De sneeuw viel zachtjes op de daken van het kleine, rustige suburbane dorpje in Nederland.

The snow gently fell on the roofs of the small, quiet suburban village in Nederland.

In de woonkamer van het huis van de familie Jansen hing een geur van versgebakken kerstkoekjes en de getrouwe geur van de kerstboom.

In the living room of the Jansen family's house, there was a scent of freshly baked Christmas cookies and the familiar smell of the Christmas tree.

Het klonk gezellig, maar de spanning was te snijden.

It sounded cozy, but the tension was palpable.

Bram zat op de bank in het midden van de kamer.

Bram sat on the couch in the middle of the room.

Hij keek om zich heen.

He looked around.

De muren hingen vol met oude familiefoto's en in een hoekje speelde een stereo zachtjes kerstliederen.

The walls were covered with old family photos, and in a corner, a stereo softly played Christmas carols.

Zijn zus Tess liep druk heen en weer.

His sister Tess was busily moving back and forth.

Ze probeerde de tafel te dekken met de rode en gouden servetten die ze ieder jaar gebruikten.

She was trying to set the table with the red and gold napkins they used every year.

Ze maakte zich zorgen om Bram.

She was worried about Bram.

Ze wist dat het moeilijk voor hem zou zijn om hier te zijn.

She knew it would be difficult for him to be here.

Ingrid, hun moeder, zat in de stoel bij het raam.

Ingrid, their mother, sat in the chair by the window.

Ze keek uit naar buiten, alsof ze in gedachten verzonken was.

She looked outside as if she was lost in thought.

Maar niets ontging haar.

But nothing escaped her notice.

Ze hield er de schijn van een perfecte kerstbijeenkomst in de lucht.

She maintained the appearance of a perfect Christmas gathering.

Haar gezicht straalde vriendelijkheid uit, maar Bram wist dat haar blik scherp kon zijn.

Her face radiated kindness, but Bram knew that her gaze could be sharp.

De avond viel en uiteindelijk kwam ook Hans binnen, Brams vader.

Evening fell, and eventually, Hans, Bram's father, came in.

Hij hoopte het diner snel en zonder drama door te komen.

He hoped to get through dinner quickly and without drama.

Het gesprek verliep stroef.

The conversation was awkward.

Er was altijd wel een laag ijs tussen hen dat niemand durfde te breken.

There was always a layer of ice between them that no one dared to break.

Hans maakte, tussen twee happen door, een opmerking over Brams werk.

Hans, between two bites, made a comment about Bram's work.

“En hoe gaat het nou met jou, Bram?

“And how is it going with you, Bram?

Nog steeds niks gevonden, neem ik aan?” De opmerking leek onschuldig, maar voor Bram was het als een dolk.

Still haven't found anything, I assume?” The remark seemed innocent, but to Bram, it was like a dagger.

Zijn woede borrelde op, maar hij slikte het weg en keek richting Tess.

His anger bubbled up, but he swallowed it and looked towards Tess.

Toch kon hij het niet onderdrukken.

Yet, he couldn't suppress it.

“Altijd diezelfde vraag, hè pap?” Bram's stem trilde een beetje.

“Always that same question, huh, dad?” Bram's voice trembled slightly.

“Bestaat er iets waarvan jij blij wordt, of is het altijd kritiek?” Ingrid schoof nerveus heen en weer in haar stoel.

“Is there anything that makes you happy, or is it always criticism?” Ingrid shifted nervously in her chair.

“Jongens, het is kerst.

“Boys, it's Christmas.

Laten we het gezellig houden.” Maar de vulkaan was al uitgebarsten.

Let's keep it pleasant.” But the volcano had already erupted.

Hans rechtte zijn rug.

Hans straightened his back.

“Als je gewoon je best had gedaan, hoefde dit gesprek niet steeds terug te komen.” “Je geeft me nooit een kans!” riep Bram.

“If you had just done your best, this conversation wouldn't always have to come up.” “You never give me a chance!” Bram shouted.

“Je kijkt altijd alleen naar wat ik niet goed doe!” De kamer vulde zich met een pijnlijke stilte.

“You always look only at what I do wrong!” The room filled with a painful silence.

Tess liet de lepels die ze vasthield, vallen.

Tess dropped the spoons she was holding.

Ze stond in de deuropening, tranen in haar ogen.

She stood in the doorway, tears in her eyes.

“Stop het!

“Stop it!

Alsjeblieft… kunnen we niet gewoon één dag doen alsof?” Bram zuchtte diep en zijn blik ontmoette die van Tess.

Please… can't we just pretend for one day?” Bram took a deep breath and his eyes met Tess's.

Hij voelde zich ellendig.

He felt miserable.

Hij wilde haar beschermen, niet meer pijn doen.

He wanted to protect her, not cause more pain.

In de gespannen stilte stond hij op en liep naar buiten, de koude winterlucht in.

In the tense silence, he stood up and walked outside into the cold winter air.

Even later hoorde hij voetstappen achter zich.

A moment later, he heard footsteps behind him.

Tess kwam naast hem lopen.

Tess came to walk beside him.

Samen liepen ze een stukje, hun adem vormde wolkjes in de lucht.

Together, they walked a bit, their breath forming clouds in the air.

“Het spijt me, Tess,” zei Bram langzaam.

“I'm sorry, Tess,” Bram said slowly.

Ze glimlachte zwakjes naar hem.

She gave him a weak smile.

“Je hoeft je niet te verontschuldigen.

“You don't need to apologize.

We weten hoe het is.

We know how it is.

Maar laten we proberen er iets van te maken, oké?” Bram keek naar de sterren.

But let's try to make something of it, okay?” Bram looked at the stars.

“Ja, voor jou.

“Yes, for you.

We zullen er iets van maken.” In de koude nacht vond hij een moment van vrede.

We'll make something of it.” In the cold night, he found a moment of peace.

Hij besefte dat hij zijn familie misschien niet kon veranderen, maar wel zijn houding tegenover hen.

He realized that he might not be able to change his family, but he could change his attitude towards them.

En dat was misschien genoeg voor nu.

And that might be enough for now.