Het was een heldere zomerdag op het centraal station.

It was a clear summer day at the centraal station.

Mensen haastten zich over de perrons.

People hurried across the platforms.

De geur van vers gezette koffie vermengde zich met het typische geluid van omroepberichten.

The smell of freshly brewed coffee mixed with the typical sound of announcements.

Overal hingen kleurrijke reclameborden.

Colorful billboards hung everywhere.

Temidden van deze drukte stonden Bram, Sanne en Pieter.

Amidst this hustle and bustle stood Bram, Sanne, and Pieter.

Ze hadden net hun tickets gekocht voor een trein naar een kunstexpositie.

They had just bought their tickets for a train to an art exhibition.

Bram had last van zijn gebruikelijke probleem: te laat zijn.

Bram had his usual problem: being late.

"We moeten ons haasten," zei Sanne terwijl ze snel op haar horloge keek.

"We need to hurry," said Sanne as she quickly looked at her watch.

Ze hield ervan om altijd op tijd te zijn en de planning te volgen.

She loved to always be on time and follow the schedule.

Pieter stond naast hen, zelfverzekerd met een toeristenkaart in zijn hand.

Pieter stood next to them, confidently holding a tourist map in his hand.

"Maak je geen zorgen," zei hij.

"Don't worry," he said.

"Ik weet precies waar we heen moeten."

"I know exactly where we need to go."

Wat Pieter niet wist, was dat Bram de dag ervoor, tijdens een moment van verveling, de kaart had gepakt.

What Pieter didn't know was that Bram, during a moment of boredom the day before, had taken the map.

Hij had eraan getekend – grappige krabbels, kleine kunstwerkjes in de marge en hier en daar een extra lijntje.

He had drawn on it—funny doodles, small artworks in the margins, and here and there an extra line.

De kaart had een nieuw leven gekregen, maar de plattegrond was minder bruikbaar geworden.

The map had gotten a new lease on life, but the layout had become less useful.

"Bram, is dit wel de juiste kaart?"

"Bram, is this the right map?"

vroeg Sanne met een frons.

asked Sanne with a frown.

Bram haalde zijn schouders op en zweeg, nog steeds gefascineerd door zijn eigen tekenwerk.

Bram shrugged his shoulders and remained silent, still fascinated by his own drawings.

Pieter grijnsde en zei: "We vertrouwen gewoon op mijn navigatiekunsten."

Pieter grinned and said, "We'll just rely on my navigation skills."

Ze begonnen te lopen.

They started to walk.

De zon scheen fel door de glazen dakconstructie en de perrons waren druk.

The sun shone brightly through the glass roof construction, and the platforms were busy.

Mensen kwamen hen voorbij, allemaal gericht op hun eigen bestemming.

People passed by them, all focused on their own destination.

Sanne keek af en toe nerveus om zich heen, terwijl Bram nonchalant achteraan liep.

Sanne occasionally looked around nervously, while Bram walked nonchalantly at the back.

Tot hun verbazing kwamen ze bij een platform waar niemand anders stond.

To their surprise, they arrived at a platform where no one else was standing.

Pieter stopte abrupt.

Pieter stopped abruptly.

"Dit is het toch?"

"Isn't this it?"

vroeg Bram.

asked Bram.

Sanne keek om zich heen en begon te twijfelen.

Sanne looked around and began to doubt.

"Dit klopt niet.

"This doesn't seem right.

Het is veel te stil hier," mompelde ze.

It's way too quiet here," she murmured.

Pieter draaide de kaart een paar keer in zijn handen, duidelijk worstelend met de wirwar van lijnen en krabbels.

Pieter turned the map over a few times in his hands, clearly struggling with the tangle of lines and doodles.

"Volgens mij, eh... we moeten hier niet zijn," gaf hij met tegenzin toe.

"I think, uh... we shouldn't be here," he reluctantly admitted.

Op dat moment hoorden ze de aankondiging dat hun trein over enkele minuten zou vertrekken, vanaf een ander platform.

At that moment, they heard the announcement that their train would depart in a few minutes from a different platform.

Sanne's ogen werden groot en ze zei: "We moeten rennen!"

Sanne's eyes widened, and she said, "We have to run!"

Ze zetten het op een lopen.

They took off running.

Bram verloor bijna een schoen, Pieter struikelde korte tijd, en Sanne probeerde haar tas niet te laten vallen.

Bram almost lost a shoe, Pieter stumbled briefly, and Sanne tried not to drop her bag.

Het was een hilarisch gezicht, uitdagend voor hun coördinatie.

It was a hilarious sight, challenging their coordination.

Eindelijk, met een laatste inspanning, bereikten ze het juiste platform.

Finally, with one last effort, they reached the right platform.

Net op tijd sprongen ze de trein in, met bonzende harten en opgelucht gelach.

Just in time, they jumped onto the train, with pounding hearts and relieved laughter.

Tijdens de reis, uitgeput maar opgelucht, wist Bram dat hij voortaan liever zijn krabbels voor een andere plek zou bewaren.

During the trip, exhausted but relieved, Bram knew he would rather save his doodles for another place in the future.

Sanne leerde dat een beetje flexibiliteit ook handig kan zijn.

Sanne learned that a little flexibility could also be handy.

En Pieter begreep nu dat een vraag om hulp geen slecht idee was.

And Pieter now understood that asking for help was not a bad idea.

En terwijl de trein verder suisde naar hun bestemming, vielen de zorgen van het station langzaam weg en lachten ze om het avontuur dat ze net beleefd hadden.

And while the train sped further towards their destination, the worries of the station slowly faded away, and they laughed about the adventure they had just experienced.

Ze hadden de trein misschien net gehaald, maar ze hadden iets meer gewonnen dan tijd.

They might have just made the train, but they had gained something more than just time.