De lucht was helder en koud in het Nationaal Park De Hoge Veluwe.

The sky was clear and cold in Nationaal Park De Hoge Veluwe.

De bomen waren bedekt met een dunne laag rijp.

The trees were covered with a thin layer of frost.

Overal lag er een stille rust.

Everywhere, there was a serene stillness.

Maar binnen in Joris woedde een storm.

But inside Joris, a storm raged.

Hij had onlangs een knieoperatie gehad en worstelde met zijn kwetsbaarheid.

He had recently undergone knee surgery and struggled with his vulnerability.

Zijn partner Lotte liep naast hem, haar arm om zijn middel.

His partner Lotte walked beside him, her arm around his waist.

Ze was vastbesloten om een fijne Sinterklaas te vieren, ondanks Joris' herstel.

She was determined to celebrate a nice Sinterklaas, despite Joris' recovery.

Zijn broer Maarten liep voorop, langzaam dit keer.

His brother Maarten walked ahead, slowly this time.

Hij was altijd de avonturier, maar nu moest hij zich aanpassen aan Joris' tempo.

He was always the adventurer, but now he had to adjust to Joris' pace.

"Het is prachtig hier," zei Lotte, haar adem zichtbaar in de koude lucht.

"It is beautiful here," said Lotte, her breath visible in the cold air.

Joris knikte, maar zijn gedachten waren somber.

Joris nodded, but his thoughts were gloomy.

Hij wilde zichzelf weer voelen, zoals voor de operatie, sterk en onbezorgd.

He wanted to feel like himself again, as before the surgery, strong and carefree.

Hij miste de traditionele Sinterklaasavonden met zijn familie.

He missed the traditional Sinterklaas evenings with his family.

Ze bereikten een open plek, omgeven door de majestueuze bomen.

They reached a clearing, surrounded by the majestic trees.

De geluiden van Sinterklaasliedjes, ver van hen verwijderd, dreven op de wind.

The sounds of Sinterklaas songs, far away from them, floated on the wind.

Joris stak zijn hand op naar Maarten.

Joris raised his hand to Maarten.

"Ik wil het proberen," zei hij, wijzend op een korte wandelroute.

"I want to try it," he said, pointing to a short walking route.

Ze zetten zich in beweging, Lotte aan Joris' zijde en Maarten ernaast.

They set off, Lotte at Joris' side and Maarten next to him.

Maar al snel merkte Joris dat het niet ging.

But soon Joris noticed it wasn't going well.

Zijn knie deed pijn.

His knee hurt.

Zijn frustratie groeide.

His frustration grew.

"Ik kan niet verder," gaf hij met tegenzin toe, terwijl hij stil bleef staan.

"I can't go any further," he reluctantly admitted, stopping in place.

Maarten keek naar hem met begripvolle ogen.

Maarten looked at him with understanding eyes.

"Kom," zei hij, wijzend naar een bankje aan de rand van het pad.

"Come," he said, pointing to a bench at the edge of the path.

Ze hielpen Joris naar de bank en gingen naast hem zitten.

They helped Joris to the bench and sat down next to him.

De koude lucht deed Joris' gezicht tintelen, maar het voelde goed om even te rusten.

The cold air made Joris' face tingle, but it felt good to rest for a moment.

"Joris," begon Maarten, met een glimlach in zijn stem, "wist je dat Sint en Piet ook eens problemen hadden met een knie?"

"Joris," began Maarten, with a smile in his voice, "did you know that Sint and Piet once had problems with a knee too?"

Joris keek verbaasd op.

Joris looked up in surprise.

"Ja," vervolgde Maarten, "ze hadden de hele zak met cadeaus te dragen.

"Yes," Maarten continued, "they had to carry the whole sack of presents.

Maar ze kregen hulp van een elfenleger."

But they got help from an army of elves."

Joris kon een glimlach niet onderdrukken.

Joris couldn't suppress a smile.

Het verhaal van Maarten was simpel, maar vol warmte en humor.

Maarten's story was simple, but full of warmth and humor.

Het was precies wat Joris nodig had.

It was exactly what Joris needed.

Hij voelde zijn kalmte terugkomen en drukte Lotte's hand dankbaar.

He felt his calm return and squeezed Lotte's hand gratefully.

Samen keken ze uit over het besneeuwde landschap, terwijl Maarten verder vertelde.

Together, they looked out over the snowy landscape, as Maarten continued telling his story.

Joris begreep dat perfectie niet nodig was.

Joris understood that perfection wasn't necessary.

Het was belangrijker om er te zijn, mét zijn familie en geliefden.

It was more important to be there, with his family and loved ones.

In alle rust voelde hij een nieuwe kracht.

In all the peace, he felt a new strength.

Het was een Sinterklaas om nooit te vergeten.

It was a Sinterklaas to never forget.