Τα κύματα χόρευαν άγρια στον Αιγαίο.

The waves danced wildly in the Aegean Sea.

Η θάλασσα μουρμούριζε ένα τραγούδι, αλλά με έναν άγριο τόνο.

The sea murmured a song, but with a wild tone.

Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη αλμύρα και υγρασία.

The atmosphere was filled with saltiness and moisture.

Μια βροχή ασταμάτητη έπεφτε, κρύβοντας τον ορίζοντα.

An incessant rain fell, obscuring the horizon.

Η Δάφνη στεκόταν στην άκρη του μικρού καϊκιού.

Daphne stood at the edge of the small kaiki.

Τα χέρια της κρατούσαν δυνατά το σχοινί.

Her hands tightly gripped the rope.

Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά, όχι μόνο από τον φόβο της καταιγίδας αλλά και από την απροσδόκητη συνάντηση.

Her heart pounded intensely, not only from the fear of the storm but also from the unexpected encounter.

Ο Νίκος ήταν εκεί.

Nikos was there.

Κατά τη διάρκεια μιας αναπάντεχης στιγμής, οι ζωές τους ενώθηκαν ξανά στο μέσο της θάλασσας.

In an unforeseen moment, their lives reconnected in the midst of the sea.

Ο Νίκος κρατούσε το τιμόνι.

Nikos held the wheel.

Παλεύοντας με τον άνεμο, κοίταξε τη Δάφνη με ένα βλέμμα γεμάτο ενοχές και θλίψη.

Struggling with the wind, he looked at Daphne with a gaze full of guilt and sorrow.

"Δάφνη," φώναξε μέσα στον θόρυβο της καταιγίδας.

"Daphne," he shouted amidst the noise of the storm.

"Πρέπει να συνεργαστούμε!

"We need to work together!

Δεν μπορούμε να αφήσουμε το παρελθόν μας να μας πνίξει και τώρα."

We can't let our past drown us now."

Η Δάφνη χρειάστηκε να σκεφτεί γρήγορα.

Daphne needed to think quickly.

Το παρελθόν της με τον Νίκο ήταν γεμάτο αναπάντητα ερωτήματα και πληγές.

Her past with Nikos was full of unanswered questions and wounds.

Όμως, η ζωή τους βρισκόταν σε κίνδυνο.

Yet, their lives were in danger.

Με θάρρος πλησίασε τον Νίκο.

With courage, she moved closer to Nikos.

"Νίκο, θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται.

"Nikos, we'll do whatever it takes.

Αλλά πρέπει να μιλήσουμε.

But we have to talk.

Να τελειώνουμε με τις σκιές του παρελθόντος."

We need to put an end to the shadows of the past."

Ο Νίκος ανέπνευσε βαθιά, κρατώντας τα δάκρυα κρυμμένα.

Nikos took a deep breath, keeping his tears hidden.

"Λυπάμαι, Δάφνη.

"I'm sorry, Daphne.

Δεν ήθελα ποτέ να σε πληγώσω.

I never meant to hurt you.

Έπρεπε να φύγω τότε για να διορθώσω τα δικά μου λάθη."

I had to leave back then to fix my own mistakes."

Η καταιγίδα γινόταν πιο δυνατή.

The storm was getting stronger.

Η βροχή χτυπούσε με μανία.

The rain pounded furiously.

Η Δάφνη ένιωθε το φόβο, αλλά και μια περίεργη ηρεμία καθώς μιλούσαν.

Daphne felt the fear but also a strange calm as they spoke.

"Είναι καιρός να αφήσουμε πίσω μας το παρελθόν," είπε η Δάφνη, με μια φωνή που μόλις ακουγόταν από τη βροντή.

"It’s time to leave the past behind," Daphne said, with a voice barely audible over the thunder.

"Θα το κάνουμε αυτό, Νίκο.

"We will do this, Nikos.

Μαζί."

Together."

Τα λεπτά πέρασαν, το καϊκι ταλαντευόταν επικίνδυνα.

Minutes passed, the kaiki swayed dangerously.

Όμως, η συνεργασία τους ήταν σχεδόν χορογραφημένη.

Yet, their collaboration was almost choreographed.

Η Δάφνη και ο Νίκος αντιμετώπιζαν το θυμό της φύσης, πλάι πλάι.

Daphne and Nikos faced nature's fury, side by side.

Μετά από φαινομενικά ατέλειωτη ώρα, η καταιγίδα άρχισε να κατευνάζει.

After what seemed like endless time, the storm began to subside.

Ο αέρας καθάρισε και μπορούσαν να διακρίνουν τη στεριά.

The air cleared, and they could discern the land.

Πλεούμενοι, αγκυρούσαν το καϊκι στην άμμο.

Sailing, they anchored the kaiki on the sand.

Η αίσθηση της γης ήταν σαν αγκαλιά.

The feel of the ground was like an embrace.

Η καταιγίδα είχε περάσει, αλλά κάτι πιο σημαντικό είχε συμβεί.

The storm had passed, but something more significant had happened.

Οι δυο τους, κουρασμένοι αλλά γεμάτοι ελπίδα, στάθηκαν στη στεριά με μια νέα κατανόηση.

The two of them, exhausted but full of hope, stood on the shore with a new understanding.

Η Δάφνη είχε αφήσει πίσω τις πληγές του παρελθόντος, και ο Νίκος βρήκε το κουράγιο να είναι ειλικρινής.

Daphne had left behind the wounds of the past, and Nikos found the courage to be honest.

Η θάλασσα, η οποία είχε ενώσει τις μοίρες τους και πάλι, τώρα έμοιαζε να τις ευλογεί με μια νέα αρχή.

The sea, which had once more united their destinies, now seemed to bless them with a new beginning.