Wiosenne słońce przemykało przez zabytkowe ulice Krakowa, oświetlając brukowane chodniki i kamienice Wawelu.

The spring sun glided through the historic streets of Kraków, illuminating the cobblestone sidewalks and the houses of Wawel.

Zofia, ubrana w swój ulubiony płaszcz, weszła do kawiarni w Starym Mieście.

Zofia, dressed in her favorite coat, entered a café in the Stare Miasto.

W powietrzu unosił się aromat świeżo parzonej kawy, a dźwięki cichej rozmowy i brzęk filiżanek tworzyły przyjemny gwar.

The air was filled with the aroma of freshly brewed coffee, and the sounds of quiet conversation and the clinking of cups created a pleasant murmur.

Zofia usiadła przy oknie, wpatrując się w zewnętrzny świat pełen wiosny.

Zofia sat by the window, gazing out at a world full of spring.

Ciężar przeszłości wciąż przygniatał ją, mimo lat spędzonych w Warszawie.

The weight of the past still burdened her, despite the years spent in Warsaw.

Gdy wyciągała laptopa, jej uwagę zwróciła znajoma sylwetka.

As she took out her laptop, a familiar silhouette caught her attention.

Krzysztof, który stał przy ladzie zamawiając kawę, nie zmienił się dużo.

Krzysztof, who was standing at the counter ordering coffee, hadn't changed much.

Jego figura, wciąż wysmukła, a uśmiech wciąż ujmująco szczery.

His figure was still slim, and his smile was still charmingly sincere.

Kolejny dzwonek emitowany przez drzwi kawiarni sprawił, że ich spojrzenia się spotkały.

Another bell emitted by the café door caused their eyes to meet.

Oczy Krzysztofa rozbłysły w jednym momencie zaskoczeniem i uznaniem.

Krzysztof's eyes lit up with surprise and recognition in an instant.

Ruszył w stronę Zofii, a ona poczuła lekkie drżenie w sercu.

He moved towards Zofia, and she felt a slight tremor in her heart.

Ich przyjaźń, przerwana niespodziewanie lata temu, wciąż była dla niego zagadką, choć nigdy o tym nie wspomniał.

Their friendship, unexpectedly interrupted years ago, was still a mystery to him, although he never mentioned it.

— Zofia!

"Zofia!"

— zawołał Krzysztof z uśmiechem, siadając naprzeciw.

called Krzysztof with a smile, sitting down opposite her.

— To naprawdę ty!

"It’s really you!"

— Krzysztof, dawno... dawno się nie widzieliśmy — powiedziała Zofia, próbując zebrać myśli.

"Krzysztof, it's been so long... so long since we last saw each other," Zofia said, trying to gather her thoughts.

Rozmawiali trochę o przeszłości, o dniach spędzonych na uczelni, o wspólnych znajomych.

They talked a little about the past, about the days spent at university, about mutual friends.

Słońce oparty było na ramionach Krzysztofa, gdy zadał pytanie, którego Zofia się obawiała.

The sun rested on Krzysztof's shoulders as he asked the question Zofia had feared.

— Dlaczego urwał się nasz kontakt?

"Why did we lose touch?"

— Jego oczy zdradzały tęsknotę i lekką ranę.

His eyes revealed longing and a slight hurt.

Zofia zaczerpnęła powietrza, czując ciężar sekretu, który chciała mu wreszcie powierzyć.

Zofia took a breath, feeling the weight of the secret she finally wanted to entrust to him.

To była ta chwila.

This was the moment.

— Muszę ci coś powiedzieć, Krzysztof — zaczęła, zadrżłym głosem.

"I need to tell you something, Krzysztof," she began, her voice trembling.

— To, co się wtedy stało... Chodzi o pewną decyzję, którą podjęłam.

"What happened back then...

Musiałam zacząć wszystko od nowa, musiałam być daleko, aby przemyśleć swoje życie.

It was about a certain decision I made.

Krzysztof słuchał uważnie, a jego twarz stawała się poważniejsza z każdą chwilą.

I had to start everything anew, I had to be far away to rethink my life."

Zofia wyznała prawdę, o swojej strachu, o trudnościach i wyborach, które musiała podjąć dla dobra siebie.

Krzysztof listened intently, and his face grew more serious with each moment.

Zapadła cisza.

Zofia confessed the truth, about her fear, about the difficulties and the choices she had to make for her own good.

Krzysztof patrzył na nią z mieszanymi uczuciami, próbując zrozumieć wszystko, co usłyszał.

Silence fell.

W końcu się uśmiechnął, lekko i łagodnie.

Krzysztof looked at her with mixed feelings, trying to understand everything he had heard.

— Zrobiliśmy błędy, Zofia.

Finally, he smiled, softly and gently.

Ale teraz rozumiem.

"We made mistakes, Zofia.

I wybaczam ci — powiedział spokojnie, wyciągając rękę przez stół.

But now I understand.

Zofia poczuła, jak ciężar jej serca zaczyna znikać, jak balsam przyniesiony jego słowami.

And I forgive you," he said calmly, reaching his hand across the table.

Uścisnęła jego dłoń, odczuwając spokój, który niespodziewanie się pojawił.

Zofia felt the heaviness in her heart begin to fade, like a balm brought by his words.

Wkrótce pożegnali się, obiecując sobie, że będą się kontaktować częściej.

She shook his hand, feeling a peace that unexpectedly appeared.

Zofia wyszła na zewnątrz, wdychając świeży zapach wiosny, czując się silniejsza i bardziej wolna niż kiedykolwiek wcześniej.

Soon they said their goodbyes, promising to keep in touch more often.

Krzysztof, stojąc w oknie kawiarni, patrzył, jak odchodzi.

Zofia stepped outside, inhaling the fresh scent of spring, feeling stronger and more free than ever before.

Wiedział, że już przeszłość nie będzie przeszkadzała ani jemu, ani jej.

Krzysztof, standing at the café window, watched her leave.

To był nowy początek dla obojga.

He knew that the past would no longer bother either him or her.

W mieście pełnym wspomnień i nowej nadziei.

It was a new beginning for both, in a city full of memories and new hope.