Sonbaharın serin rüzgarları, üniversite yurdunun pencerelerine vurarak içerideki sessizliği boğuyordu.

The cool winds of autumn were beating against the windows of the university dormitory, stifling the silence inside.

Emir, köhne bir kanepeye oturmuş, kitaplarını raf gibi kullandığı dar abaküs sehpanın üstündeki mum ışığının yetersizliğini izliyordu.

Emir sat on a worn-out couch, observing the inadequacy of the candlelight on the narrow abacus table which he used as a bookshelf.

Yağmur camda izler bırakırken, salon sessizdi; fakat dışarıdaki fırtına tüm gücüyle esiyordu.

The rain left marks on the window, and the room was silent; however, the storm outside was blowing with full force.

O akşam Leyla ve Kerem, Emir'in odasına gelmişti.

That evening, Leyla and Kerem had come to Emir's room.

Hep birlikte çalışmayı planlamışlardı ancak beklenmedik bir hava muhalefeti nedeniyle elektrikler kesilmişti.

They had planned to study together, but due to an unexpected weather disruption, the electricity had gone out.

Emir, bu karanlıkta kendini rahat hissetmiyordu.

Emir didn’t feel comfortable in this darkness.

Arkadaşlarının varlığı, içinde sakladığı duyguları daha da belirgin hale getiriyordu.

The presence of his friends made the emotions he kept hidden even more apparent.

Kalbinin çarpıntısı, Leyla'ya olan hislerini itiraf etme ihtiyacıyla harmanlanıyordu.

The beating of his heart was mingling with the need to confess his feelings for Leyla.

Kerem, bu tür anlarda genellikle espri yapar, ortamı yumuşatırdı.

In such moments, Kerem usually made jokes to lighten the mood.

"Korkacak bir şey yok, karanlık sadece karanlıktır," diyerek gülümsedi.

"There is nothing to fear; darkness is just darkness," he said with a smile.

Fakat Emir, bu gece Kerem'in rahat tavırlarına ayak uyduramıyordu.

But this night, Emir couldn’t follow Kerem's relaxed demeanor.

Leyla, Elif Şafak'ın romanını bir kenara bırakarak mum ışığında odayı gözleriyle taradı.

Leyla put aside Elif Şafak's novel and scanned the room in the candlelight.

Herkesin yüzünde bir tebessüm vardı ama Emir'in zihni başka düşüncelerle doluydu.

There was a smile on everyone’s face, but Emir's mind was filled with other thoughts.

Sonunda, Emir karanlıkta bir an Cesaret buldu.

Finally, in the darkness, Emir found a moment of courage.

"Leyla, seninle konuşmam gereken bir şey var," diye kekeleyerek söze başladı.

"Leyla, there is something I need to talk to you about," he began, stammering.

Karanlık odanın başka bir dünyası vardı, sanki söylenecek sözcükler daha bir ağırlaşıyordu.

The dark room felt like a different world, as if the words to be spoken became heavier.

Kerem bir an sessizleşti, bu ani açıklamadan dolayı kulak kesilmişti.

Kerem fell silent for a moment, listening intently to this sudden revelation.

Leyla, merakla Emir'e yaklaştı.

Leyla approached Emir with curiosity.

"Tabii, nedir Emir?" dedi yumuşak bir sesle.

"Of course, what is it, Emir?" she said softly.

Emir derin bir nefes aldı ve ilk defa kendi içinde sakladığı düşünceleri kelimelere döktü.

Emir took a deep breath and for the first time put into words the thoughts he had kept inside.

"Leyla, uzun zamandır bir sırrım var.

"Leyla, I’ve had a secret for a long time.

Sana karşı bir şeyler hissediyorum."

I have feelings for you."

Karanlıkta bir sessizlik yaşandı, arada yalnızca fırtınanın ve yağmurun sesi yankılanıyordu.

There was a moment of silence in the darkness, with only the sound of the storm and rain echoing in between.

Leyla'nın yüzü görülmüyordu ama Emir, onun gözlerinin kendisine yoğunlaştığını hissediyordu.

Leyla's face was unseen, but Emir sensed that her eyes were focused on him.

Kalbi daha da hızlı atmaya başladı.

His heart began to pound even faster.

Leyla, nazik bir gülümsemeyle karşılık verdi.

Leyla responded with a gentle smile.

"Emir, bu cesaretin için teşekkür ederim.

"Emir, thank you for your courage.

Kerem'i seviyorum fakat seninle arkadaş kalmak benim için çok önemli."

I love Kerem, but it’s very important to me that we remain friends."

Emir bu cümleyi duyduğunda, yüreğindeki yükün hafiflediğini hissetti.

When Emir heard this sentence, he felt the burden in his heart lighten.

Leyla'nın açıklığı ve güzelliği, içindeki karmaşıklığı çözmüştü.

Leyla's openness and grace had resolved the turmoil within him.

Fırtına yavaş yavaş sakinleşirken, Emir düşündü ki, bazen duygularını ifade etmek en büyük cesareti gerektirirdi.

As the storm gradually calmed, Emir thought that sometimes expressing your feelings required the greatest courage.

Artık kendini daha iyi hissediyordu, kütüphanedeki kitaplar değil, içindeki yük hafiflemişti.

He now felt better, not because the books in the library were lighter, but because the weight within him had lifted.

Ve böylece, Emir, Leyla ve Kerem arkadaşlıklarına devam ettiler.

And so, Emir, Leyla, and Kerem continued their friendship.

Karanlık bir akşamda başlayan bu itiraf, dostluklarının derinleşmesine vesile oldu.

This confession, which began on a dark evening, became an opportunity for their friendship to deepen.

Emir, artık yeni bir güne daha umutla başlayabilirdi, dostluğun ve dürüstlüğün kıymetini bilerek.

Emir could now start a new day with more hope, knowing the value of friendship and honesty.