Forsyth Park lag onder een dunne laag winterse kou.

Forsyth Park lay under a thin layer of winter chill.

De eikenbomen stonden hoog, hun takken versierd met Spaanse mos.

The oak trees stood tall, their branches adorned with Spanish moss.

Het was een drukte van belang, mensen lachten en praatten, voorbereid op de viering van Oud en Nieuw.

It was a bustle of activity, people laughing and talking, prepared for the New Year's Eve celebration.

Zuidelijke gezelligheid vulde de lucht.

Southern hospitality filled the air.

Femke stopte en liet haar blik dwalen over het park.

Femke stopped and let her gaze wander over the park.

Ze dacht aan Nederland, aan thuis.

She thought of Nederland, of home.

Ze kende nog niet veel mensen in Savannah, en tijdens de feestdagen voelde ze zich extra eenzaam.

She didn't know many people in Savannah yet, and during the holidays, she felt extra lonely.

Toch wilde ze haar nieuwe leven omarmen en vriendschappen sluiten.

Still, she wanted to embrace her new life and make friends.

Haar ogen zochten in de menigte naar Joost, haar collega die met zijn familie in de stad was.

Her eyes searched the crowd for Joost, her colleague who was in the city with his family.

Joost stond onder een grote boom, zijn houding ontspannen maar afstandelijk.

Joost stood under a large tree, his posture relaxed yet distant.

Femke wilde dichterbij komen, maar aarzelde.

Femke wanted to get closer but hesitated.

Hoe kon ze met hem praten zonder dat het gek leek?

How could she talk to him without it seeming awkward?

Terwijl ze nadacht, gebeurde er iets onverwachts.

As she pondered, something unexpected happened.

Niet ver van Joost, viel Lars, een andere Nederlander in het park, plotseling op de grond.

Not far from Joost, Lars, another Dutch person in the park, suddenly fell to the ground.

Mensen stonden verstijfd van schrik.

People froze in shock.

Femke keek eerst rond, wachtend tot iemand iets zou doen.

Femke looked around, waiting for someone to take action.

Maar niemand bewoog.

But no one moved.

Ze herinnerde zich hoe haar vader haar had geleerd om te helpen als iemand in nood was.

She remembered how her father had taught her to help when someone was in need.

Femke ademde diep in en rende naar Lars toe.

Femke took a deep breath and ran towards Lars.

"Joost!"

"Joost!"

riep ze uit, haar stem licht trillend.

she called out, her voice slightly trembling.

Joost keek op, verrast door haar roep.

Joost looked up, surprised by her call.

Hij haastte zich naast haar.

He hurried over to join her.

Samen knielden ze bij Lars.

Together, they knelt by Lars.

Joost controleerde zijn pols, terwijl Femke haar sjaal onder Lars' hoofd legde.

Joost checked his pulse, while Femke placed her scarf under Lars' head.

"We moeten hulp bellen," zei Femke terwijl ze haar telefoon pakte.

"We need to call for help," said Femke as she grabbed her phone.

Joost knikte instemmend en belde de hulpdiensten.

Joost nodded in agreement and called emergency services.

De momenten voelden lang en gespannen, maar samen ondersteunden ze elkaar in hun actie.

The moments felt long and tense, but they supported each other in their actions.

Ze spraken niet veel, maar in die stilte was er een soort begrip.

They didn't speak much, but in that silence, there was a kind of understanding.

Lars kreunde zachtjes en opende zijn ogen.

Lars groaned softly and opened his eyes.

Femke glimlachte bemoedigend naar hem.

Femke smiled encouragingly at him.

"De ambulance is onderweg," zei Joost, terwijl hij zijn telefoon weer opborg.

"The ambulance is on its way," said Joost, as he put his phone away.

Femke knikte en bleef bij Lars, terwijl Joost zijn hand op Femkes schouder legde.

Femke nodded and stayed with Lars, while Joost placed his hand on Femke's shoulder.

Toen de ambulance arriveerde, konden Femke en Joost eindelijk ademen.

When the ambulance arrived, Femke and Joost could finally breathe.

Lars werd op een brancard gelegd, maar niet zonder eerst zijn dankbaarheid te uiten.

Lars was placed on a stretcher, but not without first expressing his gratitude.

"Jullie hebben me echt geholpen," zei hij zwakjes maar vastberaden.

"You really helped me," he said weakly but determinedly.

"Kom vanavond naar mijn Nieuwjaarsfeest.

"Come to my New Year's party tonight.

Jullie zijn allebei meer dan welkom."

You are both more than welcome."

Femke keek naar Joost en glimlachte.

Femke looked at Joost and smiled.

"Dat klinkt als een goed idee," antwoordde ze.

"That sounds like a good idea," she replied.

Joost leek ook opgelucht en knikte instemmend.

Joost also seemed relieved and nodded in agreement.

Na de hectiek van de middag vond Femke zichzelf met een nieuw gevoel van gemeenschap.

After the hectic afternoon, Femke found herself with a new sense of community.

Ze realiseerde zich dat vriendschap kon groeien op onverwachte momenten.

She realized that friendship could grow at unexpected moments.

En hoewel ze nog steeds haar thuisland miste, voelde ze zich nu een beetje meer thuis in Savannah, naast Joost.

And although she still missed her homeland, she now felt a bit more at home in Savannah, beside Joost.

De koude lucht in Forsyth Park was nog steeds fris, maar Femke's hart was warm.

The cold air in Forsyth Park was still crisp, but Femke's heart was warm.

Samen wandelden ze langzaam naar de uitgang van het park, de belofte van een nieuw begin en nieuwe vriendschappen in hun gedachten.

Together, they slowly walked towards the park's exit, the promise of a new beginning and new friendships in their thoughts.