De lucht rook naar regen en gevallen bladeren.

The air smelled of rain and fallen leaves.

In het midden van het schilderachtige kleine stadje slenterde Bram over het plein.

In the middle of the picturesque little town, Bram strolled across the square.

De kleurrijke gevels van de huizen weerspiegelden de warme tinten van de herfst.

The colorful façades of the houses reflected the warm tones of autumn.

Een briesje zorgde ervoor dat de gouden bladeren boven het plein dansten.

A breeze caused the golden leaves to dance above the square.

Bram dacht diep na, zoals altijd.

Bram was deep in thought, as always.

Zijn gedachten maakten grote sprongen van onderwerp naar onderwerp, totdat hij plotseling stopte.

His thoughts jumped wildly from subject to subject until he suddenly stopped.

Een golf van duizeligheid overviel hem, en hij greep naar een nabijgelegen lantaarnpaal voor steun.

A wave of dizziness overwhelmed him, and he grabbed a nearby lamppost for support.

Hij had nooit eerder zoiets gevoeld en wilde niet dat anderen het zagen.

He had never felt anything like this before and did not want others to see it.

"Het gaat wel," mompelde hij tegen zichzelf, vastbesloten om door te lopen alsof er niets aan de hand was.

"It's okay," he muttered to himself, determined to walk on as if nothing was the matter.

Zijn trots was groot.

His pride was great.

Hulp vragen was niets voor hem.

Asking for help was not in his nature.

Echter, de duizeligheid verdween niet.

However, the dizziness did not subside.

Het plein leek om hem heen te draaien.

The square seemed to spin around him.

Hij probeerde even stil te staan, maar de wereld bewoog nog steeds.

He tried to stand still for a moment, but the world kept moving.

In de verte herkende hij Anouk.

In the distance, he recognized Anouk.

Haar scherpe blik leek altijd te weten wanneer er iets niet in orde was.

Her keen eye always seemed to know when something was wrong.

Bram rechtte zijn rug en begon weer te lopen.

Bram straightened his back and started walking again.

Maar zijn benen voelden plotseling zwaar.

But his legs suddenly felt heavy.

Hij wankelde en struikelde bijna.

He staggered and nearly stumbled.

Anouk zag het gebeuren en rende naar hem toe, haar ogen gevuld met bezorgdheid.

Anouk saw it happen and ran towards him, her eyes filled with concern.

"Bram, is alles in orde?"

"Bram, is everything alright?"

vroeg ze kalm.

she asked calmly.

Haar aanwezigheid voelde als een veilige haven.

Her presence felt like a safe harbor.

"Gewoon een beetje duizelig," zei hij, te trots om te zwichten.

"Just a bit dizzy," he said, too proud to give in.

"Bram, je ziet er niet goed uit.

"Bram, you don't look well.

Laten we even gaan zitten," drong Anouk aan.

Let's sit down for a bit," Anouk insisted.

Haar stem was zacht, maar vastberaden.

Her voice was gentle but firm.

Bram knikte uiteindelijk en liet zich naar een bankje leiden.

Bram eventually nodded and allowed himself to be led to a bench.

Terwijl ze daar zaten, voelde hij zich iets beter.

As they sat there, he felt a bit better.

Anouk bleef rustig naast hem zitten, wachtend tot hij zou praten.

Anouk sat quietly next to him, waiting for him to speak.

"Ik denk dat ik misschien naar een dokter moet," gaf hij uiteindelijk toe.

"I think I might need to see a doctor," he finally admitted.

Zijn stem klonk zachter dan hij wilde.

His voice sounded softer than he wanted.

Het was moeilijk voor Bram om die woorden uit te spreken, maar Anouk glimlachte bemoedigend.

It was hard for Bram to say those words, but Anouk smiled encouragingly.

"Goed idee.

"Good idea.

Ik ga met je mee," stelde ze voor.

I'll go with you," she suggested.

Samen verlieten ze het plein, met de veilige wetenschap dat Bram niet alleen was.

Together, they left the square, with the comforting knowledge that Bram was not alone.

Die avond, met Anouk aan zijn zijde, realiseerde Bram zich dat hulp vragen geen teken van zwakte is.

That evening, with Anouk by his side, Bram realized that asking for help is not a sign of weakness.

Het was juist een manier om sterker te worden.

It is, in fact, a way to become stronger.

En zo, met Anouks steun, voelde hij zich kalmer, klaar om zijn gezondheid onder ogen te zien.

And so, with Anouk's support, he felt calmer, ready to face his health.

De herfstwind blies zachtjes door de bladeren, maar zijn wereld voelde al een stuk stabieler.

The autumn wind blew gently through the leaves, but his world already felt much steadier.