Υπάρχει ένα μέρος στην Ελλάδα που κρύβει ιστορίες από παλιά.

There is a place in Ellada that hides stories from long ago.

Είναι το Ναός του Ποσειδώνα στο Ακρωτήριο Σούνιο.

It is the Naos tou Poseidona at Akrotirio Sounio.

Η μέρα είναι κρύα και χειμωνιάτικη.

The day is cold and wintry.

Το κρύο αέρας φυσάει από τη θάλασσα και όλα είναι ήσυχα, καθώς ο ήλιος χαμηλώνει.

The cold wind blows from the sea and everything is quiet, as the sun lowers.

Ο Δημήτριος περπατά πάνω στα αρχαία μονοπάτια.

O Dimitrios walks on the ancient paths.

Οι φίλοι του, η Κατερίνα και ο Νίκος, είναι μαζί του.

His friends, i Katerina and o Nikos, are with him.

Όμως, το μυαλό του είναι αλλού.

However, his mind is elsewhere.

Ο Δημήτριος έχει χάσει πολλά.

O Dimitrios has lost a lot.

Η καρδιά του πονάει από το βάρος της λύπης.

His heart aches from the weight of sorrow.

Θέλει να ξαναβρεί τον σκοπό του.

He wants to rediscover his purpose.

Θέλει να νιώσει πάλι έμπνευση.

He wants to feel inspiration again.

Η Κατερίνα είναι ενθουσιασμένη.

I Katerina is excited.

"Κοιτάξτε, Δημήτριε," λέει, δείχνοντας τη θάλασσα.

"Look, Dimitrie," she says, pointing to the sea.

"Η θέα είναι μαγευτική!"

"The view is enchanting!"

Ο Νίκος συμφωνεί.

O Nikos agrees.

"Αυτό το μέρος είναι γεμάτο ιστορία."

"This place is full of history."

Αλλά ο Δημήτριος δεν μπορεί να νιώσει αυτή τη μαγεία.

But o Dimitrios cannot feel this magic.

Όλα του φαίνονται μακρινά.

Everything seems distant to him.

Ο Ναός του Ποσειδώνα, όμορφος και επιβλητικός, δεν τον αγγίζει όπως παλιά.

The Naos tou Poseidona, beautiful and imposing, does not touch him as it used to.

Η καρδιά του βαριά, σαν πέτρα.

His heart is heavy, like a stone.

Καθώς ο ήλιος αρχίζει να δύει, αποφασίζει να μείνει μόνος του.

As the sun begins to set, he decides to stay alone.

Οι φίλοι του τον χαιρετούν και φεύγουν.

His friends bid him farewell and leave.

Ο Δημήτριος παραμένει.

O Dimitrios remains.

Ο Ναός λάμπει κάτω από τις τελευταίες αχτίδες του ήλιου.

The temple shines under the sun's last rays.

Κάθε αρχαίο μάρμαρο φαίνεται να έχει τη δική του ιστορία.

Each ancient marble seems to have its own story.

Καθισμένος σε μια πέτρα, ο Δημήτριος κλείνει τα μάτια του.

Sitting on a stone, o Dimitrios closes his eyes.

Το παρελθόν και το παρόν συναντιούνται.

The past and present meet.

Ακούει τη θάλασσα που χτυπάει τους βράχους.

He hears the sea hitting the rocks.

Νιώθει τη σύνδεση με τους προγόνους του.

He feels the connection with his ancestors.

Η φύση γύρω του αλλάζει.

The nature around him changes.

Το φως γίνεται χρυσό, ζεστό.

The light becomes golden, warm.

Κάτι μέσα του αλλάζει επίσης.

Something inside him changes as well.

Η λύπη που κυρίευε την ψυχή του αρχίζει να ελαφρώνει.

The sorrow that had taken over his soul begins to lighten.

Ο Δημήτριος ανοίγει τα μάτια του και βλέπει.

O Dimitrios opens his eyes and sees.

Τώρα, βλέπει την ομορφιά που είχε ξεχάσει.

Now, he sees the beauty he had forgotten.

Νιώθει ένα αίσθημα ειρήνης.

He feels a sense of peace.

Ο Δημήτριος συνειδητοποιεί ότι η κληρονομιά του είναι πολύτιμη.

O Dimitrios realizes that his heritage is precious.

Θα κρατήσει ζωντανές τις παραδόσεις και τις ιστορίες.

He will keep traditions and stories alive.

Έχει βρει πάλι τον σκοπό του.

He has found his purpose again.

Ο Δημήτριος επιστρέφει με νέες ελπίδες.

O Dimitrios returns with new hopes.

Ξέρει ότι η θλίψη θα υπάρχει πάντα, αλλά δεν θα τον κυριαρχεί.

He knows that sadness will always be there, but it will not dominate him.

Είναι έτοιμος να προχωρήσει, να ζήσει και να τιμήσει την κληρονομιά του.

He is ready to move forward, to live and honor his heritage.

Το μέλλον μοιάζει φωτεινό, όπως το χρυσό φως της δύσης.

The future seems bright, like the golden light of the sunset.