De zon scheen zacht door de gouden bladeren in het Amsterdamsche Bos.

The sun shone softly through the golden leaves in the Amsterdamsche Bos.

De lucht was fris en rook naar houtvuur, perfect voor een herfstwandeling.

The air was crisp and smelled of wood fire, perfect for an autumn walk.

Pieter liep voorop, zijn gedachten waren stil.

Pieter walked ahead, his thoughts were silent.

Anouk volgde met een sprankelend enthousiasme, terwijl Sanne ertussen liep, klaar om te bemiddelen als dat nodig was.

Anouk followed with a sparkling enthusiasm, while Sanne walked between them, ready to mediate if needed.

"Wat een prachtige dag," zei Anouk, en ze draaide in het rond, haar armen uitgespreid.

"What a beautiful day," said Anouk, and she spun around, her arms spread wide.

Het geritsel van bladeren onder hun voeten klonk als muziek.

The rustling of leaves under their feet sounded like music.

Pieter glimlachte zwakjes, maar in zijn hoofd woedde een storm.

Pieter smiled faintly, but in his head, a storm raged.

Hij had een jobaanbieding gekregen.

He had received a job offer.

In het buitenland.

Abroad.

Het was een kans die zijn carrière zou veranderen, maar het zou ook veel van zijn leven hier veranderen.

It was an opportunity that would change his career, but it would also change much of his life here.

Hij voelde zich verscheurd tussen avontuur en het bekende.

He felt torn between adventure and the familiar.

Pieter zuchtte diep.

Pieter sighed deeply.

"Ik moet jullie iets vertellen," begon hij, terwijl ze stilstonden bij een meer.

"I have to tell you something," he began, as they paused by a lake.

Het water rimpelde zachtjes in de wind, en de stilte om hen heen gaf hem moed.

The water rippled gently in the wind, and the silence around them gave him courage.

"Wat is er, Pieter?"

"What is it, Pieter?"

vroeg Sanne, haar stem rustig en bemoedigend.

asked Sanne, her voice calm and encouraging.

"Ik heb een aanbod gekregen om in Canada te werken," zei hij eindelijk.

"I got an offer to work in Canada," he finally said.

Zijn stem trilde lichtjes.

His voice trembled slightly.

"Ik weet niet wat ik moet doen."

"I don't know what to do."

Anouk keek hem met grote ogen aan.

Anouk looked at him with wide eyes.

"Wow, Canada!

"Wow, Canada!

Dat klinkt spannend!"

That sounds exciting!"

Haar stem klonk vol avontuur.

Her voice sounded full of adventure.

Pieter verwachtte meer verrassing of misschien zelfs verdriet, maar haar toon gaf hem hoop.

Pieter expected more surprise or maybe even sadness, but her tone gave him hope.

"Maar ik weet niet of ik alles hier achter kan laten," vervolgde hij.

"But I don't know if I can leave everything here behind," he continued.

Zijn woorden waren net zo onstabiel als de golven van het meer.

His words were as unstable as the waves of the lake.

Sanne legde een hand op zijn schouder.

Sanne placed a hand on his shoulder.

"Je moet doen wat het beste voor jou is, Pieter.

"You have to do what's best for you, Pieter.

We zijn hier voor jou, wat je ook kiest."

We're here for you, whatever you choose."

Anouk knikte, haar ogen glinsterend in het licht van de lage herfstzon.

Anouk nodded, her eyes shimmering in the light of the low autumn sun.

"Weet je, ik heb zelf vaak gedacht om te gaan reizen.

"You know, I've often thought about traveling myself.

Misschien volgen we jou wel!"

Maybe we'll follow you!"

Pieter was verrast.

Pieter was surprised.

De last op zijn schouders voelde lichter nu hij zijn geheim had gedeeld.

The burden on his shoulders felt lighter now that he had shared his secret.

De gedachte dat Anouk misschien dezelfde verlangens had, gaf hem een gevoel van verbondenheid.

The thought that Anouk might have the same desires gave him a sense of connection.

Langzaam hervatten ze hun wandeling.

Slowly they resumed their walk.

Pieter voelde zich vrijer, alsof de wereld groter werd en vol mogelijkheden.

Pieter felt freer, as if the world was becoming larger and full of possibilities.

De herfst maakte plaats voor nieuwe kleuren, en net zoals het landschap om hen heen, voelde Pieter dat zijn leven op het punt stond te veranderen.

Autumn made way for new colors, and just like the landscape around them, Pieter felt that his life was about to change.

En hij was er klaar voor.

And he was ready for it.