Boğaz’ın ferahlatıcı rüzgarı, o yaz günü sıcaklığını unutturuyordu.

The refreshing breeze of the Boğaz made one forget the heat of that summer day.

Emrah ve Selin, ilk buluşmalarını Boğaz turuyla yapmaya karar vermişlerdi.

Emrah and Selin had decided to have their first date with a Boğaz tour.

Emrah, İstanbul’a yeni taşınmış bir yazılımcıydı.

Emrah was a programmer who had just moved to İstanbul.

İçine kapanık, ama derin düşünen biriydi.

He was introverted but a deep thinker.

Fotoğraf çekmeyi çok seviyordu.

He loved taking photos.

Selin ise enerjik, meraklı bir rehberdi.

Selin, on the other hand, was an energetic, curious guide.

İstanbul’un tarihini herkesin bilmesini istiyordu.

She wanted everyone to know about İstanbul's history.

İkili Eminönü’nden kalkan feribota bindi.

The duo boarded the ferry departing from Eminönü.

Emrah’ın kalbi hızlı hızlı atıyordu.

Emrah's heart was beating fast.

"Acaba Selin beni sıkıcı bulur mu?" diye düşündü.

"I wonder if Selin will find me boring?" he thought.

Selin ise gülümseyerek, “Merhaba Emrah! Boğaz'ı keşfetmek için harika bir gün!” dedi.

Selin, however, smiled and said, “Hello Emrah! It’s a great day to explore the Boğaz!”

Emrah biraz rahatladı.

Emrah felt a bit relieved.

Feribot ilerlerken, İstanbul'un eşsiz manzarası gözler önündeydi.

As the ferry moved forward, the unique view of İstanbul was in sight.

Emrah, Selin’e dönüp, “Fotoğraflarını çekebilir miyim?” diye sordu.

Emrah turned to Selin and asked, “Can I take your photos?”

Selin şaşırdı ama sevindi.

Selin was surprised but pleased.

“Tabii ki!” dedi.

“Of course!” she said.

Emrah, kamerayı çıkarıp Selin’in anlarını yakaladı.

Emrah took out his camera and captured Selin's moments.

Gözleriyle anlatmak istediği şeyleri fotoğraflara dökmeye çalışıyordu.

He was trying to convey in photos what he wanted to express with his eyes.

Selin, Galata Kulesi ile ilgili bir hikaye anlatmaya başladı.

Selin started telling a story about the Galata Kulesi.

“Galata Kulesi’ni bilirsin.

“You know the Galata Kulesi.

Çok eski, ama bir efsaneye göre Hezarfen Ahmet Çelebi oradan uçarak Üsküdar’a inmiş.”

It's very old, but according to a legend, Hezarfen Ahmet Çelebi flew from there and landed in Üsküdar.”

Emrah’ın gözleri parladı.

Emrah's eyes lit up.

Hikaye onu büyülemişti.

The story had enthralled him.

“Ne kadar ilginç!” diye düşündü.

“How interesting!” he thought.

Güneş yavaş yavaş batarken, feribot boğazın ortasındaydı.

As the sun slowly set, the ferry was in the middle of the Boğaz.

Renkler muhteşemdi.

The colors were magnificent.

Pembe ve turuncu tonlar, yan yana ilerleyen gemilere tatlı bir huzur veriyordu.

The pink and orange hues gave a sweet serenity to the ships sailing side by side.

Emrah, derin bir nefes alıp, “İstanbul’a yeni taşındım.

Emrah took a deep breath and said, “I just moved to İstanbul.

Buraya alışmak zaman alacak.

It will take time to get used to this place.

Yeni arkadaşlar edinmek... biraz zor.”

Making new friends... it's a bit tough.”

Selin yavaşça Emrah’ın omzuna elini koydu.

Selin gently placed her hand on Emrah's shoulder.

“Ben de ilk başlarda zorlandım.

“I struggled at first too.

Ama burası öyle büyüleyici ki, zamanla kalbin alışıyor,” dedi.

But this place is so enchanting that in time, your heart adjusts,” she said.

Emrah, artık omzundaki yükün biraz olsun hafiflediğini hissetti.

Emrah felt that the weight on his shoulders had lightened a bit.

Saat ilerlemişti.

Time had passed.

Feribot iskeleye yanaştı.

The ferry docked at the pier.

Emrah ve Selin, günün bitimiyle birbirlerine teşekkür ettiler.

Emrah and Selin thanked each other as the day came to an end.

Emrah, Selin’e çektiği bir fotoğrafı yolladı.

Emrah sent Selin a photo he had taken.

Fotoğrafta, hafif bir rüzgarla dalgalanan saçları ve gülümsemesiyle Selin, adeta Boğaz’ın kendisi gibi huzur verici görünüyordu.

In the photo, with her hair gently blowing in the breeze and a smile, Selin looked as soothing as the Boğaz itself.

“Bir kez daha görüşelim,” dedi Emrah.

“Let's meet again,” said Emrah.

Selin de güldü, “Mutlaka!” dedikten sonra ayrıldılar.

Selin smiled too, saying, “Certainly!” and then they parted ways.

Bu buluşma, Emrah’a sosyalleşmenin aslında ne kadar değerli olduğunu gösterdi.

This meeting showed Emrah how valuable socializing actually is.

Selin ise sessizliğin bile tadını çıkarabileceğini fark etti.

Selin, on the other hand, realized that she could even enjoy silence.

İstanbul, onlar için artık sadece bir şehir değil, anılarla dolu bir yuvaydı.

For them, İstanbul was no longer just a city but a home filled with memories.