Jeroen zat in de wachtkamer van het ziekenhuis in Amsterdam.

Jeroen sat in the waiting room of the hospital in Amsterdam.

Hij keek gespannen naar de klok.

He nervously watched the clock.

De steriele witte muren voelden koud aan, een scherp contrast met de warme herfstkleuren die buiten door de ramen te zien waren.

The sterile white walls felt cold, a sharp contrast to the warm autumn colors visible through the windows outside.

Oranje en gele bladeren dwarrelden in de wind.

Orange and yellow leaves fluttered in the wind.

Het was een herfstige dag, maar binnen voelde het kil.

It was an autumnal day, but inside it felt chilly.

Saskia, zijn partner, was op dat moment in de operatiekamer.

Saskia, his partner, was in the operating room at that moment.

Jeroen was meestal optimistisch, maar nu woog de angst voor het onbekende zwaar op zijn schouders.

Jeroen was usually optimistic, but now the fear of the unknown weighed heavily on his shoulders.

Hij schrok van de geluiden om hem heen.

He was startled by the sounds around him.

Hij probeerde zich te concentreren op elk nieuw geluid, elke voetstap in de gang.

He tried to concentrate on each new noise, every footstep in the hallway.

Hendrik, zijn broer, zat naast hem.

Hendrik, his brother, sat next to him.

Hij was gekomen om Jeroen te steunen.

He had come to support Jeroen.

Hendrik wist dat er weinig woorden waren die nu konden helpen, maar hij probeerde het toch.

Hendrik knew there were few words that could help right now, but he tried anyway.

"Het komt goed, Jeroen.

"It will be okay, Jeroen.

Ze is in goede handen," fluisterde hij.

She is in good hands," he whispered.

Jeroen knikte, maar voelde zich nog steeds overweldigd.

Jeroen nodded, but still felt overwhelmed.

Zijn gedachten waren een wirwar van zorgen en angst.

His thoughts were a jumble of worries and fear.

Hij voelde dat hij moest praten, moet delen hoe hij zich voelde, maar de woorden kwamen niet.

He felt he needed to talk, to share how he felt, but the words wouldn't come.

Hendrik gaf hem een kleine duw.

Hendrik gave him a gentle nudge.

"Vertel me weer over die keer dat we met Saskia naar de Zaanse Schans gingen," stelde Hendrik voor met een glimlach.

"Tell me again about the time we went to the Zaanse Schans with Saskia," Hendrik suggested with a smile.

Jeroen zuchtte en begon te vertellen.

Jeroen sighed and began to tell the story.

"We waren... het was zo'n warme dag.

"We were... it was such a warm day.

We kochten ijs en Saskia liet het direct vallen!"

We bought ice cream and Saskia dropped it immediately!"

Hij kon niet anders dan even lachen bij die herinnering.

He couldn't help but laugh at that memory.

Hendrik lachte mee, en ze verloren zich even in het gesprek, vergetend waar ze waren.

Hendrik laughed along, and for a moment, they lost themselves in the conversation, forgetting where they were.

Plots verscheen de chirurg in de deuropening.

Suddenly, the surgeon appeared in the doorway.

Het was alsof de tijd even stil stond.

It was as if time stood still.

Jeroen's hart sloeg sneller.

Jeroen's heart raced.

Hij keek de chirurg aan, zoekend naar een aanwijzing in zijn gezicht.

He looked at the surgeon, searching for a clue in his face.

"Het gaat goed," zei de chirurg geruststellend.

"She is doing well," the surgeon said reassuringly.

"Saskia is stabiel en zal volledig herstellen."

"Saskia is stable and will make a full recovery."

Jeroen kon het nauwelijks geloven.

Jeroen could hardly believe it.

De opluchting overspoelde hem en hij barstte in lachen uit, tranen van vreugde sprongen in zijn ogen.

Relief washed over him, and he burst into laughter, tears of joy springing to his eyes.

Hendrik sloeg een arm om zijn schouders, en ze deelden een moment van pure opluchting.

Hendrik threw an arm around his shoulders, and they shared a moment of pure relief.

In dat moment besefte Jeroen dat hij niet alleen was.

In that moment, Jeroen realized he was not alone.

Hij leerde dat het oké was om kwetsbaar te zijn, en dat hij steun kon vinden in degenen om hem heen.

He learned that it was okay to be vulnerable and that he could find support from those around him.

Samen met Hendrik wandelde hij opgelucht de gang door, de herfstkleuren die door de ramen flikkerden buiten, symboliserend de hoop en het nieuwe begin.

Alongside Hendrik, he walked down the hallway, relieved, the autumn colors flickering outside through the windows, symbolizing hope and a new beginning.