İstanbul Akvaryumu'nda yağmurun tavanı dövdüğü, gök gürültüsünün arada bir yankılandığı bir sonbahar günüydü.

It was a fall day at the İstanbul Akvaryumu when the rain was pounding on the ceiling and thunder occasionally echoed.

Hava serindi, sonbaharın getirdiği melankolik hüzün, Emir’in ruhuna işlemişti.

The weather was cool, and the melancholic sadness that autumn brought had seeped into Emir's soul.

Yıllardır çok düşündüğü çocukluk anıları, kalbinde bir boşluk yaratmıştı.

Memories from his childhood, which he had pondered for years, had created an emptiness in his heart.

Bugün geçmişe dönmek için buradaydı.

Today, he was here to return to the past.

Akvaryuma ilk adımını attığında büyüleyici bir sualtı dünyası onu karşıladı.

As he took his first step into the aquarium, a mesmerizing underwater world greeted him.

Dev akvaryumların arkasında yüzen balıkların geçişlerini izlemek, Emir’e bir zamanlar Derya ile yaptıkları kısa ama etkili konuşmaları hatırlattı.

Watching the fish pass behind the giant tanks reminded Emir of the short but impactful conversations he once had with Derya.

Kendini kaybolmuş ve yaşam amacını ararken bulduğu bir dönemde, Derya’dan geri dönüşü ümitsizce istiyordu.

During a time when he found himself lost and searching for a purpose in life, he desperately wished for a reconciliation from Derya.

Ansızın bir ışık yansıması dikkatini çekti.

Suddenly, a reflection of light caught his attention.

Gözlerini kısarak baktığında, Derya’yı gördü.

Squinting his eyes, he saw Derya.

Aralarında sadece birkaç metre vardı.

There were only a few meters between them.

Emir’i bir geçmiş hatırası gibi karşılayan bu yüz, şimdi bir yetişkinin sertliğini taşıyordu.

The face that greeted Emir like a memory from the past now carried the hardness of an adult.

Derya, balina köpekbalıkları hakkında bir grup insana bilgi veriyordu.

Derya was giving information to a group of people about whale sharks.

İçlerinden biri, Kerem, ganimet dolu bir yüz ifadesiyle yavaşça Emir’e yaklaşıp selam verdi.

One of them, Kerem, with a face full of excitement, slowly approached Emir and greeted him.

"Balıklar kadar ilginç misin Emir?"

"Are you as interesting as the fish, Emir?"

Kerem gülümsedi, neşe doluydu.

Kerem smiled, full of joy.

Emir, Kerem’in merakını izlerken kısa bir süreliğine endişelerini unuttu.

As Emir observed Kerem's curiosity, he momentarily forgot his worries.

Kerem'in hayatı sorgulamayan rahatlığı Emir’in üzerindeki ağırlığı hafifletmişti.

Kerem's untroubled ease in life lightened the burden on Emir.

Fakat Derya’ya gelince zorlukla cesaret topladı.

However, when it came to Derya, he struggled to muster the courage.

"Merhaba Derya," diye seslendi çekinerek.

"Hello, Derya," he called out hesitantly.

Derya’nın gözleri büyük bir şaşkınlıkla açıldı.

Derya's eyes widened in great surprise.

Kısa bir sessizlikten sonra, örülü duvarlar gibi duran geçmişleri hakkında konuşma isteği içinde yükselmeye başladı.

After a brief silence, the desire to talk about the past, which stood like woven walls, began to rise within them.

Gökyüzü işbirlikçi değildi.

The sky was not cooperative.

Göz açıp kapayıncaya kadar elektrikler kesildi.

In the blink of an eye, the lights went out.

Akvaryum bir karanlığa gömüldü.

The aquarium plunged into darkness.

Bu beklenmedik karanlık, aslında ihtiyaç duydukları bir fırsattı.

This unexpected darkness was actually an opportunity they needed.

"Derya, neden böyle uzaklaştık?"

"Derya, why did we become so distant?"

Emir’in sesi karanlıkta yankılandı.

Emir's voice echoed in the dark.

"Aslında bunu hep merak ettim," dedi Derya yumuşak ama belirgin bir sesle.

"I've always wondered that," Derya replied in a soft but distinct voice.

"Benim de seninle konuşacak çok şeyim vardı."

"I had a lot to talk about with you too."

Karanlık perde gibi akar, maske gibi korurdu onları.

The darkness flowed like a curtain, providing cover like a mask.

Sözcükler özgürce akıyordu.

Words flowed freely.

İkisi de geçmişin yaralarını açıkladı.

Both explained the wounds of the past.

Yanlış anlamalar, bitmeyen beklentiler.

Misunderstandings, endless expectations.

Karanlıkta, her kelime en temel haliyle ve safça geliyordu.

In the dark, every word came out in its most fundamental and pure form.

Bir anda, ışıklar geri geldi ve akvaryum tekrar parladı.

Suddenly, the lights came back on, and the aquarium lit up once again.

Balıklar parıldayan ışığa geri döndü; Emir ve Derya da öyle.

The fish returned to the glowing light; so did Emir and Derya.

Derya, Emir’e doğru bir adım attı.

Derya took a step toward Emir.

"Hadi, yeni bir başlangıç yapalım?"

"Shall we make a new start?"

dedi gülümseyerek.

she said with a smile.

Her şeyden sakince ayrılırken, Emir kendini huzur dolu ve yeniden doğmuş hissetti.

As they calmly parted from everything, Emir felt peaceful and reborn.

Bu karşılaşma hayatına yeni bir yön vermişti.

This encounter had given a new direction to his life.

Derya ile yeniden kurulan köprü, içeride hissettiği boşluğu kapatmıştı.

The bridge rebuilt with Derya had filled the emptiness he felt inside.

Şimdi akvaryumun çıkışına yürürken, dışarıda duran yağmurun arasında dünyaya bir başka gözle bakıyordu.

Now, as he walked toward the exit of the aquarium, he looked at the world outside with fresh eyes amidst the rain standing there.

Emir için, bu karşılaşma bir sonbahar ekinoksu gibiydi; geçmiş ve gelecek dengede, yaşamında yeni bir eşik.

For Emir, this encounter was like an autumn equinox; past and future in balance, a new threshold in his life.