Στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Αθήνας, η φωτεινή άνοιξη εισέβαλε μέσα από τα μεγάλα τζάμια.

At the Diethnes Aerodromio tis Athinas, the bright spring invaded through the large windows.

Οι επιβάτες έτρεχαν από πύλη σε πύλη.

Passengers were rushing from gate to gate.

Ο Λέανδρος στεκότανε ακίνητος μπροστά σε μια οθόνη ανακοινώσεων.

Leandros stood motionless in front of a display screen.

Το επόμενο δρομολόγιό του καθυστέρησε.

His next flight was delayed.

Το κοιτούσε για ώρα.

He looked at it for a long time.

Ήταν εδώ για ένα συνέδριο, αλλά ένιωθε την κούραση μιας ζωής κεκλεισμένης μέσα στον κόσμο του προγραμματισμού.

He was here for a conference, but he felt the fatigue of a life enclosed in the world of programming.

Λίγα μέτρα μακριά, η Θαλασσά έψαχνε μια θέση να καθίσει.

A few meters away, Thalassa was looking for a place to sit.

Επέστρεφε από μια έκθεση τέχνης, φορώντας ένα πολύχρωμο φουλάρι.

She was returning from an art exhibition, wearing a colorful scarf.

Έκανε τους ανθρώπους να την κοιτάζουν.

It made people look at her.

Τα χρώματα της δεν μπορούσαν να κρυφτούν.

Her colors couldn't hide.

Κι εκείνη περίμενε την καθυστερημένη πτήση της.

She, too, waited for her delayed flight.

Ο Δημήτριος, άλλος επιβάτης, καθόταν ανάμεσά τους.

Dimitrios, another passenger, sat between them.

Είχε μια εφημερίδα και τραγουδούσε σιγανά ένα παλιό λαϊκό τραγούδι.

He had a newspaper and was softly singing an old folk song.

Έβλεπε τους δυο τους και χαμογελούσε με μυστήριο.

He saw the two of them and smiled mysteriously.

«Δεν είναι κρίμα, παιδιά, να κάθεστε έτσι μόνοι σας;» είπε ξαφνικά, κλείνοντας την εφημερίδα.

"Isn't it a shame, kids, to sit like this all by yourselves?" he said suddenly, closing the newspaper.

Λέανδρος και Θαλασσά αντάλλαξαν βλέμματα.

Leandros and Thalassa exchanged glances.

«Έχουμε χρόνο...», πρόσθεσε ο Δημήτριος, σηκώνοντας το φλιτζάνι του.

“We have time...” Dimitrios added, raising his cup.

«Η καθυστέρηση είναι δώρο!»

“The delay is a gift!”

Κάπως έτσι, άρχισε η κουβέντα.

And so the conversation began.

Ο Λέανδρος ρώτησε τη Θαλασσά για την τέχνη και τις εμπειρίες της.

Leandros asked Thalassa about art and her experiences.

Η Θαλασσά μίλησε για τον τρόπο που τα χρώματα χορεύουν στον καμβά της ζωής, πώς κάθε πινελιά είναι στιγμή.

Thalassa spoke about how colors dance on the canvas of life, how each brushstroke is a moment.

Ο Λέανδρος άκουγε μαγεμένος, ένα χαμόγελο άρχισε να σχηματίζεται στο πρόσωπό του.

Leandros listened, enchanted, a smile beginning to form on his face.

«Δεν είναι μόνος ο κόσμος, όπως νομίζουμε... Είμαστε συνδεδεμένοι, ακόμη και εδώ, σε ένα αεροδρόμιο», είπε η Θαλασσά.

“The world isn’t as lonely as we think... We are connected, even here, in an airport,” said Thalassa.

Άνοιξε το μολύβι της και σχεδίασε γρήγορα, δείχνοντας το σχέδιο στον Λέανδρο.

She opened her pencil and quickly sketched, showing the drawing to Leandros.

Ήταν μια απλή φιγούρα, ένα αεροπλάνο που τρεφόταν από όνειρα.

It was a simple figure, an airplane fueled by dreams.

Ο Λέανδρος ενθουσιαζόταν.

Leandros was delighted.

Μίλησαν για τα όνειρά τους και τα μέρη που ήθελαν να δουν.

They talked about their dreams and the places they wanted to see.

Ήταν σαν να είχαν ξαφνικά έναν συν-ταξιδιώτη στο μονοπάτι της ζωής.

It was as if they suddenly had a co-traveler on the path of life.

Όταν ανακοινώθηκε ότι οι πτήσεις τους ήταν έτοιμες, αντάλλαξαν αριθμούς τηλεφώνου.

When it was announced that their flights were ready, they exchanged phone numbers.

Δεν ήταν απλώς μια συνάντηση στο αεροδρόμιο.

It wasn't just an airport meeting.

Ήταν αρχή κάτι νέου.

It was the beginning of something new.

Καθώς οι πτήσεις τους ξεκινούσαν, ο Λέανδρος σκεφτόταν.

As their flights took off, Leandros reflected.

Αισθανόταν μια εσωτερική αλλαγή.

He felt an internal change.

Η συνάντηση με τη Θαλασσά του υπενθύμισε κάτι σημαντικό: Η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά.

The meeting with Thalassa reminded him of something important: Life isn't just work.

Υπάρχουν και όνειρα, και χρώματα που αξίζει να δει κανείς.

There are dreams and colors worth seeing.

Στην πτήση του, ο Λέανδρος κοίταζε έξω το γαλάζιο ουρανό, σκεπτόμενος το συνέδριο με νέο φως.

On his flight, Leandros looked out at the blue sky, thinking of the conference with new light.

Στο μυαλό του, η φωνή της Θαλασσάς ηχούσε ακόμη.

In his mind, Thalassa's voice still resonated.

Κάπου εκεί έξω, ήξερε ότι θα συναντηθούν ξανά.

Somewhere out there, he knew they would meet again.