De zon scheen fel boven de Keukenhof.

The sun shone brightly above the Keukenhof.

Het was een perfecte dag voor de familiebijeenkomst.

It was a perfect day for the family gathering.

Sanne was opgewonden om Bram en Inge te zien.

Sanne was excited to see Bram and Inge.

Ze wilde graag met hen praten en lachen, ondanks haar geheim.

She was eager to talk and laugh with them, despite her secret.

Ze was allergisch voor tulpen.

She was allergic to tulips.

Op een plek vol tulpen was dat geen makkelijke opgave.

In a place full of tulips, that wasn't an easy feat.

Bram, met zijn camera in de hand, verwelkomde hen enthousiast.

Bram, with his camera in hand, enthusiastically welcomed them.

"We gaan alles vastleggen voor de vlog!"

"We're going to capture everything for the vlog!"

riep hij.

he exclaimed.

Inge glimlachte, haar notitieboekje in de hand.

Inge smiled, her notebook in hand.

Ze was altijd voorbereid en altijd allergisch voor bloemen, maar dat had ze nooit verteld.

She was always prepared and always allergic to flowers, but she had never told anyone.

Ze liepen het park binnen, de lucht gevuld met de geur van tulpen.

They walked into the park, the air filled with the scent of tulips.

Sanne begon al snel te niezen maar lachte het weg.

Sanne soon started sneezing but laughed it off.

"Wat zijn ze mooi!"

"Aren't they beautiful!"

zei ze, alsof haar tranende ogen van emotie kwamen.

she said, as if her teary eyes were from emotion.

"Ja, prachtig!"

"Yes, gorgeous!"

antwoordde Inge, terwijl ze haar neus discreet wreef.

replied Inge, while she discreetly rubbed her nose.

Bram stuiterde rond, druk bezig met zijn camera.

Bram bounced around, busily engaged with his camera.

Hij lette niet op de rode ogen van zijn zussen.

He didn't notice his sisters' red eyes.

Hij was gefocust op perfecte beelden voor de family vlog.

He was focused on perfect shots for the family vlog.

"Kom, laten we een groepsfoto maken!"

"Let's take a group photo!"

stelde hij voor.

he suggested.

Ze gingen staan tussen de felgekleurde tulpen.

They stood among the brightly colored tulips.

Sanne voelde haar ogen prikken, en Inge voelde hetzelfde.

Sanne felt her eyes itch, and Inge felt the same.

De camera klikte net op het moment dat Sanne moest niezen en Inge haar ogen dichtkneep van de jeuk.

The camera clicked just as Sanne had to sneeze and Inge squinted her eyes from the itch.

Bram keek op van zijn camera.

Bram looked up from his camera.

"Wauw, zijn jullie echt zo ontroerd?"

"Wow, are you guys really so moved?"

vroeg hij verbaasd.

he asked, surprised.

Sanne en Inge keken elkaar aan en barstten in lachen uit.

Sanne and Inge looked at each other and burst out laughing.

Het was een lach van herkenning en opluchting.

It was a laugh of recognition and relief.

"Misschien een beetje te veel tulpen voor ons," grinnikten ze.

"Maybe a bit too many tulips for us," they chuckled.

De groep besloot de tuin te verlaten en naar een café te gaan zonder bloemen.

The group decided to leave the garden and head to a café without flowers.

Terwijl ze daar zaten, muntthee drinkend en koekjes delend, lachten ze om hun allergieën.

While sitting there, sipping mint tea and sharing cookies, they laughed about their allergies.

Het was okay, besloten ze, om je zwaktes te tonen.

It was okay, they decided, to show your weaknesses.

Sanne voelde zich nu dichter bij haar familie.

Sanne now felt closer to her family.

De dag eindigde niet tussen de tulpen, maar met iets veel belangrijkers: een eerlijk gesprek en veel gelach.

The day didn't end among the tulips, but with something much more important: an honest conversation and lots of laughter.

Zo zaten ze daar, zonder bloemen, maar met elkaar, en dat was genoeg.

There they sat, without flowers, but with each other, and that was enough.