In de zomerse lucht hing een belofte van avonturen boven het internaat in Nederland.

In the summer sky, there was a promise of adventures above the boarding school in Nederland.

Dit oude gebouw, bedekt met klimop, stond fier middenin prachtige tuinen.

This old building, covered with ivy, stood proudly amidst beautiful gardens.

Binnen de dikke muren gonste het van opwinding.

Inside the thick walls, it buzzed with excitement.

De jaarlijkse talentenshow kwam eraan. Een groot evenement waar iedere leerling naar uitkeek, behalve één.

The annual talent show was approaching—a major event every student looked forward to, except one.

Jeroen zat op een bankje in de tuin, zijn gitaar rustte slap in zijn handen.

Jeroen sat on a bench in the garden, his guitar resting limply in his hands.

Terwijl hij in zichzelf gekeerd was, keek hij naar de toppen van de bomen die zachtjes bewogen in de warme bries.

As he was lost in thought, he looked at the tops of the trees that swayed gently in the warm breeze.

Zijn gedachten waren bij de talentenshow.

His thoughts were on the talent show.

Jeroen had niet het lef om zich daar in te schrijven.

Jeroen didn't have the courage to sign up for it.

In zijn hoofd hoorde hij al het gelach van zijn klasgenoten, als hij een fout zou maken.

In his mind, he could already hear the laughter of his classmates if he made a mistake.

Emma kwam naast hem zitten.

Emma sat down next to him.

Met haar vriendelijke glimlach gaf ze hem een duwtje.

With her friendly smile, she gave him a nudge.

"Jeroen," zei ze zachtjes, "jij moet meedoen.

"Jeroen," she said softly, "you have to participate.

Jij speelt zo mooi.

You play so beautifully.

Het is jouw tijd om iedereen te laten zien wat je kunt."

It's your time to show everyone what you can do."

Jeroen zuchtte.

Jeroen sighed.

Emma was zijn steun en toeverlaat.

Emma was his pillar of support.

Altijd daar om hem aan te moedigen, maar hij twijfelde.

Always there to encourage him, yet he doubted himself.

Hoe kon hij zich staande houden tegenover iemand als Lucas?

How could he measure up to someone like Lucas?

Lucas was zelfverzekerd, altijd het middelpunt van aandacht.

Lucas was confident and always the center of attention.

Zijn dansoptredens waren beroemd onder de leerlingen.

His dance performances were famous among the students.

De dagen gingen voorbij en het programma voor de talentenshow werd bekendgemaakt.

The days passed, and the program for the talent show was announced.

Jeroen stond erop, dankzij Emma's aanmoedigingen.

Jeroen was on it, thanks to Emma's encouragements.

Zijn naam verhuld in geheimzinnigheid, zelfs voor Lucas.

His name shrouded in mystery, even for Lucas.

Jeroen besloot dat hij iedereen wilde verrassen. Een versie van zichzelf tonen die niemand verwachtte.

Jeroen decided that he wanted to surprise everyone, to present a version of himself that no one expected.

De avond van de talentenshow was eindelijk aangebroken.

The evening of the talent show finally arrived.

De grote zaal was vol.

The large hall was full.

Strengen kleurrijke lichtjes gaven de ruimte een feestelijke sfeer.

Strings of colorful lights gave the space a festive atmosphere.

Maar voor Jeroen voelde het als zijn vuurdoop.

But for Jeroen, it felt like his trial by fire.

De planken van het podium leken te beven onder zijn voeten.

The planks of the stage seemed to tremble under his feet.

Zijn handen trilden lichtjes.

His hands shook slightly.

"Je kunt het, Jeroen," fluisterde Emma in zijn oor, recht voordat hij het podium op moest.

"You can do it, Jeroen," whispered Emma in his ear, right before he had to go on stage.

Hij keek haar even aan, zocht naar kracht in haar ogen.

He looked at her for a moment, seeking strength in her eyes.

Dan stapte hij naar voren, onder luid applaus.

Then he stepped forward, to loud applause.

Het publiek verstomde toen Jeroen zijn eerste akkoord aansloeg.

The audience fell silent when Jeroen struck his first chord.

De muziek vulde de zaal.

The music filled the hall.

Het was alsof de gitaar een verhaal vertelde dat alleen hij kende.

It was as if the guitar was telling a story that only he knew.

Met elke noot groeide zijn zelfvertrouwen.

With every note, his confidence grew.

Hij sloot zijn ogen en vergat alles om zich heen.

He closed his eyes and forgot everything around him.

Het was alleen hij en zijn muziek.

It was just him and his music.

Toen het laatste akkoord wegebde, heerste er een moment van stilte.

When the last chord faded away, there was a moment of silence.

Daarna barstte de zaal los in applaus.

Then the hall erupted in applause.

Jeroen opende zijn ogen en vond Emma's trotse blik, Lucas die respectvol knikte.

Jeroen opened his eyes and found Emma's proud gaze, Lucas nodding respectfully.

In dat ogenblik besefte Jeroen dat het niet ging om de druk van Lucas of het publiek.

In that moment, Jeroen realized that it wasn't about the pressure from Lucas or the audience.

Het ging om wat hij te vertellen had, met zijn muziek.

It was about what he had to say with his music.

Hij had iets unieks gedeeld.

He had shared something unique.

En hij wist nu dat zijn kracht lag in zijn eigenheid, niet in het conformeren aan een ander ideaal.

And he now knew that his strength lay in his individuality, not in conforming to another ideal.

Jeroen stapte van het podium, gegroeid in zelfvertrouwen, zijn hart vol vreugde.

Jeroen stepped off the stage, grown in confidence, his heart full of joy.

De avond was nog jong, maar voor hem had het al een nieuwe betekenis gekregen.

The evening was still young, but for him, it had already taken on a new meaning.

En de sterren boven het internaat leken te glimlachen met hem mee.

And the stars above the boarding school seemed to smile along with him.