Het was een frisse herfstochtend.

It was a crisp autumn morning.

Blaadjes vielen zachtjes van de bomen en bedekten de stoep in een tapijt van geel en rood.

Leaves were gently falling from the trees, covering the sidewalk in a carpet of yellow and red.

Evelien stond in de hal van haar appartement en trok haar jas aan.

Evelien stood in the hallway of her apartment, putting on her coat.

De lucht was scherp, en ze voelde meteen de kou op haar gezicht toen ze buitenstapte.

The air was sharp, and she immediately felt the cold on her face as she stepped outside.

Dit was de dag waarop ze zich voorbereidde om haar stem uit te brengen bij het stemlokaal, ondanks haar ziekte.

This was the day she prepared to cast her vote at the polling station, despite her illness.

Jasper stond naast haar, bezorgd maar ook trots.

Jasper stood next to her, concerned but also proud.

Hij wist hoeveel het voor Evelien betekende om te stemmen.

He knew how much it meant to Evelien to vote.

"Gaat het, lieverd?"

"Are you okay, darling?"

vroeg hij, terwijl hij zijn sjaal om zijn nek sloeg.

he asked, wrapping his scarf around his neck.

"Ja, het moet wel," antwoordde Evelien vastberaden.

"Yes, I have to be," Evelien replied determinedly.

Haar chronische ziekte had haar leven veranderd, maar ze weigerde dat het ook haar stem zou wegnemen.

Her chronic illness had changed her life, but she refused to let it take away her vote.

Ze waren immers Nederlanders, en stemmen was een recht dat ze met beide handen wilde aangrijpen.

After all, they were Dutch, and voting was a right she wanted to seize with both hands.

Ze liepen langzaam naar het gemeenschapshuis waar het stemlokaal was.

They walked slowly to the community center where the polling station was located.

De weg ernaartoe leek langer dan normaal.

The way there seemed longer than usual.

Evelien voelde de vermoeidheid in haar lichaam, maar de gedachte aan haar doel duwde haar voort.

Evelien felt the fatigue in her body, but the thought of her goal pushed her forward.

Jasper hield haar hand stevig vast, bood haar steun bij elke stap.

Jasper held her hand firmly, offering support with every step.

Binnen was het druk.

Inside, it was busy.

Mensen wachtten in hun warme jassen, knikkend naar bekenden.

People waited in their warm coats, nodding to acquaintances.

De geur van natte bladeren was vaag aanwezig, vermengd met een subtiele geur van koffie.

The scent of wet leaves was faintly present, mingled with a subtle aroma of coffee.

Evelien slikte, haar keel droog van de spanning.

Evelien swallowed, her throat dry from the tension.

Langzaam schuifelden ze naar de balie.

Slowly they shuffled to the desk.

"Uw identiteitsbewijs, alstublieft," zei de vriendelijke vrouw achter de tafel.

"Your identification, please," said the friendly woman behind the table.

Evelien glimlachte zwak en gaf haar paspoort.

Evelien smiled weakly and handed over her passport.

Het wachten was lastig, de stoelen boden weinig comfort voor haar zere rug.

Waiting was difficult, the chairs offered little comfort for her sore back.

Eindelijk was het haar beurt.

Finally, it was her turn.

Evelien voelde haar pols bonzen, maar haar wilskracht bleef sterk.

Evelien felt her pulse pounding, but her willpower remained strong.

Voorzichtig vulde ze haar stemformulier in en vouwde het dubbel.

Carefully, she filled out her ballot and folded it in half.

Jasper stond dichtbij, zijn ogen vast op haar gericht, vol bewondering.

Jasper stood close, his eyes fixed on her, full of admiration.

Met een diepe, trage ademhaling stapte Evelien naar de stembus.

With a deep, slow breath, Evelien stepped toward the ballot box.

Haar handen trilden zachtjes, maar ze liet het niet merken.

Her hands trembled slightly, but she didn't show it.

Ze stopte haar stem in de gleuf, een simpel gebaar dat plotseling zoveel betekenis had.

She slipped her vote into the slot, a simple gesture that suddenly held so much meaning.

Ze had het gedaan.

She had done it.

"Goed gedaan," fluisterde Jasper terwijl hij een arm om haar schouder sloeg.

"Well done," Jasper whispered, wrapping an arm around her shoulder.

Evelien glimlachte, een gevoel van opluchting overspoelde haar.

Evelien smiled, a feeling of relief washing over her.

Ondanks haar strijd had ze haar plicht vervuld.

Despite her struggle, she had fulfilled her duty.

Ze draaiden zich om en liepen samen naar buiten, waar de frisse lucht hen begroette met een zachte bries.

They turned and walked outside together, where the fresh air greeted them with a gentle breeze.

"Je bent een echte held," zei Jasper, zijn stem vol trots.

"You're a true hero," Jasper said, his voice full of pride.

Evelien lachte, haar energie langzaam terugkerend.

Evelien laughed, her energy slowly returning.

De reis naar het stemlokaal voelde als een overwinning, een herinnering dat ze sterker was dan ze dacht.

The journey to the polling station felt like a victory, a reminder that she was stronger than she thought.

De bladeren kraakten onder hun voeten terwijl ze terugliepen naar huis.

The leaves crunched under their feet as they walked back home.

Evelien keek omhoog naar de grijze lucht en voelde nieuwe hoop voor de toekomst.

Evelien looked up at the gray sky and felt new hope for the future.

Ze wist dat de weg vooruit misschien nog moeilijk zou zijn, maar met Jasper aan haar zijde en haar eigen vastberadenheid, kon ze alles aan.

She knew the road ahead might still be difficult, but with Jasper by her side and her own determination, she could face anything.