De zon scheen fel door het raam van Sanne's kleine, moderne appartement in Amsterdam.

The sun shone brightly through the window of Sanne's small, modern apartment in Amsterdam.

Ze keek naar de passerende trams en de drukte van de stad beneden.

She watched the passing trams and the hustle and bustle of the city below.

Het was zomer, en toch voelde ze zich koud en alleen.

It was summer, yet she felt cold and alone.

Haar gedachten dwaalden af naar Bram, haar vriend in Utrecht.

Her thoughts wandered to Bram, her boyfriend in Utrecht.

Ze hield van hem, dat wist ze zeker.

She loved him, she was sure of that.

Maar het leven in een langeafstandrelatie was moeilijk.

But living in a long-distance relationship was difficult.

De vluchtige berichten en korte telefoontjes waren niet genoeg om de leegte te vullen.

The fleeting messages and short phone calls weren't enough to fill the void.

Ze deelde haar twijfels met Lieke, haar goede vriendin.

She shared her doubts with Lieke, her good friend.

"Ik mis hem zo veel, Lieke.

"I miss him so much, Lieke.

Maar soms weet ik niet of we dit volhouden," zei Sanne, terwijl ze koffie dronken in een klein café om de hoek.

But sometimes I don't know if we can keep this up," said Sanne, as they drank coffee in a small café around the corner.

Lieke knikte begrijpend.

Lieke nodded understandingly.

"Je moet hem vertellen hoe je je echt voelt," stelde ze voor.

"You have to tell him how you really feel," she suggested.

"Ga naar hem toe.

"Go to him.

Verras hem."

Surprise him."

Die avond besloot Sanne spontaan naar Utrecht te reizen.

That evening, Sanne spontaneously decided to travel to Utrecht.

Ze voelde zich zenuwachtig maar vastberaden.

She felt nervous but determined.

De trein bracht haar langs groene velden en schilderachtige dorpjes.

The train took her past green fields and picturesque villages.

Terwijl ze dichterbij kwam, stelde ze zich voor hoe Bram zou reageren.

As she got closer, she imagined how Bram would react.

Het idee gaf haar hoop en moed.

The thought gave her hope and courage.

Utrecht was anders dan Amsterdam.

Utrecht was different from Amsterdam.

Minder chaos, meer charme.

Less chaos, more charm.

Sanne vond Bram in een kleine supermarkt, zijn favoriete waar hij had verteld over de verse stokbroden en kaas.

Sanne found Bram in a small supermarket, his favorite, where he had talked about the fresh baguettes and cheese.

Hij stond bij de groentenafdeling, verdiept in de keuze van tomaten.

He was standing in the produce section, absorbed in choosing tomatoes.

"Sanne!"

"Sanne!"

riep hij verrast.

he exclaimed in surprise.

Zijn ogen lichtten op.

His eyes lit up.

"Wat doe jij hier?"

"What are you doing here?"

"Ik wilde je verrassen en... praten," antwoordde Sanne voorzichtig.

"I wanted to surprise you and... talk," Sanne replied cautiously.

Ze pakten een mandje en begonnen samen boodschappen te doen.

They picked up a basket and started grocery shopping together.

Tussen de kraampjes met verse producten probeerde Sanne de juiste woorden te vinden.

Among the stalls with fresh produce, Sanne tried to find the right words.

Uiteindelijk, bij het pakken van een appel, draaide ze zich naar Bram toe.

Finally, as she picked up an apple, she turned to Bram.

"Ik voel me vaak zo alleen zonder jou," zei ze zachtjes.

"I often feel so alone without you," she said softly.

"En ik weet niet of onze korte gesprekken genoeg zijn."

"And I don't know if our short conversations are enough."

Bram bleef even stil, nadenkend.

Bram remained silent for a moment, thinking.

Hij legde zijn hand op de hare.

He placed his hand on hers.

"Sanne, ik mis je ook.

"Sanne, I miss you too.

Diep van binnen weet ik dat we dit kunnen.

Deep down, I know we can do this.

Maar we moeten meer tijd voor elkaar maken.

But we need to make more time for each other.

Wat als we elkaar elk weekend zien?"

What if we see each other every weekend?"

Sanne keek hem aan, en de ruimte vulde zich met een nieuwe warmte.

Sanne looked at him, and the space filled with a new warmth.

Het simpele voorstel liet haar hart sneller kloppen.

The simple proposal made her heart beat faster.

Dit was precies wat ze nodig had om hoop te voelen voor hun toekomst samen.

This was exactly what she needed to feel hope for their future together.

Ze wandelden verder door de straten van Utrecht, hun handen stevig in elkaar.

They continued walking through the streets of Utrecht, their hands firmly clasped.

De avondzon scheen nu zachter, schilderde gouden stralen op de plaveien.

The evening sun now shone more softly, painting golden rays on the cobblestones.

Alles leek opeens meer mogelijk, meer echt.

Everything suddenly seemed more possible, more real.

Sanne voelde het verschil – niet in de stad, maar in haar hart.

Sanne felt the difference—not in the city, but in her heart.

Hun liefde zou sterker zijn dan de afstand die hen scheidde.

Their love would be stronger than the distance that separated them.