Ο ήλιος έπεφτε απαλά πάνω στα λευκά τοιχώματα του καφέ στη Σαντορίνη.

The sun gently fell on the white walls of the café in Santorini.

Το φθινόπωρο είχε ξεκινήσει, αλλά η ζεστασιά ακόμη κατέκλυζε τον αέρα.

Autumn had started, but the warmth still filled the air.

Μέσα στο καφέ, η Ελένη κάθισε σε ένα τραπέζι κοντά στο παράθυρο.

Inside the café, Eleni sat at a table near the window.

Το βλέμμα της χάθηκε στη θέα του γαλάζιου Αιγαίου.

Her gaze was lost in the view of the blue Aegean Sea.

Σήμερα, περίμενε το πλοίο για τον Πειραιά αλλά δεν ήξερε ακόμα αν θα ανέβαινε σ' αυτό.

Today, she was waiting for the ship to Piraeus, but she didn't yet know if she would board it.

Η Ελένη αγαπούσε τη Σαντορίνη.

Eleni loved Santorini.

Εκεί είχε μεγάλωσε.

She had grown up there.

Εκεί άφησε τις μνήμες της, τους φίλους της, και τη ζωή της ολόκληρη.

She left her memories there, her friends, and her whole life.

Αλλά από μέσα της υποβόσκει ένα όνειρο.

But inside her, a dream was lurking.

Ήθελε να πάει στην Αθήνα.

She wanted to go to Athens.

Να ασχοληθεί με τη φωτογραφία.

To engage in photography.

Να κάνει κάτι περισσότερο από αυτό που είχε συνηθίσει.

To do something more than what she was used to.

Ο Νίκος και η Θάλεια, δύο αγαπημένοι φίλοι της, ήταν εκεί μαζί της.

Nikos and Thaleia, two of her dear friends, were there with her.

Ο Νίκος ανακάτεψε τον καφέ του, ενώ η Θάλεια παρατηρούσε τη φίλη της με συμμετοχή.

Nikos stirred his coffee, while Thaleia observed her friend with involvement.

«Τι σκέφτεσαι, Ελένη;

"What are you thinking, Eleni?"

» ρώτησε η Θάλεια με γνήσιο ενδιαφέρον.

asked Thaleia with genuine interest.

«Δεν ξέρω αν πρέπει να φύγω», απάντησε η Ελένη.

"I don't know if I should leave," Eleni replied.

«Αφήνω πολλά πίσω μου.

"I'm leaving a lot behind."

»«Αλλά σκέψου πόσα μπορείς να κερδίσεις», είπε ο Νίκος.

"But think of how much you can gain," said Nikos.

Της χαμογέλασε με κουράγιο.

He smiled at her with encouragement.

Την ίδια στιγμή, το κινητό της Ελένης χτύπησε με ένα μήνυμα.

At that moment, Eleni's phone rang with a message.

Ήταν από τον παλιό της καθηγητή στην Αθήνα.

It was from her former professor in Athens.

«Μην αφήσεις την ευκαιρία να φύγει», έλεγε το μήνυμα.

"Don't let the opportunity pass by," the message said.

«Το ταλέντο σου αξίζει να δείξει τον δρόμο.

"Your talent deserves to show the way."

»Η καρδιά της Ελένης χτύπησε γρήγορα.

Eleni's heart raced.

Ήξερε τώρα τι έπρεπε να κάνει.

She now knew what she had to do.

Τα λόγια του καθηγητή της της έδωσαν τη δύναμη που της έλειπε.

Her professor's words gave her the strength she lacked.

Σήκωσε το κεφάλι της, κοίταξε τη Θάλεια και τον Νίκο και είπε, «Θα πάω.

She lifted her head, looked at Thaleia and Nikos and said, "I'm going to go."

»Οι φίλοι της χαμογέλασαν.

Her friends smiled.

Οι τρεις τους μοιράστηκαν μια τελευταία ζεστή στιγμή.

The three of them shared one last warm moment.

Η Ελένη ένιωσε το δέσιμο τους και κατάλαβε πως, ανεξάρτητα από νέες αρχές, το παρελθόν της δεν θα ξεχαστεί.

Eleni felt their bond and realized that, regardless of new beginnings, her past would not be forgotten.

Λίγo αργότερα, πήρε το δρόμο προς το λιμάνι.

A little later, she made her way to the port.

Καθώς το πλοίο ξεκίνησε να ανοίγεται στη θάλασσα, η Ελένη αποχαιρέτησε τη Σαντορίνη μα όχι με λύπη.

As the ship began to open up to the sea, Eleni bid farewell to Santorini, not with sadness.

Αντίθετα, η νέα της περιπέτεια μπορούσε πια να ξεκινήσει γεμάτη ελπίδα και φιλοδοξία.

On the contrary, her new adventure could now begin full of hope and ambition.

Ένιωσε πιο σίγουρη από ποτέ ότι το μέλλον την περιμένει.

She felt more certain than ever that the future was waiting for her.