specific dates and memories.

Ayça, bir sayfada yazan, "17 Kasım, kelebekli bank" ifadesini okuyunca düşündü.

When Ayça read on one page, "November 17, butterfly bench," she thought.

Bu, sanki daha önce duyduğu bir şey gibiydi.

It felt like something she had heard before.

Emre, aniden duraksadı.

Emre suddenly paused.

“Bu kelimeler bana çok tanıdık geliyor,” dedi, yüzü düşünceli.

"These words sound very familiar to me," he said, his face thoughtful.

Son zamanlarda Emirgan Korusu'nda yürüyüş yaparken garip bir déjà vu yaşıyordu, sanki bu anıları daha önce yaşamış gibi hissediyordu.

Lately, while taking walks in Emirgan Korusu, he was experiencing a strange déjà vu, feeling as if he had lived these memories before.

Şimdi bu defterle, bu his daha da güçlü hale geldi.

Now with this notebook, this feeling became even stronger.

Ayça, defterdeki ipuçlarını takip etmeye karar verdi.

Ayça decided to follow the clues in the notebook.

Emre’ye dönerek, “Bu işi çözmemiz gerekiyor.

She turned to Emre and said, "We need to solve this.

Belki defterin sahibi bu parkta yaşıyor ya da buraya sık sık geliyor,” dedi.

Maybe the owner of the notebook lives in this park or comes here frequently."

Emre, Ayça’ya destek vermek istedi.

Emre wanted to support Ayça.

Ayrıca bu garip hislerden kurtulmak istiyordu.

He also wanted to get rid of these strange feelings.

“Tamam, seninleyim.

"Okay, I'm with you.

Hadi bakalım, başka neler bulacağız,” dedi.

Let's see what else we find," he said.

Birlikte parkta ipuçlarını aramaya başladılar.

Together, they started looking for clues in the park.

Her ipucu bir yerlere işaret ediyordu ama sonuç hep aynıydı: Bir çıkmaz sokak gibi görünüyordu.

Each clue pointed somewhere, but the result was always the same: It seemed like a dead end.

Ancak Ayça kararlıydı.

However, Ayça was determined.

“Devam etmeliyiz, belki her şeyin bir anlamı vardır,” dedi.

"We must continue; maybe everything has a meaning," she said.

Sonunda, parkın daha az bilinen bir köşesinde, kelebeklerle dolu bir bank buldular.

Finally, in a lesser-known corner of the park, they found a bench filled with butterflies.

Duvarda kazınmış gizli bir mesaj vardı.

There was a secret message carved on the wall.

“Unutulmuş anılar,” yazıyordu.

"Forgotten memories," it said.

O an, Ayça ve Emre’ye bir şey oldu.

At that moment, something happened to Ayça and Emre.

Zihinlerinde bir kapı açıldı.

A door opened in their minds.

Çocukken burada bir pikniğe gelmişlerdi ve o günü tamamen unutmuşlardı.

They had come here for a picnic as children and had completely forgotten that day.

Bu piknikte yaşadıkları anılar, şimdi bu defterdeydi.

The memories of that picnic were now in this notebook.

Anılar canlandıkça, defterin sırları da çözülüyordu.

As the memories resurfaced, the secrets of the notebook were also being solved.

O günü birlikte tekrar hatırladılar.

They recalled that day together.

Kendi çocukça şakalarını, ağacın altına sakladıkları defteri ve birlikte gülümseyerek yediği ekmek arası peynirleri anımsadılar.

They remembered their childish jokes, the notebook they hid under the tree, and the sandwiches with cheese they ate while smiling together.

O an, bütün bulanıklık kayboldu.

At that moment, all the blurriness disappeared.

Bu deneyim, Ayça'nın yaşamındaki küçük bağlantıların tadını çıkarmasını öğretti ve Emre’nin geçmişe dair karanlık taraflarını bırakmasına yardım etti.

This experience taught Ayça to enjoy the small connections in life and helped Emre to let go of the dark aspects of the past.

Parkın serin havasında, tekrar yürümeye başladılar.

In the park's cool air, they began to walk again.

Ayça ve Emre’nin dostluğu, bu gizemli maceranın sonunda daha da güçlendi ve ikisi de yeni anıları birlikte yaşamak için sabırsızlandı.

The friendship between Ayça and Emre grew stronger at the end of this mysterious adventure, and both were eager to experience new memories together.