İstanbul'da bir sonbahar günü, yapraklar altın ve kırmızı tonlara bürünmüşken, Emre, annesi Aylin ile birlikte adımlıyordu.

On an autumn day in İstanbul, as the leaves turned golden and red hues, Emre walked with his mother Aylin.

Bugün özel bir gündü.

Today was a special day.

Birkaç ay önce kaybettikleri Kerem'in ardından, Aylin ilk defa oy kullanacaktı.

Following the loss of Kerem a few months ago, Aylin was going to vote for the first time.

Babası, her seçimde oy kullanmanın önemini vurgulardı.

Her father always emphasized the importance of voting in every election.

Emre de bu geleneği sürdürmek istiyordu.

Emre wanted to continue this tradition too.

Semtin yerel topluluk merkezi, İstanbul'un çeşitli bölgelerinden insanların buluşma noktasıydı.

The local community center was a gathering point for people from various parts of İstanbul.

Giriş kapısının önünde kalabalık bir kuyruk vardı.

There was a crowded queue in front of the entrance.

Aylin, insanların gülüşlerini ve konuşmalarını dinlerken içini bir ürperti kapladı.

As Aylin listened to the laughter and conversations of the people, a chill ran through her.

Kerem'le buraya birkaç kez birlikte gelmişlerdi ve bu anılar onu biraz sarstı.

She and Kerem had come here together a few times, and these memories left her a bit shaken.

Emre, annesinin yüzündeki tereddüdü fark etti.

Emre noticed the hesitation on his mother's face.

“Anne, bu senin için önemli.

“Mom, this is important for you.

Baba hep birlikte gelirdik hatırlıyor musun?” diye sordu.

Remember how Dad always came with us?” he asked.

Aylin, duygularını kontrol etmeye çalışarak başını salladı.

Aylin, trying to control her emotions, nodded her head.

Etrafta dolaşan simit kokusu biraz içini rahatlatsa da, kalbinin atışı hızlanmıştı.

Although the smell of simit wafting around comforted her a little, her heartbeat had quickened.

Sıra onlara yaklaştığında, Aylin bir adım geride durdu.

As their turn approached, Aylin took a step back.

İnsan kalabalığı ve hatıralar çok fazlaydı sanki.

The crowd and the memories seemed overwhelming.

Bir an geri dönmeyi düşündü.

For a moment, she thought about turning back.

Emre, “Anne, bu senin oy hakkın.

Emre said, “Mom, this is your right to vote.

Baba da böyle yapmamızı isterdi,” dedi.

Dad would want us to do this.”

Annesine güven verici bir şekilde bakarken, kalbinin derinliklerinde bir güç hissetti.

As he looked at his mother reassuringly, he felt a strength deep within his heart.

Aylin derin bir nefes aldı, oğlunun elini sıktı ve içeri adım attı.

Aylin took a deep breath, squeezed her son's hand, and stepped inside.

Her bir adımdan sonra her şey biraz daha kolaylaştı.

With each step, everything got a bit easier.

Oylama kabinine girdiğinde, anıları ve acıları, cesaretiyle birleşti.

When she entered the voting booth, her memories and pain melded with her courage.

Oyu kullanmak, ona bir tür kapanış ve özgüven sağladı.

Casting her vote provided her with a kind of closure and confidence.

Sonunda, oy pusulasını kutuya attı.

Finally, she dropped the ballot into the box.

Bir rahatlama hissetti.

She felt a sense of relief.

Emre, annesinin yanına geldiğinde ona sarıldı.

When Emre came over to her, he hugged her.

İkisi de geleceğe dair umutlu hissettiler; Kerem'i onurlandıran bir adım atmışlardı.

Both felt hopeful for the future; they had taken a step that honored Kerem.

Emre, ay ışığında annesine baktı ve onun yalnız olmadığını anlamıştı.

In the moonlight, Emre looked at his mother and realized she wasn't alone.

Ona destek olmak için oradaydı.

He was there to support her.

Aylin içinse bu adım, yalnız olmadığını hissettiriyordu.

For Aylin, this step made her feel she wasn't alone.

İkisi de değişmişlerdi.

They had both changed.

Emre kendine güven kazanmış, Aylin ise daha güçlü ve geleceğe umutla bakan biri olmuştu.

Emre had gained self-confidence, and Aylin had become stronger and more hopeful for the future.

Kasvetli sonbahar havasında bile yeni başlangıçlar filizleniyordu.

Even in the gloomy autumn air, new beginnings were budding.