De winterkou was scherp en fris toen Bram en Sanne de poort van de Keukenhof binnenliepen.

The winter cold was sharp and crisp as Bram and Sanne entered the gates of the Keukenhof.

Het was Sinterklaasavond, en in plaats van pepernoten en cadeautjes bij de open haard besloten ze de sneeuw en stilte van de tuinen te verkennen.

It was Sinterklaasavond, and instead of pepernoten and gifts by the fireplace, they decided to explore the snow and silence of the gardens.

Bram trok zijn sjaal strakker om zijn nek.

Bram tightened his scarf around his neck.

Hij was niet per se een wintermens.

He wasn't exactly a winter person.

Sanne daarentegen leek te bloeien in de kou.

Sanne, on the other hand, seemed to thrive in the cold.

Haar wangen waren rood van de wind en haar ogen glinsterden van opwinding.

Her cheeks were red from the wind, and her eyes sparkled with excitement.

"Kijk die lichtjes," riep ze enthousiast, terwijl ze naar de twinkelende slingers wees langs de paden.

"Look at those lights," she exclaimed enthusiastically as she pointed to the twinkling strings along the paths.

"Het is koud," mompelde Bram.

"It's cold," Bram muttered.

Hij was hier niet voor zichzelf maar voor Sanne.

He wasn't there for himself but for Sanne.

Hij hoopte heimelijk dat deze tuin, bar van kleuren en levendigheid in de lente, ook nu iets speciaals te bieden had.

He secretly hoped that this garden, brimming with colors and vibrancy in the spring, had something special to offer now as well.

De paden van de Keukenhof kronkelden en de wereld om hen heen leek bedekt te zijn met een laag suiker.

The paths of the Keukenhof wound around, and the world around them seemed covered with a layer of sugar.

Bevroren tulpen schuilden onder hun sneeuwwitte dekens.

Frozen tulips hid beneath their snow-white blankets.

"Kom," zei Sanne, "laten we een warme chocolademelk halen."

"Come," Sanne said, "let's get a hot chocolate."

Ze stopten bij een klein kraampje waar de lucht geurig was van cacao en kaneel.

They stopped at a small stall where the air was fragrant with cocoa and cinnamon.

Toen hij de hete mok in zijn handen hield, voelde Bram iets van de druk van zijn schouders glijden.

When he held the hot mug in his hands, Bram felt some of the tension lift from his shoulders.

Ze dronken langzaam en Sanne vertelde verhalen over vroeger, hoe ze als kind al van de winter had gehouden.

They drank slowly, and Sanne told stories of the past, about how she had loved winter as a child.

Op een open plek in het midden van de tuin zagen ze een ijsbaan.

In a clearing in the center of the garden, they saw an ice rink.

Sanne trok Bram mee.

Sanne pulled Bram along.

"Ik kan niet schaatsen," protesteerde hij.

"I can't skate," he protested.

Maar een blik naar Sanne's stralende glimlach en hij gaf toe.

But a look at Sanne's radiant smile and he gave in.

Wiebelig op zijn voeten, en met veel gelach, ploeterde hij vooruit.

Wobbly on his feet and with much laughter, he stumbled forward.

Onder een koepel van ijzige takken bleef Bram staan.

Under a dome of icy branches, Bram paused.

Zijn adem zag hij als wolkjes in de lucht.

He saw his breath as little clouds in the air.

Sanne keek naar hem, haar ogen vol deugdzame glans.

Sanne looked at him, her eyes full of virtuous gleam.

Ze reikte in haar tas en haalde een klein houten beeldje tevoorschijn.

She reached into her bag and pulled out a small wooden figurine.

Het was een houten hartje met hun initialen erin gegraveerd.

It was a wooden heart with their initials engraved in it.

"Voor jou," zei ze zacht.

"For you," she said softly.

"Warmte en vriendschap."

"Warmth and friendship."

Bram keek naar het beeldje en voelde iets veranderen.

Bram looked at the figurine and felt something change.

Het was alsof de kou om hem heen oploste en plaatsmaakte voor iets warmers.

It was as if the cold around him melted away, replaced by something warmer.

Hij glimlachte.

He smiled.

"Dank je, Sanne," fluisterde hij.

"Thank you, Sanne," he whispered.

Ze draaiden hun schaatsen om en gleden langzaam terug over het ijs, hand in hand.

They turned their skates and slowly glided back over the ice, hand in hand.

De tuin was anders nu, de ijzige schoonheid leek te sprankelen als nooit tevoren.

The garden was different now, the icy beauty seemed to sparkle like never before.

Bram zag de winter in een nieuw licht.

Bram saw the winter in a new light.

Hij besefte dat zelfs in de koudste maanden, warmte en vreugde te vinden zijn, vooral als je ze deelt met iemand die je dierbaar is.

He realized that even in the coldest months, warmth and joy can be found, especially when shared with someone dear to you.

Met de kleine sokkel van hout stevig in zijn zak, voelde Bram zich warmer dan ooit tevoren, ondanks de sneeuwvlokken die langzaam om hen heen dwarrelden.

With the small wooden base securely in his pocket, Bram felt warmer than ever before, despite the snowflakes gently swirling around them.

En zo vonden ze samen de magie van de winter in de stille pracht van de Keukenhof.

And so they found together the magic of winter in the quiet splendor of the Keukenhof.