
The Mountain's Test: Eoin's Journey to Inner Strength
FluentFiction - Irish
Loading audio...
The Mountain's Test: Eoin's Journey to Inner Strength
Sign in for Premium Access
Sign in to access ad-free premium audio for this episode with a FluentFiction Plus subscription.
Bhí an ghaoth ag séideadh go bog ar Shliabh na nEaglaise, áit ar thosaigh an triúr cara, Eoin, Siobhán, agus Ronan, a n-eachtra.
The wind was blowing gently on Shliabh na nEaglaise, where the three friends, Eoin, Siobhán, and Ronan, began their adventure.
Bhí an ghrian ard sa spéir agus na radharcanna de Phort Láirge ar fheabhas.
The sun was high in the sky, and the views of Port Láirge were magnificent.
Bhí an tríú mhí ar siúl ag an samhradh, agus bhí na faichí ag taitneamh faoin ngrian órga.
It was the third month of summer, and the fields were glowing under the golden sun.
Bhí Eoin áit ar leith sa ghrúpa inniu.
Eoin was in a particular place in the group today.
Theastaigh uaidh a chruthú dó féin agus dá chairde gur fhéadfadh sé an siúlóid chonspóideach seo a dhéanamh.
He wanted to prove to himself and his friends that he could undertake this challenging walk.
Cé gur minic a mhothaigh sé faoi bhun a chairde, Siobhán na slite sochma é agus Ronan na ealaíontóir, bhí rud amháin ar intinn aige inniu.
Although he often felt inferior to his friends, with Siobhán being so graceful and Ronan the artist, he had one thing in mind today.
Siobhán, mar is gnách, bhí sí stuama agus réidh le haghaidh an turais.
Siobhán, as usual, was composed and ready for the journey.
Bhí ceachtanna tarrthála uirthi, agus bhí trócaire go maith ag dul léi.
She had lifesaving lessons and a natural mercy that was well-paired with her.
Ronan, álainn ina ghúna lán le dathanna, i gcónaí caillte ina shamhlaíocht, chomh sásta sa nádúr.
Ronan, beautiful in his dress full of colors, always lost in his imagination, as happy in nature.
Ar dtús, chuaigh rudaí go réidh.
At first, things went smoothly.
Bhí comhrá fonnmhar eatarthu faoi na crainn, na hainmhithe, agus an fharraige thíos fúthu.
They had a lively conversation about the trees, the animals, and the sea below them.
Ach, i lár na sléibhe, tharla rud éigin neamhghnách.
But, in the middle of the mountain, something unusual happened.
Eoin thosaigh ag mothú go dona.
Eoin began to feel unwell.
Bhí a análú ag éirí níos troime agus níos deacra.
His breathing became heavier and more difficult.
Ba ghearr gur thuig Siobhán cad a bhí ag tarlú.
Siobhán quickly realized what was happening.
"Eoin, an bhfuil tú ceart go leor?
"Eoin, are you okay?"
" a d’fhiafraigh sí le buairt ina glór.
she asked with concern in her voice.
"Ní," a d’admhaigh Eoin, ag iarraidh a ghabháil aithne air féin.
"No," Eoin admitted, trying to acknowledge his condition.
Bhí a chorp ag éirí lag.
His body was becoming weak.
Bhí a phutó géar agus a súile ar leathadh.
His cheeks sharp and his eyes wide.
Bhí cinntí le déanamh go tapa.
Decisions had to be made quickly.
Siobhán, gan mhoill, thosaigh ag cuardach mála Eoin.
Without delay, Siobhán started searching through Eoin's bag.
"An bhfuil tú dírithe, a Ronan?
"Are you focused, Ronan?"
" ar sí leis, ag iarraidh cabhair chomh maith lena lámha.
she said to him, seeking help as well as lending a hand.
Ní raibh Ronan i bhfad ag smaoineamh ar an ealaín.
Ronan wasn't long thinking about art.
Bhí fíor-éigeandáil os a chomhair.
There was a real emergency in front of him.
Thosaigh sé ag léirmhíniú an cosán.
He started scanning the path.
"Tá duine ag teacht," a dúirt sé go tobann, ag feliscríobh a lámha.
"Someone is coming," he said suddenly, wringing his hands.
Buíochas le Dia, tháinig cabhair go luath.
Thankfully, help arrived quickly.
Ach roimhe sin, fuair Siobhán an t-inhaler idir lámha Eoin.
But before that, Siobhán found the inhaler in Eoin's hands.
Dúirt sí leis go calma, "Eoin, tá sé seo uait.
She calmly told him, "Eoin, you need this."
"Chuir sí an t-inhaler go cúramach le béal Eoin.
She carefully placed the inhaler to Eoin's mouth.
Le cabhair, léirigh a análú go mall go raibh biseach ag teacht.
With assistance, his breathing slowly showed signs of improvement.
Ag an am céanna, d’fhan Ronan ag mealladh an híocaí ag an am céanna.
At the same time, Ronan stayed coaxing the approaching help simultaneously.
Ba ghearr gur tháinig feabhas ar Eoin.
Soon, Eoin felt better.
Bhí sé in ann éirí agus siúl go cúramach thart.
He was able to stand and walk carefully around.
Bhí lúcháir ar Siobhán agus Ronan é a shábháil.
Siobhán and Ronan were delighted to save him.
Ní raibh tragóid ar na sliabhairí sin ach braon uisce sa mhara den ghrian.
The tragedy that could have occurred on those slopes was just a drop in the ocean under the sun.
Ag filleadh ar chraobh a gcosán, tháinig réaltacht nua do Eoin.
Returning to the branch of their path, a new reality came to Eoin.
"Tá mé buíoch duit," a dúirt sé lena chairde.
"I am grateful to you," he said to his friends.
"Ní leis féin a thaistealaíonn duine i gcónaí.
"One does not always travel alone."
"Bhí tairbhe a bhaint as an lá sáraithe nuair a lean they ar aghaidh chun an obair déanta.
The benefit of the challenging day was felt when they continued the work done.
Eoin, fós tarraingteach ina crógacht, thuig go maith an méid is féidir a dhéanamh le chéile.
Eoin, still drawn in his bravery, understood well how much could be achieved together.
Bhí a chairde ina dtearmaí níos iontaofa i gcónaí.
His friends were always his most reliable allies.
Le cúnamh, b’fhéidir nach raibh ann ach siúlóid ar shliabh, ach bhí tábhacht mhór ag baint leis an méid sin níos doimhne.
With help, perhaps it was only a walk on a mountain, but it held much deeper significance.
Agus amach rompu, bhí an saol ag fanacht orthu, mar ghrian thar an bhfarraige bháin.
And ahead of them, life was waiting, like the sun over the white sea.