Günün ilk ışıkları, gökyüzündeki griliği yavaşça dağıtırken, şehir uyanıyordu.

As the first lights of the day slowly dispersed the grayness in the sky, the city was waking up.

Gökdelenin cam yüzeyi parlıyor, sabah güneşiyle parlıyordu.

The glass surface of the skyscraper was shining, sparkling with the morning sun.

Emir'in kalbi hızlı hızlı çarpıyordu.

Emir's heart was racing.

Bugün, matematik sınavı vardı.

Today, there was a math exam.

Emir, başarılı olursa, tam burs alacaktı.

If Emir succeeded, he would get a full scholarship.

Aynı zamanda, ailesinin yüksek beklentileri ve sınıf arkadaşlarının rekabeti de onu sıkıştırıyordu.

At the same time, the high expectations of his family and the competition with his classmates were pressuring him.

Emir, sabah erken kalktı.

Emir woke up early in the morning.

Duş alırken bir yandan sınavla ilgili düşünceler içine doluyordu.

While taking a shower, thoughts about the exam were filling his mind.

Her şeyin mükemmel olması gerekiyordu.

Everything had to be perfect.

Ailesi ona hep en iyi olmasını söylemişti.

His family had always told him to be the best.

Ama geçen hafta, son prova sınavında düşündüğü kadar iyi bir sonuç alamamıştı.

But last week, he had not performed as well as he thought he would in the final practice test.

Kaygısı artıyordu.

His anxiety was increasing.

Evden çıkar çıkmaz, sınavdan önce biraz sakinleşmesi gerektiğini biliyordu.

As soon as he left the house, he knew he needed to calm down a bit before the exam.

Bu yüzden, hemen okulun yakınındaki gökdelene yöneldi.

Therefore, he headed straight for the skyscraper near the school.

Gökdelenin en üst katındaki sakin salon, onun huzur bulduğu nadir yerlerden biriydi.

The tranquil lounge on the top floor of the skyscraper was one of the rare places where he found peace.

Oraya vardığında, manzaraya bakarak derin bir nefes aldı.

When he arrived there, he took a deep breath while looking at the view.

Cam duvarlardan görünen şehir, sanki bir tablo gibiydi.

The city visible through the glass walls looked like a painting.

İçinde biraz olsun huzur buldu ama yine de kafasındaki düşünceler susmuyordu.

He found a bit of peace, but the thoughts in his head would not quiet down.

Birden kapı açıldı ve içeri Zeynep girdi.

Suddenly, the door opened, and Zeynep entered.

Emir, şaşırdı.

Emir was surprised.

"Burada ne yapıyorsun?"

"What are you doing here?"

dedi Zeynep, gülümseyerek.

said Zeynep, smiling.

Emir, biraz çekingen, "Sadece biraz kafa dinlemek için geldim," diye cevapladı.

Emir, a bit shy, replied, "I just came to clear my head a little."

Zeynep, ona yaklaştı.

Zeynep approached him.

"Biliyor musun, bazen mükemmel olmamıza gerek yoktur.

"You know, sometimes we don't need to be perfect.

Başarıya hangi yoldan gittiğimiz de önemlidir," dedi.

The way we achieve success is also important," she said.

Bu sözler Emir'e iyi geldi.

These words comforted Emir.

Zeynep'in samimi tavrı, onun anksiyetesini biraz olsun dindiriyordu.

Zeynep's sincere demeanor eased his anxiety a little.

Birkaç dakika sonra, Emir ve Zeynep, gökdelenden birlikte ayrıldılar ve okula yürüdüler.

A few minutes later, Emir and Zeynep left the skyscraper together and walked to school.

Emir, sınavı düşündüğünde hala biraz endişeliydi ama içindeki korku biraz azalmıştı.

Emir was still a bit worried when he thought about the exam, but his fear had decreased a little.

Sınav saatinde, Emir kendini toparladı ve kitabını açtı.

At exam time, Emir pulled himself together and opened his book.

Bildiklerini hatırlamaya çalıştı.

He tried to recall what he knew.

Kağıdı kapattıktan sonra, onunla gurur duyan bir hali vardı.

After closing the paper, he seemed proud of himself.

Tam istediği puanı almadı belki ama burs alacak kadar iyi bir sonuç çıkarmıştı.

Maybe he didn't get the exact score he wanted, but he achieved a good enough result to receive the scholarship.

Gün sonunda, Emir artık anksiyeteyle başa çıkmayı öğrenmişti.

By the end of the day, Emir had learned to cope with anxiety.

Zeynep'in yaydığı sakinlik ona bir parça huzur getirmişti.

The calmness that Zeynep exuded had brought him a piece of peace.

Artık başarıyı sadece sonuçla değil, kendi gelişimiyle de değerlendirmeyi biliyordu.

Now, he knew to evaluate success not just by the result but by his own development.

Emir, mükemmel olmasa da bu hikayenin sonunda kendine olan güvenini kazanmıştı.

Even though Emir was not perfect, by the end of this story, he had regained his self-confidence.

Şehir onun ayaklarının altındayken, o da kendi özgüvenini yukarıya çıkarmıştı.

While the city lay beneath his feet, he had also uplifted his own self-confidence.