İstanbul'un kalbinde, eski ahşap bir binanın içindeki yetimhanede, ilkbaharın dokunuşuyla ağaçlar renklenmeye başlamıştı.

In the heart of İstanbul, in an old wooden building housing an orphanage, the trees had started to gain color with the touch of spring.

Pencereden içeri süzülen güneş ışığı, Emir ve Leyla'nın yaşadığı odayı aydınlatıyordu.

The sunlight streaming through the window illuminated the room where Emir and Leyla lived.

Binanın yüksek tavanları, hafif bir yankı yaratıyor, fakat bu yankı, çocukların neşeli sesleriyle kayboluyordu.

The high ceilings of the building created a slight echo, but this echo was lost in the joyful voices of the children.

Emir, pencereden Boğaz'ı izliyordu.

Emir was watching the Boğaz from the window.

Sular, ışıkta dans ediyordu.

The waters danced in the light.

Bir yanıyla huzurlu, diğer yanıyla belirsiz bir denizdi.

On one side, it was a peaceful sea; on the other, uncertain.

Emir, bu belirsizlikte kardeşi Leyla'ya güvenli bir liman sunmak istiyordu.

Emir wanted to offer his sister Leyla a safe harbor amid this uncertainty.

Kalbinde, anne ve babalarının yokluğunun acısı dinmeyen bir sızıydı.

In his heart was a persistent ache from the absence of their parents.

Ama Leyla'nın ihtiyaç duyduğu sevgi ve güveni hissetmesi için güçlü durmak zorundaydı.

But he had to stand strong so that Leyla could feel the love and security she needed.

Leyla, her şeye rağmen umut dolu bir çocuktu.

Despite everything, Leyla was a child full of hope.

Hayalin peşinden gitmeyi, oyunlar kurmayı, hikayeler anlatmayı severdi.

She loved chasing dreams, making up games, and telling stories.

Leyla, yetimhanedeki diğer çocuklarla oynamaktan mutluydu, fakat yüreği hep Emir'le atıyordu.

Leyla was happy playing with the other children in the orphanage, but her heart always beat with Emir.

O sabah, aylar sonra ilk kez bir etkinlik düzenlenecekti: 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı kutlanacaktı.

That morning, for the first time in months, an event was to be held: the celebration of 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı.

Leyla için bu günün heyecanı bambaşkaydı.

The excitement of this day was unique for Leyla.

Emir, bu kutlamalara katılma fikrinden önce pek hoşnut değildi.

Initially, Emir wasn't very keen on participating in these celebrations.

Kalabalık ve neşe, onun içinde sakladığı hüzünden ötürü mesafeli durmasına neden oluyordu.

The crowd and joy caused him to keep his distance because of the sorrow he held within.

Ama Leyla'nın heyecanını, gözlerindeki parıltıyı görünce, içindeki direnç kırıldı.

But seeing Leyla's excitement, the sparkle in her eyes, broke his resistance.

Leyla, ona uzanan elini tutarak sevimli sesiyle, "Abi, hadi sen de gel," dediğinde Emir, gülümsedi ve "Tamam Leyla, birlikte kutlayacağız," diye yanıt verdi.

When Leyla reached out her hand to him and said in her sweet voice, "Brother, come on, you too," Emir smiled and replied, "Okay, Leyla, we'll celebrate together."

Kutlamalar başladığında yetimhanenin bahçesi, neşe ve coşku dolmuştu.

When the celebrations began, the orphanage garden was filled with joy and excitement.

Çocuklar, yüzlerinde boyalarla oyunlar oynuyor, şarkılar söylüyordu.

Children played games with face paints, singing songs.

Emir, Leyla’yı izlerken onun mutluluğu ile içi aydınlandı.

Watching Leyla, Emir's heart was filled with light from her happiness.

Ancak Leyla'nın bir sürprizi vardı.

However, Leyla had a surprise.

Bir grup arkadaşının yanına geçti ve sahneye çıktı.

She joined a group of friends and stepped onto the stage.

Minik Leyla, mikrofona yaklaştı ve cıvıl cıvıl bir sesle bir şarkıya başladı.

Little Leyla approached the microphone and began a song with a lively voice.

Söylediği her kelime, Emir’e olan sevgisini ve güvenini anlatıyordu.

Every word she sang expressed her love and trust for Emir.

Küçük Leyla’nın cesurca yaptığı bu jest, Emir’in gözlerini yaşlarla doldurdu.

This brave gesture of little Leyla filled Emir's eyes with tears.

Gösteri bittiğinde, Emir onu sarılarak tebrik etti.

When the performance ended, Emir congratulated her with a hug.

“Leyla, harikaydın! Çok cesursun,” dedi fısıldayarak.

"Leyla, you were amazing! You are so brave," he whispered.

Gecenin sonunda, havai fişekler patlamaya başladı.

At the end of the night, fireworks began to explode.

Emir ve Leyla, yan yana oturarak gökyüzünü izlediler.

Emir and Leyla sat side by side, watching the sky.

Renkli ışıklar gökyüzünde parıldarken, ikisi de içten içe huzurlu bir dinginlik hissetti.

As colorful lights sparkled in the sky, they both felt a peaceful tranquility inwardly.

O an, Emir, Leyla’nın da güçlü olması gerektiğini ve kendine güvenebileceğini anladı.

In that moment, Emir realized that Leyla too needed to be strong and that she could trust herself.

Gecenin sessizliğinde Emir, "Leyla, biliyor musun?

In the silence of the night, Emir said, "Leyla, you know what?

Senin kadar güçlü olmayı ben de öğreniyorum,” dedi.

I'm learning to be as strong as you."

Leyla gülümsedi, “Birlikte daha güçlüyüz, abi,” diye cevap verdi.

Leyla smiled and replied, “Together, we're stronger, brother.”

Böylece, kardeşler geleceğe dair umutla dolu yeni bir başlangıç yaparak geceyi bitirdi.

Thus, the siblings ended the night with a new beginning filled with hope for the future.

Artık iyileşme yolunda birlikte ilerleyeceklerdi.

Now, they would move forward on the path to healing together.