In de stille straten van een verwoest Rotterdam, bracht de lente een vleugje hoop.

In the silent streets of a devastated Rotterdam, spring brought a glimmer of hope.

Tussen de ruïnes stonden Bastiaan, Sanne en Daan.

Among the ruins stood Bastiaan, Sanne, and Daan.

Bastiaan, met woeste haren en heldere ogen, keek naar een leeg en modderig terrein.

Bastiaan, with wild hair and bright eyes, looked at an empty and muddy field.

"Hier willen we beginnen," zei hij vastberaden.

"This is where we want to start," he said determinedly.

Sanne zuchtte en schudde haar hoofd.

Sanne sighed and shook her head.

"Waarom een tuin?

"Why a garden?

We hebben eten en water nodig, geen bloemen."

We need food and water, not flowers."

Daan, jong en vol nieuwsgierigheid, stond naast Bastiaan.

Daan, young and full of curiosity, stood next to Bastiaan.

Hij vroeg, "Hoe kunnen we een tuin maken zonder zaden en gereedschap?"

He asked, "How can we make a garden without seeds and tools?"

Bastiaan glimlachte.

Bastiaan smiled.

"We beginnen met wat we hebben.

"We start with what we have.

De aarde heeft rust gehad.

The earth has rested.

Ze is klaar voor nieuw leven."

She is ready for new life."

Ze verzamelden brokken steen om een rand te maken.

They gathered pieces of stone to make a border.

Bastiaan gebruikte zijn oude architectenkennis.

Bastiaan used his old architectural knowledge.

Hij tekende plannen in de grond met een stok.

He drew plans in the soil with a stick.

Sanne observeerde, arm over haar borst gekruist.

Sanne observed, arms crossed over her chest.

"Het is mooi, maar niet praktisch," zei ze.

"It's beautiful, but not practical," she said.

Dag na dag werkten Bastiaan en Daan samen.

Day after day, Bastiaan and Daan worked together.

Daan sleepte oude emmers en gereedschap uit de stad.

Daan dragged old buckets and tools from the city.

"Ik heb wat zaden gevonden," riep hij blij.

"I found some seeds," he cried happily.

Maar dan dreigde de lucht.

But then the sky threatened.

Donkere wolken verzamelden zich boven de stad.

Dark clouds gathered above the city.

Een storm naderde.

A storm approached.

Sanne keek bezorgd naar de lucht.

Sanne looked worriedly at the sky.

"Dit vernietigt alles," waarschuwde ze.

"This will destroy everything," she warned.

Maar Bastiaan, onvermurwbaar, zei: "We moeten het beschermen."

But Bastiaan, unyielding, said: "We must protect it."

Ze spanden oude vellen plastic en planken over hun jonge planten.

They stretched old plastic sheets and boards over their young plants.

De regen viel.

The rain fell.

De wind huilde door de lege straten.

The wind howled through the empty streets.

Daan hield de speren stevig vast terwijl Sanne uiteindelijk samen met hen werkte.

Daan held the stakes firmly while Sanne eventually worked with them.

Toen de storm verdween, kwamen de drie bij elkaar.

When the storm passed, the three of them came together.

De tuin was nog daar, licht beschadigd maar levend.

The garden was still there, slightly damaged but alive.

Bastiaan voelde tranen achter zijn ogen branden.

Bastiaan felt tears burning behind his eyes.

"We hebben het gered."

"We saved it."

Sanne keek rond en zag de nieuwe groene bladeren.

Sanne looked around and saw the new green leaves.

"Misschien... misschien is er een plek voor schoonheid," gaf ze schoorvoetend toe.

"Maybe... maybe there is a place for beauty," she reluctantly admitted.

Daan sprong omhoog met een brede glimlach.

Daan jumped up with a wide smile.

"Laten we nog meer planten!"

"Let's plant even more!"

Met de hulp van Sanne breidde de tuin zich uit.

With Sanne's help, the garden expanded.

Langzaam maar zeker bloeide er een gemeenschap op rondom deze oase van hoop.

Slowly but surely, a community blossomed around this oasis of hope.

Bastiaan leerde dat samenwerking de sleutel was.

Bastiaan learned that collaboration was the key.

En Sanne begreep dat een beetje schoonheid en hoop ook kunnen helen.

And Sanne understood that a little beauty and hope can also heal.

De stad herleefde, en met elke nieuwe dag bracht de tuin een herinnering aan wat verwezenlijkt kan worden als men samenkomt, midden in de ruïnes van wat ooit was.

The city revived, and with each new day, the garden brought a reminder of what can be achieved when people come together, amid the ruins of what once was.