De eerste sneeuwvlokken vielen zachtjes uit de hemel, als kleine sterren die langzaam hun weg vonden naar de besneeuwde heuvel waar de oude ruïnes lagen.

The first snowflakes fell gently from the sky, like little stars slowly finding their way to the snow-covered hill where the old ruins lay.

Sanne keek naar boven en voelde een opwindende tinteling door haar lijf gaan.

Sanne looked up and felt an exciting tingle run through her body.

Dit was de dag.

This was the day.

Samen met haar assistent, Bram, en de lokale historica Maartje, zou ze de geheimen van de ruïnes onthullen.

Together with her assistant, Bram, and the local historian Maartje, she would uncover the secrets of the ruins.

"Ik denk dat we moeten wachten tot de storm voorbij is," zei Bram voorzichtig terwijl hij de lucht bestudeerde.

"I think we should wait until the storm passes," Bram said cautiously as he studied the sky.

Zijn bezorgdheid was voelbaar, zelfs onder zijn warme muts.

His concern was palpable, even under his warm hat.

Sanne zuchtte.

Sanne sighed.

Ze was niet geneigd om te wachten.

She was not inclined to wait.

De ruïnes waren oud, en haar tijd was beperkt.

The ruins were old, and her time was limited.

"De storm kan nog uren duren," zei ze vastberaden.

"The storm could last for hours," she said resolutely.

"En we zijn hier nu al zo dichtbij."

"And we're already so close."

Maartje keek zenuwachtig rond.

Maartje looked around nervously.

Ze kende de verhalen over de ruïnes beter dan wie dan ook.

She knew the stories about the ruins better than anyone.

Maar ze had haar twijfels of deze verhalen de werkelijkheid weerspiegelden.

But she had her doubts about whether these stories reflected reality.

"De oude mythen kunnen ons niet alles vertellen," waarschuwde ze.

"The old myths can't tell us everything," she warned.

"We moeten voorzichtig zijn."

"We need to be careful."

"Wat als we samen naar de ingang zoeken?"

"What if we search for the entrance together?"

stelde Sanne voor.

Sanne suggested.

"We volgen jouw kennis, Maartje.

"We’ll follow your knowledge, Maartje.

Maar we zetten door tot we iets vinden, voordat de storm te sterk wordt."

But we'll press on until we find something, before the storm becomes too strong."

Na een moment van twijfel stemde Maartje in.

After a moment of hesitation, Maartje agreed.

Ze knikte langzaam.

She nodded slowly.

"Heel goed," zei ze.

"Very well," she said.

"Maar als het te gevaarlijk wordt, keren we terug."

"But if it gets too dangerous, we'll turn back."

De drie zetten hun tocht voort, omhoog de heuvel op naar de ruïnes.

The three of them continued their journey, up the hill to the ruins.

De sneeuw knisperde onder hun voeten en een ijzige wind sneed door hun dikke jassen.

The snow crunched under their feet and an icy wind cut through their thick coats.

Maar Sanne voelde de spanning van het avontuur door haar aderen stromen.

But Sanne felt the thrill of the adventure coursing through her veins.

Bram hield dichterbij, zijn ogen voortdurend alert voor gevaar.

Bram stayed closer, his eyes constantly alert for danger.

Plotseling stopte Maartje.

Suddenly, Maartje stopped.

"Daar," wees ze.

"There," she pointed.

Tussen de druk van de vallende sneeuw waren vage contouren zichtbaar.

Amidst the pressure of the falling snow, vague contours were visible.

Een gebroken boog, verborgen onder een dikke laag ijs en sneeuw.

A broken archway, hidden beneath a thick layer of ice and snow.

Sanne voelde haar hart versnellen.

Sanne felt her heart race.

Ze groeven voorzichtig in de sneeuw.

They carefully dug into the snow.

Onder de boog zagen ze een donkere opening verschijnen.

Under the archway, they saw a dark opening appear.

Een grot of een doorgang die diep naar beneden leidde.

A cave or passage leading deep down.

Het was precies zoals in de oude verhalen.

It was just like the old stories.

"Dit is het," fluisterde Sanne vol ontzag.

"This is it," Sanne whispered in awe.

Ze keken elkaar aan, de zware stilte verbrekend door het huilen van de storm die inmiddels woest om hen heen loeide.

They looked at each other, the heavy silence broken by the howl of the storm now raging around them.

"Dit is maar het begin," merkte Bram op terwijl hij zijn positie voor veiligheid checkte.

"This is just the beginning," Bram noted as he checked his position for safety.

"We moeten ons voorbereiden op wat we hierna doen."

"We need to prepare for what we do next."

Met het opzetten van een tweekamp begonnen ze enkele kleinere artefacten te verzamelen.

Setting up a small camp, they began collecting some smaller artifacts.

Fragmenten van aardewerk en fragmenten van oude gereedschappen.

Pottery fragments and pieces of old tools.

Het waren misschien geen schatkamers van goud, maar ze hintten naar iets groters, iets dat verborgen lag in het verleden.

They might not be treasure troves of gold, but they hinted at something greater, something hidden in the past.

De storm begon hen echter genadeloos terug te drijven.

However, the storm began to mercilessly drive them back.

De sneeuw werd heftig en dichte mist ontnam hen het zicht.

The snow became heavy and thick fog deprived them of visibility.

"We moeten terugkeren," riep Maartje al wijzend.

"We have to go back," Maartje shouted, gesturing.

"Het is te gevaarlijk!"

"It's too dangerous!"

Sanne knikte, gevulde met een diepere waardering voor de kracht van de natuur en de wijsheid van local lore.

Sanne nodded, filled with a deeper appreciation for the power of nature and the wisdom of local lore.

Ze verzamelden hun vondsten en keerden terug naar de veiligheid van hun kamp, met de belofte van verhalen en moed om het opnieuw te proberen.

They gathered their findings and returned to the safety of their camp, with the promise of stories and courage to try again.

Toen ze terug in hun warme schuilplaats waren, keken ze terug naar de heuvel, de ruïnes nog steeds grotendeels verborgen, maar nu met de belofte van meer.

Back in their warm shelter, they looked back at the hill, the ruins still largely hidden, but now with the promise of more.

Sanne glimlachte naar Maartje.

Sanne smiled at Maartje.

"Je had gelijk.

"You were right.

Soms moet je geduld hebben en vertrouwen in wat je eerst niet ziet."

Sometimes you need patience and to trust in what you can't see at first."

Ze warmden zich op met een kop warme chocolademelk, de zoete smaak meng zich met de opwinding van hun ontdekking.

They warmed up with a cup of hot chocolate, the sweet taste mixing with the excitement of their discovery.

De storm zou gaan liggen, de ruïnes zouden blijven en het kerstseizoen werd gevuld met hoop en wonder.

The storm would calm, the ruins would remain, and the holiday season was filled with hope and wonder.