Het was de tweede dag van Pinksteren.

It was the second day of Pinksteren.

De lucht was zacht, en de vogels zongen vrolijk, terwijl Bram, Sanne en Daan door de drukke straat naar het Wetenschapsmuseum liepen.

The air was mild, and the birds sang cheerfully as Bram, Sanne, and Daan walked through the busy street towards the Wetenschapsmuseum.

Bram had wekenlang uitgekeken naar de speciale expositie over ruimtevaart.

Bram had been looking forward to the special space travel exhibition for weeks.

De zon scheen helder op zijn gezicht, en zijn gloed van opwinding was duidelijk zichtbaar.

The sun shone brightly on his face, and his glow of excitement was clearly visible.

Het museum was vol leven, met kinderen die tussen displays renden en reizigers die nieuwsgierig de interactieve tentoonstellingen bekeken.

The museum was full of life, with children running between displays and travelers curiously examining the interactive exhibitions.

Sanne wees enthousiast naar een werkend model van een ruimteshuttle, terwijl Daan met grote ogen de virtuele realiteitshoek in de verte opmerkte.

Sanne enthusiastically pointed at a working model of a space shuttle, while Daan noticed the virtual reality corner in the distance with wide eyes.

De speciale expositie vond plaats in een aparte, donkere zaal.

The special exhibition took place in a separate, dark room.

Direct bij de ingang hing een groot bord met "Ruimtevaart: De Grens van de Toekomst" in glimmende letters.

Right at the entrance hung a large sign with "Ruimtevaart: De Grens van de Toekomst" in shiny letters.

Bram lachte nerveus, terwijl ze de zaal binnenstapten.

Bram smiled nervously as they stepped into the room.

Zijn hart klopte iets sneller.

His heart beat a bit faster.

Hij wilde zijn angst voor het donker niet laten merken.

He didn’t want to show his fear of the dark.

Net toen ze bezig waren met een holografische voorstelling van een ruimteschip, gebeurde het onverwachte.

Just as they were busy with a holographic display of a spaceship, the unexpected happened.

De lichten knipperden, flikkerden en gingen uit.

The lights flickered, flashed, and went out.

Een golf van geschrokken kreten en verwarde fluisteringen vulde de duisternis.

A wave of startled cries and confused whispers filled the darkness.

Bram’s nekhaartjes stonden overeind.

Bram's hair stood on end.

"Wat gebeurt er?" vroeg Sanne, haar stem licht trillend.

"What’s happening?" asked Sanne, her voice slightly trembling.

"Geen idee," antwoordde Daan, die zijn handen al naar zijn zakken bewoog om zijn telefoon te pakken.

"No idea," answered Daan, who was already moving his hands to his pockets to grab his phone.

Bram slikte hard.

Bram swallowed hard.

Maar hij probeerde zijn kalmte te bewaren.

But he tried to keep his calm.

"Ik gebruik mijn telefoon als zaklamp.

"I’ll use my phone as a flashlight.

Laten we proberen richting de uitgang te gaan," stelde hij voor, terwijl hij zijn telefoon tevoorschijn haalde.

Let’s try to head towards the exit," he suggested, as he pulled out his phone.

Het zwakke licht van zijn telefoon scheen als een baken van hoop in het donker.

The weak light of his phone shone like a beacon of hope in the dark.

Ze manoeuvreerden voorzichtig door de gangpaden van het museum.

They carefully maneuvered through the museum aisles.

De schaduwen dansten grillig om hen heen terwijl ze hun weg zochten.

The shadows danced erratically around them as they searched for their way.

"Rustig maar, Bram," zei Sanne geruststellend toen ze een drempel tegenkwam.

"Take it easy, Bram," said Sanne reassuringly when they encountered a threshold.

Maar net toen ze dichter bij de uitgang leken te komen, ging het mis.

But just as they seemed to be getting closer to the exit, things went wrong.

Bram’s telefoon knipperde en viel uit.

Bram's phone flickered and went out.

Batterij leeg.

Battery dead.

Paniek begon zijn adem te ontnemen.

Panic began to steal his breath.

De angst voor de duisternis kwam sluipend terug, sterker dan ooit.

The fear of the darkness crept back, stronger than ever.

"Bram, is alles goed?" vroeg Daan bezorgd.

"Bram, are you okay?" asked Daan worriedly.

Bram ademde zwaar.

Bram breathed heavily.

“Het spijt me,” mompelde hij.

"I’m sorry," he muttered.

"Ik ben bang in het donker."

"I’m afraid of the dark."

Sanne legde een hand op zijn schouder.

Sanne placed a hand on his shoulder.

"Het is oké," zei ze zacht.

"It’s okay," she said softly.

"We zijn hier samen."

"We’re here together."

Daan glimlachte.

Daan smiled.

“Ik heb mijn telefoon nog.

"I still have my phone.

Geen zorgen, we komen hier wel uit.”

Don’t worry, we’ll find our way out."

Hij nam de leiding met zijn verlichte scherm.

He took the lead with his lit screen.

Met elke stap voelde Bram zich een beetje rustiger, omringd door zijn vrienden.

With every step, Bram felt a bit calmer, surrounded by his friends.

Ze volgden Daan door de duistere gangen, en eindelijk zagen ze de nooduitgang opdoemen, beschenen door zwakke, rode lampjes.

They followed Daan through the dark corridors, and finally, they saw the emergency exit looming, lit by dim, red lights.

Buiten adem stapten ze naar buiten in het frisse voorjaarslicht.

Out of breath, they stepped outside into the fresh spring light.

Bram haalde diep adem en voelde een last van zijn schouders vallen.

Bram took a deep breath and felt a weight lift from his shoulders.

Hij keek naar Sanne en Daan.

He looked at Sanne and Daan.

"Dank jullie wel. Echt," zei hij, zijn stem gevuld met oprechte dankbaarheid.

"Thank you, really," he said, his voice filled with genuine gratitude.

"Geen probleem, vriend," antwoordde Daan.

"No problem, buddy," replied Daan.

"We blijven samen, in licht én donker."

"We stick together, in light and dark."

Bram knikte.

Bram nodded.

Hij voelde zich sterker, wetende dat hij zijn angsten kon delen en dat zijn vrienden hem zouden ondersteunen.

He felt stronger, knowing he could share his fears and that his friends would support him.

Tranen van opluchting en vreugde vulden zijn ogen.

Tears of relief and joy filled his eyes.

Hij wist dat hij op weg was naar meer zelfvertrouwen, klaar om nieuwe avonturen aan te gaan met zijn vrienden aan zijn zijde.

He knew he was on his way to more self-confidence, ready to take on new adventures with his friends by his side.