De eerste sneeuwvlokken vielen stilletjes op het pad toen Sven het hek van de Keukenhof Gardens opende.

The first snowflakes fell silently on the path as Sven opened the gate of the Keukenhof Gardens.

De serene schoonheid van de winter had de tuinen omgetoverd tot een wit wonderland.

The serene beauty of winter had transformed the gardens into a white wonderland.

De paden waren bijna leeg, perfect voor Sven om in zijn eentje inspiratie op te doen.

The paths were almost empty, perfect for Sven to gather inspiration on his own.

Emma huppelde naast hem, haar adem kleine witte wolkjes in de koude lucht.

Emma skipped alongside him, her breath forming small white clouds in the cold air.

"Kijk daar, Sven!

"Look there, Sven!

Prachtig, nietwaar?"

Beautiful, isn't it?"

wees ze op een decoratieve krans versierd met dennenappels en rode linten, die herinnerden aan Sinterklaas.

she pointed to a decorative wreath adorned with pine cones and red ribbons, reminiscent of Sinterklaas.

Sven knikte terwijl hij zijn notitieboekje tevoorschijn haalde.

Sven nodded as he took out his notebook.

Hij wilde een nieuwe Sinterklaas-bloemstuk voor zijn winkel maken.

He wanted to create a new Sinterklaas flower arrangement for his shop.

Maar diep van binnen wist hij dat zijn allergie voor bepaalde bloemen een probleem kon zijn.

But deep down, he knew that his allergy to certain flowers could be a problem.

Toch, zijn liefde voor bloemen was groter dan zijn angst voor niesbuien en tranende ogen.

Still, his love for flowers was greater than his fear of sneezes and watery eyes.

Samen liepen ze verder, de tuin wat dieper in.

Together they walked further, deeper into the garden.

Hier ontmoetten ze Karel, de excentrieke tuinier.

There, they met Karel, the eccentric gardener.

"Ah, Sven, Emma," zei Karel met zijn karakteristieke, enthousiaste gebaren.

"Ah, Sven, Emma," said Karel with his characteristic, enthusiastic gestures.

"Jullie moeten deze hoek echt zien.

"You really must see this corner.

Helemaal versierd voor de winter!"

Completely decorated for winter!"

Karel leidde hen naar een afgelegen deel van de tuin.

Karel led them to a secluded part of the garden.

De bogen waren versierd met lichtjes en er stonden potten vol dennentakken, hulst en Christusdoorns.

The arches were decorated with lights, and there were pots filled with pine branches, holly, and Christ's thorns.

Sven ademde diep in, vol bewondering.

Sven breathed in deeply, full of admiration.

Maar plotseling begon zijn ademhaling te piepen en zijn ogen begonnen te tranen.

But suddenly his breathing began to wheeze and his eyes started to water.

Hij wist dat het erger werd.

He knew it was getting worse.

Toch, hij zette door.

Still, he persisted.

"Ik moet die ideeën opschrijven," fluisterde hij, terwijl hij met moeite ademhaalde.

"I have to write down these ideas," he whispered, struggling to breathe.

Geschrokken keek Emma naar hem.

Emma looked at him, shocked.

"Sven, gaat het wel?"

"Sven, are you okay?"

vroeg ze bezorgd.

she asked, concerned.

Haar vriendelijke, blauwe ogen zochten zijn gezicht voor een teken van geruststelling.

Her kind, blue eyes searched his face for a sign of reassurance.

Maar voordat Sven kon antwoorden, begon hij te wankelen.

But before Sven could answer, he began to sway.

Karel kwam in actie.

Karel sprang into action.

"Emma, bel hulp.

"Emma, call for help.

Ik blijf bij hem," beval hij, terwijl hij Sven voorzichtig op de grond hielp.

I'll stay with him," he ordered, as he carefully helped Sven to the ground.

De wereld draaide voor Sven’s ogen, maar hij voelde Karels versterkende aanwezigheid.

The world spun before Sven's eyes, but he felt Karel's strengthening presence.

Na enkele zenuwslopende minuten kwam de hulp.

After a few nerve-wracking minutes, help arrived.

Met zorg brachten ze Sven naar een veilige plek, weg van de bloemen die hem zo dierbaar waren maar ook zijn valkuil.

With care, they took Sven to a safe place, away from the flowers that were so dear to him but also his downfall.

Nadat hij weer op krachten was, keek Sven vol dankbaarheid naar Emma en Karel.

Once he regained his strength, Sven looked gratefully at Emma and Karel.

"Dank jullie wel," mompelde hij, zijn stem nog wat zwak.

"Thank you," he mumbled, his voice still a bit weak.

"Ik denk dat het tijd is om verstandig te zijn."

"I think it's time to be sensible."

Emma glimlachte geruststellend.

Emma smiled reassuringly.

"Je kunt altijd foto's gebruiken als inspiratie."

"You can always use photos for inspiration."

Sven knikte en wreef zijn verkleumde handen samen.

Sven nodded and rubbed his cold hands together.

Hij had een belangrijke les geleerd.

He had learned an important lesson.

Zijn liefde voor bloemen moest niet ten koste gaan van zijn gezondheid.

His love for flowers should not come at the expense of his health.

Hij besloot zijn Sinterklaas-bloemstukken te baseren op de foto's die hij veilig zou nemen in zijn volgende bezoek aan de tuin, voorzien van zijn nieuwe beschermende masker.

He decided to base his Sinterklaas flower arrangements on the photos he would safely take during his next visit to the garden, equipped with his new protective mask.

Ondanks zijn avontuur in de Keukenhof, voelde hij zich rijker.

Despite his adventure in the Keukenhof, he felt richer.

Hij realiseerde zich dat hij net zo creatief kon zijn zonder fysieke nabijheid.

He realized that he could be just as creative without physical proximity.

En terwijl de sneeuw de tuin verder bedekte, wist hij dat hij de grenzen van zijn lichaam had leren respecteren.

And as the snow continued to cover the garden, he knew he had learned to respect the limits of his body.

En dat was de mooiste inspiratie die hij die dag vond.

And that was the most beautiful inspiration he found that day.