De lantarenpalen in het Vondelpark straalden zacht licht uit, dat glinsterde op de vers gevallen sneeuw.

The street lamps in het Vondelpark cast a soft light that shimmered on the freshly fallen snow.

Het was winter en Sinterklaas was net voorbij.

It was winter and Sinterklaas had just passed.

De feestelijke sfeer hing nog steeds in de lucht.

The festive atmosphere still lingered in the air.

Sander en Bram wandelden rustig over de met sneeuw bedekte paden, dik ingepakt tegen de kou.

Sander and Bram walked calmly over the snow-covered paths, bundled up against the cold.

De gezellige lichtjes gaven de bomen een magische uitstraling.

The cozy lights gave the trees a magical appearance.

Sander keek naar Bram, die ongewoon stil was, genietend van het rustige park.

Sander looked at Bram, who was unusually quiet, enjoying the peaceful park.

Sander had al een tijdje gevoelens voor Bram.

Sander had been feeling something for Bram for a while.

Hij was vastberaden om het vandaag te zeggen.

He was determined to say it today.

Maar hoe?

But how?

Zijn hart bonsde van zenuwen.

His heart was pounding with nerves.

Zou dit het juiste moment zijn?

Would this be the right moment?

Ze bleven stilstaan bij de vijver, die bedekt was met een dunne laag ijs.

They stopped by the pond, which was covered with a thin layer of ice.

Kinderen renden met rode neuzen voorbij, bezig met sneeuwballengevechten.

Children ran by with red noses, caught up in snowball fights.

Opeens merkte Sander dat Bram kortademig werd.

Suddenly, Sander noticed that Bram was becoming short of breath.

Bram greep naar zijn borst en probeerde diep adem te halen.

Bram clutched his chest and tried to take deep breaths.

"Alles oké, Bram?"

"Are you okay, Bram?"

vroeg Sander bezorgd.

asked Sander anxiously.

Bram knikte, maar het ging duidelijk niet goed.

Bram nodded, but it was clearly not going well.

Hij haalde zijn inhalator uit zijn zak, maar zijn handen trilden te veel.

He took his inhaler out of his pocket, but his hands were trembling too much.

Sander aarzelde, onzeker over wat te doen.

Sander hesitated, unsure of what to do.

Moest hij hulp roepen?

Should he call for help?

Hij besloot snel en pakte de inhalator voorzichtig aan.

He decided quickly and gently took the inhaler.

"Hier, laat me helpen," zei Sander kalm.

"Here, let me help," Sander said calmly.

Hij hield de inhalator voor Bram's mond en instrueerde hem om in te ademen.

He held the inhaler to Bram's mouth and instructed him to breathe in.

Langzaam werd Bram's ademhaling rustiger.

Gradually, Bram's breathing became calmer.

De paniekweek op Sander’s gezicht en hij lachte opgelucht.

The panic faded from Sander's face and he laughed with relief.

"Dank je, Sander," zei Bram dankbaar, zijn ademhaling nog iets onregelmatig maar onder controle.

"Thank you, Sander," Bram said gratefully, his breathing still a bit irregular but under control.

"Ik had je helemaal niet zien aankomen met die snelle actie."

"I didn't see that quick action of yours coming at all."

Sander voelde hoe zijn zenuwen wegebden.

Sander felt his nerves ebb away.

Dit was het moment.

This was the moment.

"Bram, er is iets dat ik je wilde vertellen," zei hij, zijn stem wat zachter.

"Bram, there's something I've been wanting to tell you," he said, his voice a bit softer.

"Ik vind je echt heel leuk."

"I really like you a lot."

Bram keek verbaasd op en voor een moment was het stil.

Bram looked up surprised and for a moment it was silent.

Toen brak een brede glimlach door op zijn gezicht.

Then a broad smile broke across his face.

"Echt?

"Really?

Dat... dat vind ik fijn om te horen, Sander.

That's... that's nice to hear, Sander.

Ik voel hetzelfde."

I feel the same way."

De kou leek minder intens te zijn en het sneeuwde weer zachtjes om hen heen.

The cold seemed less intense and it started snowing gently around them again.

Ze besloten hun wandeling voort te zetten.

They decided to continue their walk.

De wereld voelde voor Sander anders aan, warmer, ondanks de kou om hen heen.

The world felt different to Sander, warmer, despite the cold around them.

Zijn zelfvertrouwen groeide met elke stap.

His confidence grew with every step.

Hun vriendschap was veranderd, verdiept, en hij wist dat hij de juiste beslissing had genomen.

Their friendship had changed, deepened, and he knew he had made the right decision.

Samen wandelden ze verder door het park, de verlichting reflecteerde in de glimlach op hun gezichten, en Sander voelde dat alles precies was zoals het moest zijn.

Together they walked further through the park, the lights reflecting on the smiles on their faces, and Sander felt that everything was just as it should be.