Mae'r haul haf yn tywynnu dros Gaerdydd, yn gwneud i'r ddinas sgleinio fel tinsel.

The summer sun shines over Caerdydd, making the city gleam like tinsel.

Mae'r strydoedd yn llawn o gefnogwyr rygbi brwd, pob un yn symud tuag at Stadiwm y Mileniwm.

The streets are full of enthusiastic rugby fans, all moving toward the Stadiwm y Mileniwm.

Mae Rhys ymhlith y torfeydd.

Rhys is among the crowds.

Mae ei galon yn curo'n gyflym gyda chyffro.

His heart is beating rapidly with excitement.

Mae wedi bod yn aros am y diwrnod hwn ers amser maith.

He has been waiting for this day for a long time.

Mae e'n cofio bob eiliad speshial a dreuliodd gyda'i dad yn y gorffennol wrth wylio'r gêm ar y teledu ers iddynt ddod i'r stadiwm gyda'i gilydd am y tro olaf.

He remembers every special moment spent with his dad in the past watching the game on TV since they last went to the stadium together.

Wrth iddo gerdded tuag at y stadiwm, mae troed Rhys yn sleidio ar gerrig mân.

As he walks toward the stadium, Rhys's foot slips on small stones.

Maen nhw'n mynd yn sgleinllyd o dan ei draed.

They become slippery under his feet.

Mae'n plygu'n sydyn a'i feddwl yn llawn emosiynau yn sydyn.

He bends suddenly, his mind suddenly full of emotions.

Mae poen difrifol yn lledaenu ar draws ei ffêr.

A serious pain spreads across his ankle.

Mae e'n methu symud ar gyfer eiliad, ei anadl yn ddau ffon tenau.

He can't move for a moment, his breath in two thin sticks.

Mae Carys ac Emyr, ei ffrindiau da, yn rhedeg tuag at ei ochr, eu gwynebau yn llawn pryder.

Carys and Emyr, his good friends, run to his side, their faces full of concern.

"Rhys, wyt ti'n iawn?

"Rhys, are you okay?"

" gofynnodd Carys gyda llais pryderus.

asked Carys with a worried voice.

"Byddaf i'n iawn," meddai Rhys, gan boletio ei ben er gwaethaf y poen.

"I'll be fine," said Rhys, nodding his head despite the pain.

Ond mae ei feddwl eisoes yn gwybod nad yw'n iawn.

But he already knows in his mind that it's not okay.

Mae'r meddygon ar ochr y stryd yn argymell i Rhys fynd adref a derbyn triniaeth.

The doctors on the side of the street recommend Rhys go home and receive treatment.

Ond mae ei galon yn gwrthod gadael i'r poen drechu ei frwdfrydedd.

But his heart refuses to let the pain defeat his enthusiasm.

Mae'n penderfynu gadael Carys a Emyr a mynd i siop fferyllydd cyfagos i brynu crutch.

He decides to leave Carys and Emyr and go to a nearby pharmacy to buy a crutch.

"Rhaid i ni fynd i'n seddau," mae'n dweud â phenderfyniad.

"We have to go to our seats," he says with determination.

Gyda phob cam, mae’r poen yn brathu ei ffêr ond mae Rhys yn gwthio ymlaen, lluniau o'r gorffennol yn dawnsio yn ei gof.

With every step, the pain bites at his ankle, but Rhys pushes on, images from the past dancing in his memory.

Mae'r ffordd i'r stadiwm yn heriol ond mae'r awydd iddo brofi’r uchafbwynt hwn gyda'i dad yn fwy na'r boen.

The path to the stadium is challenging, but the desire to experience this peak with his dad is greater than the pain.

Wedi cyrraedd ei sedd, mae'r corn chwibanu yn clochi.

Having reached his seat, the whistle horn blares.

Mae'r gêm ar fin dechrau.

The game is about to start.

Mae Rhys yn llenwi â balchder a chof sy'n ei gysuro.

Rhys is filled with pride and comforting memories.

Mae'n teimlo presenoldeb ei dad wrth ei ochr, wrth edrych dros faes y gêm.

He feels his dad's presence beside him as he looks over the game field.

Trwy'r poen, mae e’n gwylio'r gêm gyda llawenydd eithriadol.

Through the pain, he watches the game with exceptional joy.

Mae ei galon yn canu wrth weld pob sgôr, pob cynnig cyswllt, fel petai ei dad yn cyd-chwarae gyda fo drwy’r amser.

His heart sings with each score, each touch play, as if his dad is playing alongside him all the time.

Mae bodolaeth go iawn a phresenoldeb ei dad yn y cof, yn troi'r boen yn bleser.

The real existence and memory of his dad turn the pain into pleasure.

Pan yw'r amser hwnnw'n dod, yn gwanwyn y dydd yn cilwenu a'r awyr yn ardraws i gysgodion machlud tawel, Mae Rhys yn gwybod nad yw'n unig yn y cyfrwng hwn.

When that time comes, as the day wanes and the sky is dipped in the shadows of a quiet sunset, Rhys knows he is not alone in this arena.

Ni all un ffêr anafiedig gymharu â balchder ac atgofion sy'n gryf fel rwymau teulu.

An injured ankle cannot compare to the pride and memories that are as strong as family ties.

Mae'n gadael y stadiwm gyda gwen ac enaid yn llawn.

He leaves the stadium with a smile and a heart full.

Mae Rhys yn dysgu yn wir, gyda phob cam, bod atgofion yn fyw wrth iddynt gael eu hailddarganfod drwy gyd-destun bywyd ar eu ffurf wirioneddol.

Rhys truly learns, with each step, that memories are alive as they are rediscovered in the context of life in their true form.

Mae ef yn dal i fynd adref, ei galon wedi'i llenwi â balchder a bodlonrwydd.

He heads home, his heart filled with pride and contentment.