Bursa'nın sarı ve kırmızı yapraklarla kaplı huzurlu sokakları, sonbaharın serinliğiyle doluydu.

The peaceful streets of Bursa, covered with yellow and red leaves, were full of the coolness of autumn.

Burada, tarihi bir bina olan yatılı okul, öğrenci sesleriyle yankılanıyordu.

Here, the boarding school, a historic building, echoed with the voices of students.

Emre, sessiz ve düşünceli bir şekilde okul bahçesinde yürüyordu.

Emre was walking in the school yard quietly and thoughtfully.

Her zamanki gibi elinde bir kitap taşıyordu.

As usual, he was carrying a book in his hand.

Ancak bu sefer aklı bambaşka yerlerdeydi.

However, this time his mind was elsewhere.

Evde her şey değişmişti; teyzesi boşanmış ve Leyla, kuzeni, onlarla yaşamaya başlamıştı.

Everything had changed at home; his aunt had divorced, and Leyla, his cousin, had started living with them.

Emre, Leyla'nın geldiği ilk günden beri aralarındaki tuhaf sessizliğin farkındaydı.

Emre had been aware of the strange silence between them since Leyla arrived on the first day.

Leyla, her zamanki neşeli tavrını korusa da, aslında içinde fırtınalar kopuyor gibiydi.

Although Leyla maintained her usual cheerful demeanor, it seemed like storms were raging inside her.

Evde yabancı birinin varlığı Emre'yi de huzursuz etmişti.

The presence of a stranger in the house had also made Emre uneasy.

Bütün bu değişimlerin ortasında kendisini kaybolmuş hissediyordu.

Amidst all these changes, he felt lost.

Bir akşam Leyla, onun odasına geldi.

One evening, Leyla came into his room.

"Yatılı okulda her şey nasıl böyle hareketli olabilir?"

"How can everything be so lively at a boarding school?"

diye sordu, biraz şaşkın ama meraklı bir ifadeyle.

she asked, with a somewhat surprised but curious expression.

Emre, bunu bir fırsat olarak gördü.

Emre saw this as an opportunity.

"Okulda bir sonbahar festivali olacak.

"There will be an autumn festival at the school.

İstersen katılabiliriz," dedi samimi bir ses tonuyla.

If you want, we can attend," he said in a sincere tone.

"Sana biraz okulun eğlenceli yanlarını gösterebilirim."

"I can show you some of the fun sides of the school."

Festival günü geldiğinde, hava serindi ama öğrenciler heyecanla etrafta koşturuyordu.

When the festival day arrived, the weather was chilly, but the students were running around excitedly.

Seda, Emre'nin sınıf arkadaşı, onlara katıldı.

Seda, Emre's classmate, joined them.

"Hadi, mısır patlatma standına gidelim," dedi Seda, gülümseyerek.

"Come on, let's go to the popcorn stand," said Seda, smiling.

Emre, Leyla’nın ilk kez böyle rahatça güldüğünü gördü.

Emre saw Leyla laugh so freely for the first time.

Onlar birlikte yürürken, Leyla ile aralarındaki mesafenin yavaşça kapandığını hissetti.

As they walked together, he felt the distance between them slowly closing.

Akşamüstü, ağaçların altında bir bankta oturdular.

In the afternoon, they sat on a bench under the trees.

Leyla, Emre'ye döndü.

Leyla turned to Emre.

"Bu aralar seninle pek konuşamıyorum.

"I haven't been able to talk to you much lately.

Her şey çok yeni ve garip geliyor," dedi, biraz üzgün ama içten bir şekilde.

Everything feels so new and strange," she said, a bit sad but sincerely.

"Biliyorum.

"I know.

Ben de kendimi öyle hissediyorum," diye yanıtladı Emre, dürüstçe.

I feel the same way," Emre replied honestly.

"Ama ne zaman istersen benimle konuşabilirsin, seninle her zaman buradayım."

"But you can talk to me anytime, I'm always here for you."

O an, aralarındaki buzlar erimeye başladı.

At that moment, the ice between them began to melt.

Emre, Leyla'nın içinde taşıdığı yüklerden biraz olsun kurtulmasına yardım etti.

Emre helped Leyla lighten some of the burdens she carried within.

Leyla, onun samimiyetini hissedince, kendi duygularını daha iyi ifade etmeye başladı.

When Leyla felt his sincerity, she started expressing her feelings better.

Zamanla, Emre ve Leyla arasında bir bağ oluştu.

Over time, a bond formed between Emre and Leyla.

Emre, kuzenine daha iyi bir destek olmayı öğrendi; Leyla ise evindeymiş gibi hissetmeye başladı.

Emre learned to be a better support for his cousin, and Leyla began to feel like she was at home.

Bursa'nın soğuk sonbaharında, içlerini ısıtacak bir aile desteği bulmuşlardı.

In the cold autumn of Bursa, they found the warmth of family support.

Artık, yalnız hissetmiyorlardı.

They no longer felt alone.

Bu küçük anılar, Emre'ye ailenin ne kadar değerli olduğunu öğretti.

These small memories taught Emre how valuable family is.

Leyla ise, zorlukların üstesinden gelirken yalnız olmadığını fark etti.

Leyla, on the other hand, realized that she wasn't alone in overcoming difficulties.

İkisi de bu yeni düzenin içinde yollarını buldular.

Both of them found their way in this new arrangement.

Bu değişiklikler, ileride ne kadar zorlayıcı olursa olsun, birbirlerine ne kadar büyük bir destek olabileceklerini gösterdi.

These changes demonstrated how much support they could be to each other, no matter how challenging the future might be.