De zomerzon scheen helder boven de Keukenhof-tuinen.

The summer sun shone brightly over the Keukenhof-gardens.

Sanne en Joris liepen hand in hand langs de bloemperken, de lucht gevuld met de geur van duizenden bloemen.

Sanne and Joris walked hand in hand along the flower beds, the air filled with the scent of thousands of flowers.

Sanne voelde zich vrij en gelukkig.

Sanne felt free and happy.

Ze wilde elk moment van dit romantische weekend koesteren zonder na te denken over wat daarna zou komen.

She wanted to cherish every moment of this romantic weekend without thinking about what would come next.

Joris keek naar Sanne en glimlachte.

Joris looked at Sanne and smiled.

Hij had deze reis zorgvuldig gepland.

He had carefully planned this trip.

Vandaag was de dag dat hij haar wilde vragen om met hem te trouwen.

Today was the day he wanted to ask her to marry him.

Zijn hart was vol liefde voor haar, maar ook wat zenuwachtig.

His heart was full of love for her, but he was also a bit nervous.

Hij wist dat Sanne soms aarzelde over de toekomst, en hij wilde dat alles perfect zou zijn.

He knew that Sanne sometimes hesitated about the future, and he wanted everything to be perfect.

Ze wandelden over het pad omringd door tulpen en hyacinten.

They strolled along the path surrounded by tulips and hyacinths.

Sanne genoot van de kleurenpracht, niet bewust van Joris's plan.

Sanne enjoyed the explosion of color, unaware of Joris's plan.

Na een tijdje kwamen ze aan bij de rozentuin, levend met dieprode, roze en witte rozen.

After a while, they arrived at the rose garden, alive with deep red, pink, and white roses.

Het was een perfecte plek, dacht Joris.

It was the perfect spot, thought Joris.

Hier zou hij op één knie gaan en zijn liefde verklaren.

Here he would kneel and declare his love.

Terwijl ze aan de rand van de rozentuin stonden, haalde Joris diep adem.

As they stood at the edge of the rose garden, Joris took a deep breath.

Hij wilde dat Sanne zijn oprechte intenties begreep.

He wanted Sanne to understand his sincere intentions.

"Sanne," begon hij zachtjes terwijl hij knielde, "ik hou van je.

"Sanne," he began softly as he knelt down, "I love you.

Wil je met me trouwen?"

Will you marry me?"

Sanne keek verbaasd en haar hart begon sneller te kloppen.

Sanne looked surprised, and her heart began to race.

Dit was een moment dat ze had gevreesd maar ook had verlangd.

This was a moment she had both feared and longed for.

De schoonheid van de bloemen om hen heen, Joris's liefdevolle ogen, alles voelde op zijn plaats.

The beauty of the flowers around them, the loving eyes of Joris, everything felt right.

Ze realiseerde zich dat haar angst voor commitment niet opwoog tegen de liefde die ze voor Joris voelde.

She realized that her fear of commitment did not outweigh the love she felt for Joris.

"Ja," zei ze uiteindelijk, haar stem gevuld met warmte, "ik wil met je trouwen."

"Yes," she finally said, her voice filled with warmth, "I want to marry you."

Joris stond op, omhelsde haar en ze voelden allebei een sterke band.

Joris stood up, embraced her, and they both felt a strong connection.

De rozen geurden zoeter, de zon scheen helderder, en de toekomst voelde plotseling vol mogelijkheden.

The roses smelled sweeter, the sun shone brighter, and the future suddenly felt full of possibilities.

Sanne voelde zich sterk, klaar om de onzekerheden los te laten en hun pad samen te bewandelen.

Sanne felt strong, ready to let go of uncertainties and walk their path together.

Ze verlieten die dag de Keukenhof als verloofd stel, met vertrouwen in elkaar en een sprankelende liefde die hen leidde naar een mooie toekomst.

They left that day from the Keukenhof as an engaged couple, with confidence in each other and a sparkling love guiding them toward a beautiful future.