Στην Πλάκα, κάτω από τον καθαρό, γαλάζιο ουρανό, ο Νίκος, η Ελένα και ο Κώστας κάθονταν σε ένα ανοιχτό καφέ.

In Plaka, under the clear, blue sky, Nikos, Elena, and Kostas were sitting in an open café.

Ο ήχος της πόλης γύρω τους αναμείγνυε με τον άρωμα από τις ανθισμένες λουλουδιές και τον ήχο των τουριστών που περπατούσαν κοντά στην Ακρόπολη.

The sound of the city around them mingled with the aroma of blooming flowers and the sound of tourists walking near the Acropolis.

Είχαν απολαύσει έναν καφέ με μέλι και συζητούσαν με ανυπομονησία για το ταξίδι στην Σαντορίνη.

They had enjoyed a coffee with honey and were eagerly discussing the trip to Santorini.

Η Ελένα γελούσε δυνατά με κάτι που είπε ο Κώστας, ένας ευχάριστος νεαρός που είχαν γνωρίσει εκείνη τη μέρα.

Elena laughed loudly at something Kostas, a pleasant young man they had met that day, said.

Η Ελένα ήθελε να εξερευνήσει τις λεπτομέρειες της ελληνικής κουλτούρας και να ζήσει νέες περιπέτειες.

Elena wanted to explore the details of Greek culture and live new adventures.

Ο Νίκος, ωστόσο, κοιτούσε το κινητό του.

Nikos, however, was looking at his phone.

Είχε ελέχξει ξανά και ξανά τα νέα, μη πιστεύοντας αυτό που έβλεπε.

He had checked the news again and again, not believing what he saw.

«Η απεργία συνεχίζεται,» είπε ξαφνικά, διακόπτοντας την κουβέντα τους.

"The strike continues," he said suddenly, interrupting their conversation.

«Το πλοίο καθυστερεί.

"The ferry is delayed."

»Η Ελένα τον κοίταξε με απογοήτευση.

Elena looked at him with disappointment.

«Ίσως πρέπει να βρούμε άλλη λύση,» πρότεινε.

"Maybe we should find another solution," she suggested.

Ο Κώστας κούνησε το κεφάλι του.

Kostas nodded.

«Μπορούμε να εξετάσουμε την πιθανότητα μιας πτήσης,» πρότεινε.

"We can consider the possibility of a flight," he proposed.

Ο Νίκος σκέφτηκε ότι ήταν καλή ιδέα, αλλά ήξερε ότι η πτήση θα είχε χώρο μόνο για έναν.

Nikos thought it was a good idea, but he knew that the flight would have space for only one person.

Ζύγισε τις επιλογές του.

He weighed his options.

Η Ελένα ήθελε τόσο πολύ να πάει, και ο Κώστας φαινόταν ότι είχε δικούς του λόγους για το ταξίδι.

Elena wanted so much to go, and Kostas seemed to have his own reasons for the trip.

Ο Νίκος χρειάστηκε να αποφασίσει.

Nikos needed to decide.

Θα έπρεπε να φύγει μόνος του ή να μείνει με τους φίλους του;

Should he leave alone or stay with his friends?

«Θα περιμένουμε το πλοίο.

"We'll wait for the ferry.

Μαζί,» αποφάσισε τελικά.

Together," he finally decided.

Η απόφαση του έφερε μια αίσθηση ηρεμίας.

His decision brought a sense of calm.

Κάθε καθυστέρηση ήταν μια ευκαιρία για νέα ανακαλύψεις, για καλύτερη γνωριμία με την παρέα του και το μέρος.

Every delay was an opportunity for new discoveries, for better acquaintance with his group, and the place.

Ίσως το ταξίδι προς τη Σαντορίνη να ήταν σημαντικότερο.

Perhaps the journey to Santorini was more significant.

Καθώς ο ήλιος κατέβαινε, αναμιγνύοντας με τα ζεστά χρώματα του δειλινού, ο Νίκος κατάλαβε πως οι καλύτερες στιγμές δεν συναντώνται πάντα στην άφιξη, αλλά στο ταξίδι.

As the sun descended, mingling with the warm colors of dusk, Nikos realized that the best moments aren't always found at the destination, but in the journey.

Με το χαμόγελο της Ελένας και την ευγένεια του Κώστα να του θυμίζουν την αξία της συντροφιάς και της συντροφικότητας, έπαψε πια να ανησυχεί.

With Elena's smile and Kostas's kindness reminding him of the value of companionship and camaraderie, he stopped worrying.

Ήταν έτοιμος για ό,τι έφερνε η νέα μέρα.

He was ready for whatever the new day brought.