Από το παράθυρο του μικρού της δωματίου, η Ελένη κοίταγε το γαλάζιο της θάλασσας να αγκαλιάζει το νησί.

From the window of her small room, Eleni watched the azure sea embrace the island.

Ήταν καλοκαίρι, και το αιγαιοπελαγίτικο φως έλουζε τα σοκάκια της Σαντορίνης.

It was summer, and the Aegean light bathed the alleys of Santorini.

Η Ελένη ανυπομονούσε για τη γιορτή της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο, αλλά κάτι την βασάνιζε.

Eleni was looking forward to the celebration of the Virgin Mary on August 15th, but something was troubling her.

Οι λιποθυμίες της ήταν αθώες στην αρχή.

Her fainting spells were innocent at first.

Τώρα όμως, ήταν ο φόβος της.

But now, they were her fear.

Ο φίλος της, ο Αντρέας, καθόταν κοντά της.

Her friend, Andreas, was sitting close to her.

Υποστηρικτικός πάντα, αλλά σήμερα έκανε κουράγιο να της μιλήσει.

Always supportive, but today he gathered the courage to speak.

"Ελένη," είπε διστακτικά, "ίσως πρέπει να μιλήσουμε με τον Κώστα, τον γιατρό."

"Eleni," he said hesitantly, "maybe we should talk to Kostas, the doctor."

Η Ελένη γνώριζε τον Κώστα.

Eleni knew Kostas.

Ήταν σοβαρός και αποφασισμένος άνθρωπος.

He was a serious and determined person.

Τον είχε δει στο ιατρείο να βοηθά τους ανθρώπους με ηρεμία και γνώση.

She had seen him at the clinic, helping people with calm and knowledge.

"Ναι, ίσως πρέπει," απάντησε, σίγουρη ότι ο Κώστας μπορεί να την βοηθήσει.

"Yes, maybe we should," she replied, confident that Kostas could help her.

Στην αγορά, οι ετοιμασίες για τη γιορτή ζωντάνευαν τα πάντα.

In the market, preparations for the celebration enlivened everything.

Ο Αντρέας κρατούσε το χέρι της Ελένης σφιχτά.

Andreas held Eleni's hand tightly.

Ή ίσως ήταν η Ελένη που κρατούσε το δικό του — μια δύναμη που περνούσε μεταξύ τους.

Or perhaps it was Eleni who held his — a strength passing between them.

Ο αέρας είχε τη μυρωδιά ανθών κι ελπίδας.

The air carried the scent of blossoms and hope.

Αργότερα, η Ελένη και ο Αντρέας βρέθηκαν στο ιατρείο του Κώστα.

Later, Eleni and Andreas found themselves at Kostas’s clinic.

Εκείνη διηγήθηκε όλα όσα συνέβαιναν.

She recounted everything that had been happening.

Ο Κώστας άκουσε προσεκτικά, κρατώντας σημειώσεις.

Kostas listened carefully, taking notes.

"Πρέπει να εξετάσουμε όλες τις πιθανότητες," είπε ήρεμα.

"We need to consider all possibilities," he said calmly.

Η Ελένη αισθάνθηκε εμπιστοσύνη.

Eleni felt trust.

Η γιορτή έφτασε κι οι δρόμοι γέμισαν μουσική και χρώματα.

The celebration arrived, and the streets filled with music and colors.

Η Ελένη χόρευε και γέλαγε με τον Αντρέα.

Eleni danced and laughed with Andreas.

Αλλά ξαφνικά, ένιωσε το σώμα της να παραδίδει.

But suddenly, she felt her body give way.

Έπεσε πέρα.

She fell aside.

Ο κόσμος πάγωσε.

The world froze.

Ο Αντρέας έσκυψε δίπλα της, με δάκρυα στα μάτια.

Andreas knelt beside her, tears in his eyes.

"Ελένη!"

"Eleni!"

φώναξε απελπισμένος.

he shouted desperately.

Ο Κώστας έσπευσε και κράτησε το χέρι της.

Kostas rushed over and held her hand.

Της έδωσε να μυρίσει αμμωνία και αυτή επανήλθε.

He gave her ammonia to smell, and she came around.

"Φυστίκι," είπε ξαφνικά ο Κώστας.

"Peanuts," Kostas suddenly said.

"Είναι αλλεργία στα φυστίκια."

"It's a peanut allergy."

Ο Αντρέας κοίταξε με δέος.

Andreas looked in awe.

"Ελένη, πάντα φοβόμουν να σου πω κάτι…" Ήταν η στιγμή να εκφραστεί.

"Eleni, I've always been afraid to tell you something..." It was the moment to express it.

"Σ' αγαπώ."

"I love you."

Η Ελένη έμεινε να τον κοιτάζει γεμάτη συγκίνηση.

Eleni looked at him, filled with emotion.

Στο νοσοκομείο ξύπνησε η Ελένη, ο Αντρέας δίπλα της κρατώντας το χέρι της.

In the hospital, Eleni woke up with Andreas by her side, holding her hand.

"Όλα θα πάνε καλά τώρα," της είπε.

"Everything will be alright now," he told her.

Ο Κώστας εισήλθε με χαμόγελο, βρισκόντας την θεραπεία που χρειαζόταν, αλλά και μαθαίνοντας να εμπιστεύεται την διαίσθησή του.

Kostas entered with a smile, having found the treatment she needed, but also learning to trust his instincts.

Η Σαντορίνη αναπαυόταν κάτω από το φως των αστεριών, και η Ελένη, η Αντρέας και ο Κώστας είχαν βρει την ηρεμία τους.

Santorini rested under the starlight, and Eleni, Andreas, and Kostas had found their peace.

Και η γιορτή είχε μόλις αρχίσει για τους τρεις.

And the celebration had just begun for the three of them.