Het was een koele herfstavond in Amsterdam.

It was a cool autumn evening in Amsterdam.

De zon begon onder te gaan en de lucht kleurde oranje en roze.

The sun began to set and the sky turned orange and pink.

Het geluid van lachende kinderen vulde de lucht op de speelplaats van de gated community.

The sound of laughing children filled the air in the playground of the gated community.

Overal hingen oranje en zwarte slingers, en de bomen waren versierd met papieren spookjes.

Orange and black streamers hung everywhere, and the trees were decorated with paper ghosts.

De geur van pompoenen en herfstblaadjes was overal.

The scent of pumpkins and autumn leaves was everywhere.

Ik was Maarten, elf jaar oud en net verhuisd naar deze buurt.

I was Maarten, eleven years old, and had just moved to this neighborhood.

Ik hield van acteren, maar ik was nerveus.

I loved acting, but I was nervous.

De Halloween-voorstelling op school kwam eraan.

The Halloween performance at school was coming up.

Iedereen praatte erover en maakte grapjes die ik niet begreep.

Everyone talked about it and made jokes that I didn't understand.

Ik voelde me soms buitengesloten.

I sometimes felt left out.

Maar ik wilde erbij horen en mijn angst overwinnen.

But I wanted to fit in and overcome my fear.

Een klasgenootje, Sophie, had aangeboden om met me te oefenen.

A classmate, Sophie, had offered to practice with me.

"Kom naar de speeltuin na school," had ze gezegd.

"Come to the playground after school," she'd said.

"We kunnen daar oefenen."

"We can practice there."

Sophie was aardig en hielp me mijn tekst steeds opnieuw te oefenen.

Sophie was kind and helped me practice my lines over and over.

Enorm, hoe snel ze me op mijn gemak stelde.

It was amazing how quickly she put me at ease.

Toen brak de dag aan voor het kostuumrepetitie.

Then the day came for the costume rehearsal.

De bomen wiegden zachtjes in de wind, terwijl ik op het podium stond.

The trees swayed gently in the wind as I stood on the stage.

Mijn handen trilden, mijn hart klopte in mijn keel.

My hands trembled, my heart pounded in my throat.

Halverwege mijn scène bevroor ik.

Midway through my scene, I froze.

Mijn hoofd was ineens leeg.

My mind suddenly went blank.

Maar vanuit de coulissen fluisterde Sophie mijn volgende zin.

But from the wings, Sophie whispered my next line.

Haar stem was kalm en geruststellend.

Her voice was calm and reassuring.

"Je kan het, Maarten," fluisterde ze.

"You can do it, Maarten," she whispered.

Met haar hulp vond ik mijn stem terug en voltooide ik de scène.

With her help, I found my voice again and completed the scene.

Dat moment hielp me mijn angsten onder ogen te zien.

That moment helped me face my fears.

Ik wist nu dat ik het kon, ook al was ik bang.

I knew now that I could do it, even if I was scared.

Op de avond van de voorstelling begon ik nerveus.

On the evening of the performance, I started nervously.

Het publiek zat vol ouders en klasgenoten.

The audience was full of parents and classmates.

De lichten dimden en de voorstelling begon.

The lights dimmed, and the performance began.

Toen het mijn beurt was, keek ik naar Sophie.

When it was my turn, I looked at Sophie.

Ze knikte bemoedigend.

She nodded encouragingly.

Ik sprak mijn tekst luid en duidelijk.

I spoke my lines loud and clear.

De zenuwen verdwenen, en ik raakte in de flow van mijn rol.

The nerves disappeared, and I got into the flow of my role.

Toen het applaus losbarstte, wist ik dat alles goed was gegaan.

When the applause erupted, I knew everything had gone well.

De warme glimlach van mijn klasgenoten vulde me met trots.

The warm smiles of my classmates filled me with pride.

Na de voorstelling riep Jeroen, een klasgenoot, "Maarten, je was geweldig!"

After the performance, Jeroen, a classmate, shouted, "Maarten, you were amazing!"

Ik voelde me eindelijk een onderdeel van de groep.

I finally felt like a part of the group.

Ik had geleerd dat niet alleen oefening maar ook het vragen om hulp essentieel was.

I had learned that not only practice but also asking for help was essential.

Het voelde alsof een last van mijn schouders viel.

It felt like a weight had been lifted off my shoulders.

De angst die me zo belastte leek te verdwijnen.

The fear that had burdened me so much seemed to disappear.

Ik was blij dat ik de stap had durven zetten.

I was glad I had dared to take the step.

Die avond voelde ik de herfstwind zachtjes blazen, maar vanbinnen was het warm.

That evening, I felt the autumn wind blow gently, but inside it was warm.

De gemeenschap voelde vanaf die dag als een tweede thuis.

The community felt like a second home from that day on.

Ik was niet meer alleen Maarten, de nieuwe jongen, maar Maarten, de acteur en vriend.

I was no longer just Maarten, the new kid, but Maarten, the actor and friend.