Het was een kalme, frisse herfstdag.

It was a calm, fresh autumn day.

Blaadjes dwarrelden langs de ramen van het Anne Frank Huis in Amsterdam.

Leaves fluttered past the windows of the Anne Frank Huis in Amsterdam.

De sfeer binnen was plechtig en stil.

The atmosphere inside was solemn and quiet.

Lotte, Bram en Sofie liepen samen door de smalle gangpaden van het museum.

Lotte, Bram, and Sofie walked together through the narrow corridors of the museum.

Ze lazen de verhalen en keken naar de oude foto's die daar hingen.

They read the stories and looked at the old photos hanging there.

Maar Bram had iets anders aan zijn hoofd.

But Bram had something else on his mind.

Bram voelde in zijn jaszakken.

Bram felt inside his jacket pockets.

"Waar is het?"

"Where is it?"

fluisterde hij wanhopig.

he whispered desperately.

Hij had een brief geschreven.

He had written a letter.

Een brief die hij in het gastenboek wilde stoppen.

A letter he wanted to put in the guest book.

Het was belangrijk voor hem.

It was important to him.

Maar nu was de brief weg.

But now the letter was gone.

Bram keek paniekerig om zich heen.

Bram looked around in a panic. "

"Sofie, ik ben de brief kwijt!"

Sofie, I've lost the letter!"

zei hij met een bezorgde stem.

he said with a worried voice.

Sofie legde een hand op zijn schouder.

Sofie placed a hand on his shoulder.

"Rustig, Bram.

"Calm down, Bram.

We zoeken hem.

We'll look for it.

Misschien heb je hem in het café laten liggen?"

Maybe you left it in the café?"

stelde ze voor.

she suggested.

Lotte, Bram's jongere zus, luisterde aandachtig.

Lotte, Bram's younger sister, listened intently.

Ze wist dat ze iets moest doen.

She knew she had to do something.

Ze wilde Bram helpen zonder dat hij zich nog meer zorgen maakte.

She wanted to help Bram without making him worry even more.

"Ik ga even naar het begin van de tour," zei Lotte nonchalant.

"I'll go to the beginning of the tour," Lotte said nonchalantly.

"Wacht hier."

"Wait here."

Zonder een antwoord af te wachten, liep ze terug door de gangen.

Without waiting for an answer, she walked back through the corridors.

Haar ogen scanden elk hoekje.

Her eyes scanned every corner.

Ze dacht aan de drukte van de dag en hoe gemakkelijk zo'n klein papiertje verloren kon raken.

She thought about the day's hustle and how easily such a small piece of paper could get lost.

Het museum was bijna dicht.

The museum was almost closing.

Tijd was krap.

Time was tight.

Maar Lotte gaf niet op.

But Lotte didn’t give up.

Bij de vitrines, naast Anne's dagboek, zag ze iets wits op de grond schitteren.

Near the showcases, next to Anne's diary, she saw something white gleam on the ground.

Het was Bram's brief!

It was Bram's letter!

Lotte voelde haar hart een sprongetje maken.

Lotte felt her heart leap.

Ze hoefde niet te twijfelen.

She didn’t hesitate.

Ze pakte het papier voorzichtig op en stopte het achter in haar broekzak.

She carefully picked up the paper and slipped it into the back pocket of her jeans.

Terug bij Bram en Sofie, zag ze hoe Bram nog steeds angstig rondkeek.

Back with Bram and Sofie, she saw how Bram was still anxiously looking around.

"Niet meer te vinden, hè?"

"Can't find it, can you?"

vroeg Sofie.

asked Sofie.

Bram schudde moedeloos zijn hoofd.

Bram shook his head hopelessly.

Lotte deed alsof er niets gebeurd was.

Lotte acted as if nothing had happened.

Plotseling kwam een idee in haar op.

Suddenly an idea came to her.

Terwijl Bram even werd afgeleid door een gids die hun groep toesprak, schoof Lotte ongezien de brief terug in Bram's tas.

While Bram was momentarily distracted by a guide speaking to their group, Lotte discreetly slipped the letter back into Bram's bag.

Ze glimlachte, trots op zichzelf maar tevreden zonder erkenning.

She smiled, proud of herself but content without recognition.

Later, buiten op straat, voelde Bram opnieuw in zijn tas.

Later, outside on the street, Bram felt inside his bag again.

Zijn ogen werden groot van verbazing toen hij de brief ontdekte.

His eyes grew wide with surprise when he found the letter.

"Hij was er toch!

"It was there after all!

Ik moet hem over het hoofd hebben gezien," zei hij opgelucht tegen Sofie.

I must have overlooked it," he said relieved to Sofie.

Beide vrienden haalden opgelucht adem, niet wetende dat Lotte degene was die het mysterie had opgelost.

Both friends sighed with relief, not knowing that Lotte was the one who had solved the mystery.

En zo liep Lotte stilletjes naast hen.

And so Lotte walked silently beside them.

Ze genoot van de frisse lucht en het gevoel dat ze had gekregen door iets goeds te doen voor haar broer.

She enjoyed the fresh air and the feeling she got from doing something good for her brother.

Soms hoefde je geen applaus om te weten dat je iets belangrijks had gedaan.

Sometimes you didn't need applause to know you had done something important.