
Ascending Tafelberg: A Journey of Family and Renewal
FluentFiction - Afrikaans
Loading audio...
Ascending Tafelberg: A Journey of Family and Renewal
Sign in for Premium Access
Sign in to access ad-free premium audio for this episode with a FluentFiction Plus subscription.
Die son hang laag oor Kaapstad, en die lug is helder, tipies van 'n somer-Christmastyd.
The sun hangs low over Kaapstad, and the air is clear, typical of a summer Christmastime.
Tafelberg strek trots teen die horison uit, sy plat top omvou deur 'n sagte bries.
Tafelberg stretches proudly against the horizon, its flat top enveloped by a gentle breeze.
Liezl en Johan staan aan die voet van die berg, elkeen gewapen met 'n rugsak en duidelike vastberadenheid.
Liezl and Johan stand at the foot of the mountain, each armed with a backpack and clear determination.
"Hou jy vas, Johan?
"Are you holding on, Johan?"
" Liezl vra, haar stem effens bewende van die spanning van wat voorlê.
Liezl asks, her voice slightly trembling with the tension of what lies ahead.
Johan, met 'n mengsel van kalmte en innerlike onrus, knik net.
Johan, with a mix of calm and inner turmoil, just nods.
"Ons moet aan Pa se laaste wens voldoen," sê sy, en voel weer die knel van skuld wat haar maag ruk.
"We have to fulfill Dad's last wish," she says, feeling again the pang of guilt twisting her stomach.
So begin hulle klim.
So they begin their climb.
Die pad voor hulle kronkel tussen rotse en fynbos, met 'n vrolike geselskap van toeriste rondom hulle, almal op soek na die oorweldigende uitsig wat die top beloof.
The path ahead winds between rocks and fynbos, with a cheerful company of tourists around them, all seeking the overwhelming view the top promises.
Johan probeer die stilte breek.
Johan tries to break the silence.
"Pa was lief vir hierdie plek," sê hy sag.
"Dad loved this place," he says softly.
"Hy het altyd gesê dis waar sy gedagtes helder word.
"He always said it's where his thoughts become clear."
"Liezl reageer halfhartig, haar gedagtes dwaal.
Liezl responds half-heartedly, her thoughts wandering.
Sy was nie genoeg daar vir hom nie, dink sy.
She wasn't there enough for him, she thinks.
Maar Johan hou aan praat, sy stem nou meer 'n beroep as 'n stelling.
But Johan keeps talking, his voice now more an appeal than a statement.
"Weet jy, Liezl, ons moet die herinneringe koester.
"You know, Liezl, we need to cherish the memories.
Dis nie te laat om dit saam te doen nie.
It's not too late to do it together."
"Liezl kyk na hom en sien die rou emosie in sy oë.
Liezl looks at him and sees the raw emotion in his eyes.
"Ek weet," sê sy uiteindelik, haar stem nou sagter.
"I know," she finally says, her voice now softer.
"Ek voel net so skuldig.
"I just feel so guilty.
Ek was nie altyd daar nie.
I wasn't always there."
"Johan stop en lê sy hand op haar skouer.
Johan stops and places his hand on her shoulder.
"Dis hoekom ons hier is.
"That's why we're here.
Vir Pa.
For Dad.
Maar ook vir ons.
But also for us."
" Sy opregte woorde maak haar hart ligter.
His sincere words lighten her heart.
Hulle hervat die klim, nou met 'n beter begrip van mekaar.
They resume the climb, now with a better understanding of each other.
Teen die middag bereik hulle die top.
By midday they reach the top.
Die wind is sterk hierbo, dit waai deur hul hare terwyl hulle die stadion-agtige uitsig oor die stad bewonder.
The wind is strong up here, blowing through their hair as they admire the stadium-like view over the city.
'n Stroom mense gaan verby, gelukkig en gewillig om die hoogtepunte met hul kameras vas te vang.
A stream of people passes by, happy and eager to capture the highlights with their cameras.
"Liezl," sê Johan teer.
"Liezl," says Johan tenderly.
"Dis tyd.
"It's time."
" Hulle haal die urn uit.
They take out the urn.
Die glans van die metaal blink in die son soos 'n baken van herinneringe.
The sheen of the metal glistens in the sun like a beacon of memories.
Liezl maak dit stadig oop, haar hande lig beweend.
Liezl opens it slowly, her hands slightly trembling.
"Pa, ons is hier," fluister sy.
"Dad, we're here," she whispers.
Johan gaan staan langs haar.
Johan stands beside her.
Saam versprei hulle die as, die wind neem dit soos 'n lagie oor die berge uit.
Together they spread the ashes, the wind carrying it like a veil over the mountains.
Die oomblik is stil, heilig.
The moment is silent, sacred.
Die aksie voel versagtend, asof die gewig van die verlede opgelig word en saam met die donsige wolke verbygedraai word.
The act feels soothing, as if the weight of the past is lifted and swirled away with the fluffy clouds.
Liezl kyk Johan in die oë, 'n nuwe verstaan versprei tussen hulle.
Liezl looks into Johan's eyes, a new understanding spreading between them.
"Dankie dat jy my hierheen gebring het," sê sy.
"Thank you for bringing me here," she says.
Johan glimlag en voel die lesse van hul pa groei.
Johan smiles, feeling their father's lessons grow within him.
"Ons het mekaar nodig," antwoord hy eenvoudig.
"We need each other," he answers simply.
So staan hulle, hand aan hand, nuut verbind op hierdie heiligdom van rotse en lug.
So they stand, hand in hand, newly connected on this sanctuary of rocks and air.
Die berg het hul swaarmoedigheid geneem, dit in die vars see-bries getransformeer as iets nuuts en vreemds: hoop.
The mountain has taken their heaviness, transforming it in the fresh sea breeze into something new and strange: hope.
As die laaste strale van die son agter die horison sak, weet hulle dat dit die begin van beter dinge is.
As the last rays of the sun set behind the horizon, they know it's the beginning of better things.