ในย่านที่พักอาศัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ช่วงหน้าฝน บ้านของอานันต์เต็มไปด้วยเสียงฝนที่กระหน่ำอยู่ข้างนอก

In a residential area in Bangkok during the rainy season, Anan's house was filled with the pounding sound of rain outside.

อากาศชื้นเย็น และในห้องนั่งเล่นขนาดเล็ก มีเพียงโคมไฟที่กระพริบ ๆ และตำราหนังสือกระจายอยู่ทั่วไป

The air was cool and humid, and in the small living room, there was only a flickering lamp and textbooks scattered around.

อานันต์ นั่งอย่างกระวนกระวายใจ

Anan sat anxiously.

เขามั่นใจเรื่องเนื้อหา แต่เสียงของเขามักจะสั่นด้วยความกลัวเมื่อต้องพูดต่อหน้าคนเยอะ ๆ

He was confident about the content, but his voice often trembled with fear when he had to speak in front of a large crowd.

ศิริลักษณ์ เพื่อนร่วมห้องและสาวเจ้าเสน่ห์ยิ้มออกไปด้วยความมั่นใจ

Sirilak, his charming roommate, smiled confidently.

"อานันต์ เราต้องซ้อม! แกจะทำได้แน่ เชื่อเราเถอะ" เธอบอกด้วยน้ำเสียงสดใส

"Anan, we have to practice! You can do it, trust me," she said brightly.

"เราจะซ้อมกันให้เป๊ะที่สุด!"

"We'll practice until it's perfect!"

อานันต์พยักหน้า เริ่มเปิดตำราแล้วลองพูดตามศิริลักษณ์

Anan nodded and began to open the textbooks, trying to speak along with Sirilak.

"ขอต้อนรับทุกคน..." เสียงของเขาเบาและสั่นแผ่ว

"Welcome everyone..." His voice was soft and shaky.

"อานันต์ พูดดัง ๆ หน่อย ครูอาจารย์จะไม่ได้ยินนะ" ศิริลักษณ์แนะนำ

"Anan, speak louder. The teachers won't hear you," Sirilak advised.

พวกเขาซ้อมกันเป็นชั่วโมง และอานันต์เริ่มรู้สึกมั่นใจมากขึ้น

They practiced for hours, and Anan gradually started to feel more confident.

เช้าวันรุ่งขึ้น พวกเขามาถึงห้องเรียน

The next morning, they arrived at the classroom.

ข้างนอกฝนยังคงตกหนัก

Outside, the rain was still pouring heavily.

เพื่อนร่วมชั้นนั่งอยู่เต็มห้อง

The classroom was full of classmates.

อานันต์รู้สึกประหม่าขึ้นอีกครั้ง แต่ศิริลักษณ์อยู่ข้าง ๆ เธอหนีบกันไว้อย่างอบอุ่น

Anan felt nervous again, but Sirilak was right beside him, reassuringly holding him.

เมื่อถึงคราวของอานันต์ แค่เขาเตรียมพร้อม เริ่มต้นพูด จู่ ๆ ไฟก็ดับ ทำให้ทุกคนก้มหน้ามองหารอบห้อง

When it was Anan's turn, just as he was getting ready to start speaking, the lights went out, causing everyone to look around the room.

เสียงซุบซิบบางเสียงเกิดขึ้น

Whispering voices began to rise.

อานันต์หายใจลึก ๆ เดินไปข้างหน้าห้อง

Anan took a deep breath and walked to the front of the room.

"ขอต้อนรับทุกคน..." เสียงของเขาชัดเจนและมั่นคง

"Welcome everyone..." His voice was clear and steady.

อย่างน่าประหลาดใจที่เขาจำสคริปต์ได้แม่นเลยแม้ว่าจะไม่มีแสงไฟ

Surprisingly, he remembered the script perfectly even without the lights.

การซ้อมเมื่อคืนคงช่วยได้จริง ๆ

Last night's practice truly helped.

เมื่อเขาพูดจบ เสียงปรบมือดังก้องห้อง

When he finished speaking, applause filled the room.

อานันต์ได้รับคำชื่นชมจากเพื่อน ๆ

Anan received praise from his classmates.

ศิริลักษณ์ภูมิใจยิ้มกว้าง

Sirilak proudly smiled wide.

"เห็นไหมอานันต์ เราบอกแล้ว แกต้องทำได้"

"See, Anan? I told you, you can do it."

อานันต์หายใจลึก เผยยิ้มกว้าง

Anan took a deep breath and grinned broadly.

"ขอบคุณเธอนะศิริลักษณ์"

"Thank you, Sirilak."

เขาได้เรียนรู้ว่าการเชื่อมั่นในตัวเองเป็นสิ่งสำคัญ

He learned that believing in himself was crucial.

เขารู้ว่าเขาสามารถก้าวข้ามความกลัวและสำเร็จได้

He realized he could overcome his fears and succeed.

บรรยากาศฝนโปรยปรายยังคงดำเนินต่อไปแต่ในใจของอานันต์ รู้สึกอุ่นใจและมั่นคงมากกว่าเดิม

The rainy atmosphere continued, but inside Anan, he felt warmer and more secure than ever.

ครั้งหน้าเขาจะไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว

Next time, he wouldn't be afraid anymore.