Het veldhospitaal stond in het midden van het drukke stadsplein.

The field hospital stood in the middle of the busy town square.

Het was herfst en de lucht was fris en vochtig.

It was autumn, and the air was fresh and moist.

Tenten stonden in rijtjes, hun doeken klapperend in de zachte bries.

Tents stood in rows, their fabrics flapping in the gentle breeze.

Mensen liepen heen en weer, sommigen als patiënten, anderen als vrijwilligers.

People walked back and forth, some as patients, others as volunteers.

Bram was een van die vrijwilligers.

Bram was one of those volunteers.

Hij wilde graag helpen tijdens de vaccinatiedag.

He eagerly wanted to help during the vaccination day.

Bram had zich voorgenomen om vandaag nuttig te zijn.

Bram had resolved to be useful today.

Hij droeg een vrolijke sjaal met herfstbladeren erop.

He wore a cheerful scarf with autumn leaves on it.

Terwijl hij door het kamp liep, raakte hij afgeleid door de bedrijvigheid om hem heen.

As he walked through the camp, he got distracted by the activity around him.

De geur van pas gevallen regen vulde de lucht, en Bram begon te dromen over een kop warme chocolademelk na zijn dienst.

The smell of freshly fallen rain filled the air, and Bram began dreaming of a cup of hot chocolate after his shift.

Verzonken in gedachten liep Bram het tentdoek binnen.

Lost in thought, Bram walked into the tent flap.

Maar in plaats van het vaccinatieloket stond hij ineens tussen stapels dozen en planken vol met verbandmateriaal.

But instead of the vaccination booth, he suddenly found himself among stacks of boxes and shelves full of bandages.

Hij keek om zich heen.

He looked around.

Niemand te zien.

No one in sight.

Alleen kartonnen dozen met pleisters keken hem aan.

Only cardboard boxes with bandages stared back at him.

Bram realiseerde zich dat hij in de voorraden was beland.

Bram realized he had ended up in the supplies.

In plaats van zich te schamen, kreeg Bram een idee.

Instead of feeling ashamed, Bram got an idea.

Hij stelde zich voor dat dit zijn publiek was, dat aandachtig luisterde naar zijn belangrijke boodschap.

He imagined that this was his audience, attentively listening to his important message.

"Beste dozen," begon hij met een glimlach, "de griepprik is vandaag heel belangrijk!"

"Dear boxes," he began with a smile, "the flu shot is very important today!"

Hij maakte brede gebaren terwijl hij sprak, alsof de dozen elk woord absorbeerden.

He made broad gestures as he spoke, as if the boxes absorbed every word.

Bram ging verder met zijn toespraak over de voordelen van de vaccinatie, overtuigd dat zelfs een doos het niet kon betwisten.

Bram continued his speech about the benefits of vaccination, convinced that even a box couldn't dispute it.

En waarom ook niet?

And why not?

Brave dozen zeiden niets terug.

Well-behaved boxes said nothing back.

Hij waande zich even een echte spreker, totdat een lichte hoest zijn aandacht trok.

He fancied himself a real speaker, until a slight cough caught his attention.

Daar stonden Sanne en Diederik in de opening van de tent, hun lach kon ze bijna geen halt toeroepen.

There stood Sanne and Diederik in the tent opening, their laughter almost uncontrollable.

"Bram, praat je tegen de pleisters?"

"Bram, are you talking to the bandages?"

vroeg Sanne lachend.

Sanne asked, laughing.

Diederik voegde toe: "We hebben je overal gezocht!"

Diederik added, "We've been looking for you everywhere!"

Bram keek van zijn 'publiek' naar zijn vrienden en barstte in lachen uit.

Bram looked from his 'audience' to his friends and burst out laughing.

Het was een beetje gênant, maar vooral grappig.

It was a bit embarrassing but mostly funny.

"Ik was net een heel inspirerend punt aan het maken," grapte hij terwijl hij naar zijn 'luisteraars' gebaarde.

"I was just making a very inspiring point," he joked as he gestured toward his 'listeners.'

Met een brede glimlach op zijn gezicht leidde Sanne Bram terug naar het juiste loket, waar de echte mensen op hun prik wachtten.

With a broad smile, Sanne led Bram back to the correct booth, where the real people were waiting for their shots.

Diederik gaf Bram een vriendschappelijk klopje op de rug.

Diederik gave Bram a friendly pat on the back.

"Je hebt een levendige fantasie, Bram," zei hij.

"You've got a vivid imagination, Bram," he said.

En Bram, die eindelijk wist waar hij hoorde te zijn, realiseerde zich dat zijn verbeelding een gave was.

And Bram, who finally knew where he was supposed to be, realized that his imagination was a gift.

Hij kon er situaties mee verlichten en zichzelf, en anderen, aan het lachen maken.

He could lighten situations with it and make himself, and others, laugh.

Terwijl de regen weer begon te vallen, vroeg Bram zich af of Thanksgiving misschien was bedoeld voor precies zulke momenten.

As the rain began to fall again, Bram wondered if Thanksgiving was perhaps meant for exactly such moments.

Een dag om dankbaar te zijn voor al het ongewone en bijzondere - zelfs voor gesprekken met dozen.

A day to be grateful for all the unusual and special things—even for conversations with boxes.