De lucht voelde zwaar en koud toen Maarten, Elise en Bram dieper de bunker inliepen.

The air felt heavy and cold as Maarten, Elise, and Bram walked deeper into the bunker.

Het was Tweede Kerstdag en buiten lag een dikke laag sneeuw.

It was the day after Christmas, and outside lay a thick layer of snow.

Binnen in de bunker was het donker, met alleen hun zaklampen om de weg te verlichten.

Inside the bunker, it was dark, with only their flashlights to light the way.

Maarten was opgewonden.

Maarten was excited.

Hij wilde al zo lang de geheimen van deze oude plek ontdekken.

He had long wanted to discover the secrets of this old place.

Elise was altijd voorbereid.

Elise was always prepared.

Ze had haar tas vol noodvoorraden meegebracht.

She had brought her bag full of emergency supplies.

"Je weet maar nooit," zei ze vaak.

"You never know," she often said.

Bram daarentegen was meer bezorgd.

Bram, on the other hand, was more worried.

"We moeten voorzichtig zijn," herhaalde hij.

"We must be careful," he repeated.

"De bunker is oud en we weten niet wat er kan gebeuren."

"The bunker is old, and we don't know what could happen."

Diep in de gangen van de bunker begon Maarten plotseling te niezen.

Deep in the corridors of the bunker, Maarten suddenly started sneezing.

Eerst één keer, toen herhaaldelijk.

First once, then repeatedly.

Zijn ogen begonnen te tranen en zijn huid werd rood.

His eyes began to water, and his skin turned red.

Elise keek hem bezorgd aan.

Elise looked at him with concern.

"Gaat het, Maarten?"

"Are you okay, Maarten?"

vroeg ze.

she asked.

Maarten probeerde zich sterk te houden, maar Elise zag dat het ernstiger werd.

Maarten tried to stay strong, but Elise saw that it was getting more serious.

Bram stopte meteen.

Bram stopped immediately.

"Hij moet allergisch zijn voor iets hier binnen," zei hij, paniek in zijn stem.

"He must be allergic to something in here," he said, panic in his voice.

Elise knielde neer bij Maarten en opende haar noodkit.

Elise knelt down next to Maarten and opened her emergency kit.

Ze haalde snel een antihistaminicum tevoorschijn en gaf het aan Maarten.

She quickly pulled out an antihistamine and gave it to Maarten.

"Neem dit," zei ze kalm.

"Take this," she said calmly.

Maarten volgde haar advies en hoopte dat het snel zou werken.

Maarten followed her advice and hoped it would work quickly.

Terwijl ze wachtten tot het medicijn zou inwerken, keek Bram rond.

As they waited for the medication to take effect, Bram looked around.

"We kunnen beter teruggaan," zei hij.

"We better head back," he said.

Elise knikte, maar Maarten protesteerde zwakjes.

Elise nodded, but Maarten protested weakly.

"We hebben nog niet alles gezien," zei hij.

"We haven't seen everything yet," he said.

Maar na een paar lange minuten begon Maarten zich beter te voelen.

But after a few long minutes, Maarten started to feel better.

Elise hielp hem overeind.

Elise helped him up.

"Je gezondheid is belangrijker dan de bunker," zei ze vriendelijk.

"Your health is more important than the bunker," she said kindly.

Maarten glimlachte zwak.

Maarten smiled weakly.

"Jullie hebben gelijk.

"You’re right.

Ik waardeer wat jullie voor me doen," gaf hij toe.

I appreciate what you’re doing for me," he admitted.

De drie vrienden maakten hun weg terug naar de uitgang van de bunker.

The three friends made their way back to the exit of the bunker.

De koude winterlucht buiten was een opluchting.

The cold winter air outside was a relief.

Maarten keek naar Elise en Bram.

Maarten looked at Elise and Bram.

"Dank jullie," zei hij.

"Thank you," he said.

"Jullie zijn geweldige vrienden."

"You’re great friends."

Ze lachten en omarmden elkaar, blij dat ze samen waren tijdens deze koude kerstdagen.

They laughed and hugged each other, happy to be together during these cold Christmas days.

Ze beseften dat geen avontuur opwoog tegen het belang van hun vriendschap.

They realized that no adventure could compare to the importance of their friendship.

En zo, met de nacht die viel, gingen ze huiswaarts, klaar om de rest van de feestdagen warm te vieren, in de wetenschap dat vriendschap het grootste geschenk van allemaal was.

And so, with the night falling, they went home, ready to celebrate the rest of the holidays warmly, knowing that friendship was the greatest gift of all.