Ο κρύος αέρας εισερχόταν από το παράθυρο της βιβλιοθήκης.

The cold air entered through the library window.

Οι χιονονιφάδες έπεφταν αργά έξω, ντύνοντας το τοπίο με χειμερινή ομορφιά.

Snowflakes fell slowly outside, dressing the landscape in winter beauty.

Ο Δημήτριος καθόταν σε μια ήσυχη γωνία, περιτριγυρισμένος από βιβλία και χαρτιά.

O Dimitrios sat in a quiet corner, surrounded by books and papers.

Κυνηγούσε τις σπουδές του, αποφασισμένος να τελειώσει τις αιτήσεις του για το πανεπιστήμιο.

He was pursuing his studies, determined to finish his university applications.

Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν και όλοι μιλούσαν για τις διακοπές και τις διακόσμησεις.

Christmas was approaching, and everyone talked about vacations and decorations.

Αλλά για τον Δημήτριο, κάθε σκέψη για το μέλλον του προκαλούσε ανησυχία.

But for Dimitrios, every thought about his future caused anxiety.

Το άγχος είχε γίνει στοιχειό που τον ακολουθούσε παντού.

The stress had become a specter that followed him everywhere.

Εκείνη τη στιγμή, ο Νίκος και η Κατερίνα μπήκαν στη βιβλιοθήκη, γελώντας και μιλώντας για τα σχέδια τους για τις γιορτές.

At that moment, O Nikos and i Katerina entered the library, laughing and talking about their holiday plans.

Ο Δημήτριος προσπάθησε να συγκεντρωθεί, αλλά το κεφάλι του γυρνούσε.

O Dimitrios tried to focus, but his head was spinning.

Ένιωθε την καρδιά του να κτυπά έντονα και το δωμάτιο να περιστρέφεται.

He felt his heart pounding and the room rotating.

«Μήπως χρειάζεσαι βοήθεια;

"Do you need help?"

» ρώτησε η Κατερίνα, παρατηρώντας την ανησυχία στα μάτια του Δημήτριου.

rotise i Katerina, noticing the anxiety in Dimitrios' eyes.

Ο Δημήτριος δίστασε.

O Dimitrios hesitated.

Μέσα του μάλωνε με το φόβο και την ντροπή.

Inside, he battled with fear and shame.

Τελικά, με μια δόση αποφασιστικότητας, άφησε τους τοίχους να πέσουν.

Finally, with a dose of determination, he let his walls fall.

«Νομίζω ότι δεν μπορώ άλλο μόνος μου», είπε, η φωνή του τρέμωντας.

"I think I can't do it alone anymore," he said, his voice trembling.

«Αγωνίζομαι με το άγχος.

"I'm struggling with anxiety.

Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ».

I don't know how to handle it."

Η Κατερίνα κάθισε δίπλα του.

I Katerina sat beside him.

«Δεν είσαι μόνος, Δημήτρη.

"You're not alone, Dimitri.

Μπορούμε να βρούμε βοήθεια μαζί».

We can find help together."

Με την υποστήριξή της, ο Δημήτριος αποφάσισε να μιλήσει με τον σύμβουλο του σχολείου.

With her support, Dimitrios decided to speak with the school counselor.

Ήταν δύσκολη απόφαση, μα ήξερε πως ήταν η σωστή.

It was a difficult decision, but he knew it was the right one.

Κι όσο τα χιόνια συνέχιζαν να πέφτουν, ένιωθε σιγά-σιγά να ανακουφίζεται από το βάρος της μοναξιάς.

And as the snow continued to fall, he gradually felt relieved of the weight of loneliness.

Κάθε επίσκεψη στον σύμβουλο του βοηθούσε να καταλαβαίνει καλύτερα το άγχος του και πώς να το διαχειριστεί.

Each visit to the counselor helped him better understand his anxiety and how to manage it.

Είχε τα κατάλληλα εργαλεία πλέον και μια νέα δύναμη να κοιτά το μέλλον με αισιοδοξία.

He now had the proper tools and a new strength to look towards the future with optimism.

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην είσοδο του σχολείου άστραφτε, εποχή αναγέννησης και ελπίδας.

The Christmas tree at the school entrance shone, a season of rebirth and hope.

Ο Δημήτριος άντεχε όχι μόνο γιατί ήταν δυνατός, αλλά επειδή έμαθε να ζητάει βοήθεια.

O Dimitrios endured not only because he was strong, but because he learned to ask for help.

Και έτσι, με το νέο φωτεινό του χαμόγελο, στηριζόταν σε φίλους σαν την Κατερίνα και τον Νίκο, γνωρίζοντας ότι η αληθινή δύναμη βρίσκεται στη συντροφιά.

And so, with his new bright smile, he leaned on friends like i Katerina and ton Niko, knowing that true strength lies in companionship.