Yapraklar rüzgarla dans ediyordu.

The leaves were dancing in the wind.

Emre, evin eski tahta kapısını açtı ve içeri girdi.

Emre opened the old wooden door of the house and entered inside.

İçerideki hava, taze pişmiş bulgur pilavı ve dolmanın kokusuyla doluydu.

The air inside was filled with the scent of freshly cooked bulgur pilaf and dolma.

Leyla, mutfakta telaşla masayı hazırlıyordu.

Leyla was hastily setting the table in the kitchen.

Evin daracık yemek odasında, annelerinin eskiyen konsol masası dikkat çekiyordu.

In the cramped dining room of the house, the old console table of their mother stood out.

Üzerinde eksik olan parçalar, ailedeki eksiklikleri hatırlatıyordu.

The missing pieces on it reminded them of the deficiencies in the family.

Emre, masanın köşesine oturdu.

Emre sat at the corner of the table.

Leyla da karşısına geçti.

Leyla sat across from him.

Anne ve baba, sessizce yerlerini aldılar.

Mother and father took their places quietly.

Herkes bekliyordu.

Everyone was waiting.

Yemek, sadece yemek değildi; sözsüz anlaşmaların, sessiz gerilimlerin paylaşıldığı bir törendi.

The meal was not just a meal; it was a ceremony where unspoken agreements and silent tensions were shared.

Emre bu akşam kararını vermişti.

Emre had made up his mind this evening.

İçinde biriken duyguları dile getirmekte kararlıydı.

He was determined to express the feelings piling up inside him.

Leyla onun gözlerine baktı, sanki ne söyleyeceğini biliyormuş gibi bir ifade vardı yüzünde.

Leyla looked into his eyes with an expression on her face as if she knew what he was going to say.

"Emre, farklı bir şey mi var? Neden bu kadar sessizsin?" dedi Leyla hafif endişeli bir sesle.

"Emre, is there something different? Why are you so quiet?" Leyla said in a slightly worried voice.

Emre derin bir nefes aldı.

Emre took a deep breath.

"Artık kendi hayatımı yaşamak istiyorum," dedi.

"I want to live my own life now," he said.

Bir çığlık gibi dökülen bu kelimeler, odanın duvarlarında yankılandı.

These words, poured out like a scream, echoed off the walls of the room.

Anne ve baba şaşkın, Leyla ise sanki bekliyormuş gibi sessiz kalmıştı.

Mother and father were shocked, while Leyla remained silent as if she had been expecting it.

"Burada bize ihtiyacın var," dedi anne, sesi titriyordu.

"You need us here," said the mother, her voice trembling.

"Ben de yıllardır ihtiyacınız olan şeyleri yapıyorum," diye yanıtladı Emre, gerginliği gizleyemedi.

"And I have been doing what you need for years," replied Emre, unable to hide his tension.

"Ancak kendi hayallerimin peşinden gitmek istiyorum. Kendi hayatımı inşa etmek istiyorum."

"However, I want to chase my own dreams. I want to build my own life."

Aniden Leyla konuştu.

Suddenly, Leyla spoke.

"Emre, git. Bunu yapmalısın. Düzenli bir hayatın yükünü taşımak beni de yoruyor.

"Emre, go. You must do this. Bearing the burden of a routine life tires me as well.

Ben... ben bunu hep saklıyordum."

I... I always kept it hidden."

Emre şaşkınlıkla Leyla'ya baktı.

Emre looked at Leyla in surprise.

Bu beklemediği bir açıklamaydı.

This was an unexpected revelation.

Leyla da kendi yükünü itiraf etmişti.

Leyla had also confessed her own burden.

O an, sessiz bir anlaşmaya vardılar.

At that moment, they reached a silent agreement.

Ailedeki gerilim yerini sükunete bıraktı.

The tension in the family gave way to tranquility.

Herkes kendi iç dünyasına çekildi ve yemeği bitirdiler.

Everyone retreated into their own world and finished the meal.

Sonunda, Emre ayağa kalktı.

Finally, Emre stood up.

"Gideceğim. Ama her zaman yanınızda olacağım."

"I will go. But I will always be with you."

Leyla gözlerinde umutla ona baktı.

Leyla looked at him with hope in her eyes.

"Ve biz de senin yanında olacağız," dedi.

"And we will be by your side," she said.

Sonbaharın soğuk rüzgarı, evin pencerelerinden süzüldü.

The cold wind of autumn seeped through the windows of the house.

Emre kendine gerçek bir yol çizmiş ve o akşamın sonunda, belki de ilk kez kendini özgür hissetmişti.

Emre had charted a true path for himself, and at the end of that night, perhaps for the first time, he felt free.

Leyla da yeni bir başlangıca doğru içten bir adım atmıştı.

Leyla also took a sincere step towards a new beginning.

Aile içinde sessiz bir anlayış doğmuştu.

A silent understanding was born within the family.

Her şey yoluna girecekti.

Everything would be all right.