
Unveiling Secrets: A Summer Mystery in the Welsh Countryside
FluentFiction - Welsh
Loading audio...
Unveiling Secrets: A Summer Mystery in the Welsh Countryside
Sign in for Premium Access
Sign in to access ad-free premium audio for this episode with a FluentFiction Plus subscription.
Ar hanner dydd yn ystod haf poeth yn y wlad Gymreig, Eira a Gethin sefyll yn lôn hir yn arwain at ffermdy mawr hen eu taid.
At midday during a hot summer in the Welsh countryside, Eira and Gethin were standing in a long lane leading to their grandfather's large old farmhouse.
Yno, roedd ffenestri mewnol yn disgleirio dan heulwen cynnes, yn curo ar wyneb y gwydr gan greu tonnau o wres.
There, the interior windows shimmered under the warm sunlight, beating on the glass surface creating waves of heat.
Gethin roedd wedi cymryd mantais o eistedd yn yr ardd ogledig, ei gefn yn erbyn coeden hen.
Gethin had taken advantage of sitting in the north garden, his back against an old tree.
Ei ysbryd mwy ymarferol yn canolbwyntio ar y dyletswyddau sy'n eu disgwyl y diwrnod canlynol - darllen ewyllys ei daid.
His more practical spirit focused on the duties awaiting them the following day - reading his grandfather's will.
Roedd Eira, yn amlwg fodd bynnag, yn ymosodol ac yn barod i wynebu unrhyw dirgelwch.
Eira, however, was clearly eager and ready to face any mystery.
"Mae'r llythyr yma'n dweud bod mwy na meddylia i ni wybod," meddai Eira, ei llais yn brin o amheuaeth wrth chwifio llythyr rhwystyredig hanner canrif oed.
"The letter here says there is more than we think we know," said Eira, her voice lacking doubt as she waved a troublesome fifty-year-old letter.
Roedd hi wedi ddod o hyd iddo y noson gynt, yn cuddio mewn gwaith tynnu hen iâ dan silff wrth gefn.
She had found it the previous night, hidden in old ice removal work under a spare shelf.
"Beth yw dy fwriad, Eira?
"What is your intention, Eira?"
" gofyn Gethin, llygedyn o amheuaeth yn ei lygaid.
asked Gethin, a hint of doubt in his eyes.
"Mae'n rhaid i ni fynd i'r atig.
"We have to go to the attic.
Rwyn siwr bod rhywbeth bwysig yno.
I'm sure there's something important there.
Rhaid gwybod y gwir!
We must know the truth!"
"Gethin clenodd ei ben, nid oedd y lleisiau ohono yn sicr am ymrwymiadau teulu.
Gethin nodded, unsure about family commitments.
Ond, gyda chytundeb ofalus, taro ei llaw ar fraich ei chwaer.
But, with careful agreement, he patted his sister's arm.
"Iawn.
"Alright.
Ond dim nonsens, Eira.
But no nonsense, Eira."
"Pan aethon nhw i'r atig, roedd y golau'n law yn llugoer trwy'r to.
When they went to the attic, the sparse light glowed through the roof.
Byddai'r atig, yn llawnous gyda cheirw a hen deils caneuon, fel lle gorffwys ar gyfer amserau colli.
The attic, crowded with deer and old song tiles, was like a resting place for lost times.
Oll yn unfawr yn ymddiheuro oherwydd chwilfrydedd hir-hoelio.
All of it humbly apologizing due to long-nailed curiosity.
"Dyma fe," nododd Eira, yn nodi trwnc pren maluriedig mewn cornel.
"There it is," Eira pointed out, indicating a dilapidated wooden trunk in a corner.
"Edrych.
"Look."
"Agorodd Gethin y trwnc, llythyrau a lluniau mewn pentwr difa.
Gethin opened the trunk, letters and photographs in a disarrayed pile.
Datgelodd y pwysau gosodedig hanes y rhyfel a dewis a newidiodd bywyd y teulu am byth.
They uncovered the heavy weight of history from the war and choices that changed the family's life forever.
"Mae hwn yn rhywbeth," meddai Gethin, i gyd ar chwistrelliad, "Mae hyn yn rhywbeth.
"This is something," said Gethin, entirely intrigued, "This is something."
"Erbyn y diwedd, roedd Eira a Gethin wedi symud agosach at ei gilydd.
By the end, Eira and Gethin had moved closer to each other.
Roedd Eira wedi deall y burden o'r gwirionedd a oedd y gwerthfawr.
Eira had understood the burden of the truth, which was precious.
Gethin trodd y glust i ddarllediadau emosiynol, gwasgai llythyron hen yn agos.
Gethin turned an ear to emotional broadcasts, holding old letters close.
"Mae'n rhaid i ni gadw hwn i ni ein hunain," meddai Eira yn bwyllog, edrychiad meddal ar y winllan o blastig.
"We must keep this to ourselves," said Eira calmly, a soft look on the plastic vine.
A dyna sut y gorffenodd.
And that's how it ended.
Eu cyfrinach eu hunain, yn llawn cyffro y cynted coll ond y gwerthfawr, aros gyda nhw, wedi'i hudo yn llonydd cyfrwng y lleoedd colli.
Their own secret, full of the excitement of what was once lost but precious, stayed with them, enchanted in the quiet medium of lost places.