İstanbul'un kalbinde, İstiklal Caddesi Cumhuriyet Bayramı'nın coşkusuyla dolup taşıyordu.

In the heart of İstanbul, İstiklal Caddesi was overflowing with the excitement of the Republic Day.

Bayraklar sallanıyor, insanlar gülüyor ve sokakları neşe kaplıyordu.

Flags were waving, people were laughing, and the streets were filled with joy.

Deniz, bu kalabalığın içinde kaybolmuş bir yolcu gibiydi; ama yanında en iyi arkadaşı Emre vardı.

Deniz felt like a lost passenger in this crowd; but he had his best friend Emre with him.

Deniz'in aklında tek bir şey vardı: kız kardeşi Aylin'le barışmak.

There was only one thing on Deniz's mind: to reconcile with his sister Aylin.

Deniz, ailesinin boşanmasını hep yüklenmiş, suçluluk duymuştu.

Deniz had always shouldered the burden of his parents' divorce and felt guilty about it.

Aylin, boşanmadan sonra ailesinden uzaklaşmıştı ve aile toplantılarına katılmıyordu.

Aylin had distanced herself from the family after the divorce and wasn't attending family gatherings.

Deniz, ona ulaşmaya defalarca çalışmıştı ama hep başarısız olmuştu.

Deniz had tried to reach out to her many times but had always failed.

Bugün, en büyük cesaretini topladı.

Today, he gathered his greatest courage.

Cumhuriyet'in coşkusundan ilham alarak Aylin'le yüzleşmeye karar verdi.

Inspired by the excitement of the Republic, he decided to confront Aylin.

Festivallerin umut getireceğine inanıyordu.

He believed that the festivals would bring hope.

Kalabalık arasında Aylin'i bulmak zor olmayacaktı.

It wouldn't be difficult to find Aylin among the crowd.

O her zaman belirgin ve farklı bir duruşa sahipti.

She always had a distinct and different presence.

Deniz, omzunu sıvazlayarak arkadaşı Emre'ye baktı.

Deniz, giving Emre a pat on the shoulder, looked at his friend.

Emre, bu çabanın boşuna olabileceğini düşünüyordu ama yine de Deniz'in yanındaydı.

Emre thought this effort might be in vain, but he was still there for Deniz.

"Emre, işte Aylin orada," dedi Deniz, gözleri kız kardeşine kitlenmişti.

"Emre, there's Aylin over there," said Deniz, his eyes fixed on his sister.

Aylin'i görür görmez birden bire heyecan ve korku hissetti.

As soon as he saw Aylin, he suddenly felt excitement and fear.

Aylin, yalnız başına duruyor ve caddede akıp giden insanlar kalabalığını izliyordu.

Aylin was standing alone, watching the crowd of people flowing down the street.

"Aylin!"

"Aylin!"

diye seslendi Deniz umutla.

Deniz called out hopefully.

Aylin, başını çevirip ona baktığında yüz ifadesinde bir şaşkınlık beliriyordu.

When Aylin turned her head to look at him, a look of surprise appeared on her face.

"Ne yapıyorsun burada Deniz?"

"What are you doing here Deniz?"

dedi Aylin.

said Aylin.

Sesi soğuktu ama Deniz pes etmeyecekti.

Her voice was cold, but Deniz wasn't going to give up.

"Bayramı birlikte kutlamak istedim.

"I wanted to celebrate the holiday together.

Ayrıca konuşmamız gerekiyor," diye yanıt verdi Deniz.

Also, we need to talk," replied Deniz.

Aylin başını iki yana salladı.

Aylin shook her head from side to side.

"Konuşacak bir şey yok," dedi sertçe.

"There's nothing to talk about," she said harshly.

Ama Deniz geri adım atmadı.

But Deniz didn't step back.

Cumhuriyet Marşı çalarken Deniz, Aylin'in yanına yürüdü.

As the Republic March played, Deniz walked over to Aylin.

"Bak, ben de üzgünüm," dedi Deniz.

"Look, I'm sorry too," Deniz said.

"Ama böyle yaşamaya devam edemeyiz.

"But we can't keep living like this.

Ailemiz ne olursa olsun, biz de bir aileyiz."

No matter what happens to our family, we are a family too."

Aylin duraksadı ve kalabalığa doğru bakarak derin bir nefes aldı.

Aylin hesitated and took a deep breath as she looked towards the crowd.

Sonra aniden patladı.

Then she suddenly burst out.

"Biliyor musun Deniz, her şeyin bir araya geleceğini sanıyorsun ama aslında bu kadar basit değil!"

"You know, Deniz, you think everything will come together, but it's not that simple!"

Bu güne kadar sakladıkları tüm duygular şimdi yüzeye çıkıyordu.

All the emotions they had hidden until today were now surfacing.

Halk marşı, onların arasında yükselen seslerin arka planı oldu.

The national march became the backdrop to the voices rising between them.

"Anlıyorum," dedi Deniz sabırla.

"I understand," said Deniz patiently.

"Ama bu bizim için de bir başlangıç olabilir.

"But this could be a new start for us too.

Seninle birlikte yemeğe çıkalım.

Let's go out for a meal together.

Ailemizle konuşalım."

Let's talk with our family."

Aylin gözlerini yere dikti.

Aylin looked down at the ground.

Sessizlik uzadı.

Silence stretched out.

Ardından başını kaldırdı.

Then she raised her head.

"Tamam," dedi yavaşça.

"Okay," she said slowly.

"Deneyebiliriz."

"We can try."

Bu küçücük kelime, Deniz'in kalbine bir umut ışığı yaktı.

This tiny word lit a light of hope in Deniz's heart.

Aylin geri dönüşü başlatmak için adım atmaya karar vermişti.

Aylin had decided to take a step to initiate a return.

Emre yanlarına geldi ve onlara dostça gülümsedi.

Emre came over and smiled at them friendly.

"Ben de vardır mıyım bu planda?"

"Am I included in this plan?"

diye sordu.

he asked.

Deniz ve Aylin'i saran İstanbul'un bu neşeli kalabalığı, belki de onlara yeni bir başlangıç için ilham vermişti.

The joyful crowd of İstanbul surrounding Deniz and Aylin had perhaps inspired them to a new beginning.

O günden sonra, her şey mükemmel olmasa da, en azından denemenin değerli olduğunu biliyorlardı.

From that day on, even if everything wasn't perfect, they knew that trying was valuable.

Aile olmak, birlikte olmaktı.

Being a family meant being together.

Bunu anlamışlardı.

They had understood this.