In het hart van de stad, verborgen tussen betonnen torens en drukke straten, lag de Urban Jungle.

In the heart of the city, hidden between concrete towers and busy streets, was the Urban Jungle.

Een plek vol groen, waar de lucht vochtig was en de geur van bloemen overal hing.

A place full of greenery, where the air was humid and the scent of flowers hung everywhere.

Het was een zonnige zomerdag en Marek en Liesbeth stonden voor de ingang van de grote binnenstedelijke botanische tuin.

It was a sunny summer day and Marek and Liesbeth stood at the entrance of the large urban botanical garden.

Marek keek opzij naar Liesbeth, die met haar ogen straalde van opwinding.

Marek looked sideways at Liesbeth, whose eyes sparkled with excitement.

"Dit wordt fantastisch!"

"This is going to be fantastic!"

zei ze enthousiast.

she said enthusiastically.

Marek knikte moedig, maar zijn maag draaide zich om.

Marek nodded bravely, but his stomach turned.

Hij was bang voor planten.

He was afraid of plants.

Grote, kleine, het maakte niet uit.

Large, small, it didn't matter.

Ze leken altijd te veel te leven voor zijn geruststelling.

They always seemed too alive for his comfort.

Terwijl ze naar binnen liepen, omringden de planten hen onmiddellijk.

As they walked inside, the plants surrounded them immediately.

Reusachtige varens zwaaiden zachtjes in de luchtstroom en tropische bloemen schitterden in alle kleuren.

Gigantic ferns swayed gently in the airflow and tropical flowers shone in all colors.

Liesbeth liep vol enthousiasme van de ene plant naar de andere en vertelde weetjes over elke soort.

Liesbeth walked enthusiastically from one plant to another, sharing trivia about each species.

Marek probeerde geïnteresseerd te lijken, maar zijn ogen bleven op de wriemelende wortels en kronkelende lianen gericht.

Marek tried to appear interested, but his eyes remained fixed on the wriggling roots and twisting vines.

"Kom mee, deze kant op!"

"Come on, this way!"

riep Liesbeth, haar hand uitstrekkend.

called Liesbeth, extending her hand.

Ze wees naar een pad dat dieper de binnenwalde tuin in leidde.

She pointed to a path that led deeper into the urban garden.

Marek slikte moeizaam, knikte nogmaals en volgde meenend door zijn verlangen om Liesbeth te imponeren.

Marek swallowed with difficulty, nodded once more, and followed, driven by his desire to impress Liesbeth.

Hoe verder ze liepen, hoe dichter de planten leken te komen.

The further they walked, the closer the plants seemed to come.

De weg was omsloten door woekerende bladeren, en Marek voelde zich alsof de jungle hem verslond.

The path was enclosed by rampant leaves, and Marek felt as if the jungle was swallowing him.

Zijn hart klopte sneller, en zijn ademhaling werd kort.

His heart beat faster, and his breathing became short.

Plotseling stootte hij tegen een gigantische varens, die boven hem uittorende.

Suddenly, he bumped into a gigantic fern, towering above him.

In zijn haast om weg te komen, struikelde Marek over een laaghangende liaan.

In his haste to get away, Marek stumbled over a low-hanging vine.

Toen hij zich probeerde op te vangen, raakte zijn hand een metalen doosje aan de muur.

As he tried to catch himself, his hand touched a metal box on the wall.

Een luide zoemer weerklonk.

A loud buzzer echoed.

Marek was versteend, maar al snel begon een zacht geruis om hen heen.

Marek was petrified, but soon a soft rustling began around them.

Water sproeide plotseling vanuit verborgen sproeiers, als regen in een zomerstorm.

Water suddenly sprayed from hidden sprinklers, like rain in a summer storm.

Binnen een mum van tijd waren ze doorweekt.

Before long, they were soaked.

Liesbeth lachte, terwijl het water over haar gezicht stroomde.

Liesbeth laughed as the water streamed down her face.

Ze keek naar Marek en zag de schok op zijn gezicht.

She looked at Marek and saw the shock on his face.

"Gaat het, Marek?"

"Are you okay, Marek?"

vroeg ze tussen het lachen door.

she asked between laughs.

Marek kon de waarheid niet langer verbergen, terwijl het water over zijn wangen stroomde als tranen van schaamte.

Marek could no longer hide the truth, as the water streamed down his cheeks like tears of shame.

"Ik ben bang voor planten," gaf hij toe, zijn blik naar de grond gericht.

"I'm afraid of plants," he admitted, his gaze directed at the ground.

"Maar ik wilde je gewoon niet teleurstellen."

"But I just didn't want to disappoint you."

Liesbeth stopte met lachen, haar ogen zacht en begripvol.

Liesbeth stopped laughing, her eyes soft and understanding.

Ze reikte over naar hem en drukte zijn hand.

She reached over to him and pressed his hand.

"Wat dapper van je om mee te komen," zei ze teder.

"How brave of you to come along," she said tenderly.

"Ik vind het fantastisch dat je me dit probeerde te delen."

"I think it's fantastic that you tried to share this with me."

Hoewel Marek er nog steeds belachelijk uit zag met zijn doorweekte kleding, voelde hij een lichtheid in zijn hart.

Although Marek still looked ridiculous in his soaked clothes, he felt a lightness in his heart.

Hij besefte dat eerlijkheid soms krachtiger is dan moed, en in dat moment voelde hij zich meer verbonden met Liesbeth dan ooit tevoren.

He realized that honesty is sometimes more powerful than courage, and in that moment he felt more connected to Liesbeth than ever before.

Samen liepen ze terug, met natte kleren maar warme harten, de Urban Jungle uit.

Together they walked back, with wet clothes but warm hearts, out of the Urban Jungle.

Marek glimlachte naar zichzelf, terwijl hij dacht aan hoe iets simpels als een regenbui hen dichter bij elkaar had gebracht.

Marek smiled to himself, thinking about how something as simple as a rain shower had brought them closer together.