Die herfsblare het soos 'n warm kombers oor die plaas gelê.

The autumn leaves lay like a warm blanket over the plaas.

Die wind het saggies gewaai en Pieter het in die kombuis gestaan, besig om alles gereed te kry vir die naweek.

The wind blew softly, and Pieter stood in the kitchen, getting everything ready for the weekend.

Die plaas, met sy ou houtgeboue en groot groentetuin, het altyd soos 'n vlugtige droom gevoel.

The plaas, with its old wooden buildings and large vegetable garden, always felt like a fleeting dream.

Die devies was dat niemand kon wegskram van hierdie gesinsbyeenkoms nie, selfs nie Elize of Stefan met hul eie agendas nie.

The rule was that no one could shy away from this family gathering, not even Elize or Stefan with their own agendas.

Elize, die middelkind, het gevoel sy moes haar plek verdien, maar Pieter kon die opbouende spanning in haar houding aanvoel.

Elize, the middle child, felt she had to earn her place, but Pieter could sense the building tension in her demeanor.

Hy het geweet sy sou nie stilbly nie.

He knew she wouldn't stay quiet.

Stefan, die jongste, het met sy gewoonte aangegaan om sorgeloos en vrolik te wees, maar Pieter het sy bekommernis agter Stefan se lag gesien.

Stefan, the youngest, continued his carefree and cheerful ways, but Pieter could see the concern behind Stefan's laughter.

"Pieter! Waar is al die sjokoladekonfyteiers?" het Elize geroep, en die stilte gebreek.

"Pieter! Where are all the chocolate confetti eggs?" Elize called, breaking the silence.

Haar stem was sterk en vastberade.

Her voice was strong and determined.

Sy het besluit sy is nie meer die kind wat altyd oor die hoof gesien word nie.

She had decided she was no longer the child to be overlooked.

"In die spens, Elize. Ek het gedink jy het dalk 'n ander geheim, Stefan?" het Pieter glimlaggend gevra toe Stefan by die tafel aanskuil.

"In the pantry, Elize. I thought you might have another secret, Stefan?" Pieter asked with a smile as Stefan hovered by the table.

Hy het gesien dat Stefan se glimlag hierdie keer nie heeltemal opreg was nie.

He noticed that Stefan's smile wasn't entirely genuine this time.

So het die Saterdag verbygegaan in 'n oogknip.

So the Saturday passed in the blink of an eye.

Elize het keer op keer met haar woorde die stilte gesny, en Pieter het geweet dat hy die seer sylselfde moes aanspreek al was dit sy rol by die harde bakens te bly.

Elize cut through the silence repeatedly with her words, and Pieter knew he had to address the hurt even though his role had always been to stay at the hard edges.

Hy was so gewoond aan die rol van vredemaker dat sy eie stem altyd die elpevier-slaan in sy eie kop gespeel het.

He was so accustomed to the role of peacemaker that his own voice always played like a broken record in his head.

Toe breek Paassondag aan, en hulle het om die groot eettafel vergader.

Then Easter Sunday dawned, and they gathered around the large dining table.

Die geur van skaapboud en varsgebakte brood het die vertrek gevul.

The aroma of lamb roast and freshly baked bread filled the room.

Dis presies die soort dag wat Pieter wou hê: kalm, met die geluid van voëls wat die stiltes vul.

It was precisely the kind of day Pieter wanted: calm, with the sound of birds filling the silences.

Maar binne hom het 'n ander storm opgestyg.

But within him, another storm was brewing.

Elize het die eisingsnare aangeraak en Stefan se glimlag het begin krummel.

Elize touched the strings of tension, and Stefan's smile began to crumble.

"Pieter, jy wil altyd almal gelukkig hou.

"Pieter, you always want to make everyone happy.

Maar wat van jou geluk?" het Elize onverwags gevra, haar oë soos helder groen lanterns van die waarheid.

But what about your happiness?" Elize unexpectedly asked, her eyes like bright green lanterns of truth.

Pieter het die mes neergesit wat hy vir die skaapboud gebruik het.

Pieter put down the knife he had used for the lamb roast.

"Jy weet, Elize, dis nie altyd maklik nie.

"You know, Elize, it's not always easy.

Ek het probeer... maar dalk moet ons almal beter luister."

I've tried... but maybe we all need to listen better."

"Luister? Na wie?

"Listen? To whom?

Wat is daar om te sê?" het Stefan ingemeng, sy stem skielik hees.

What is there to say?" Stefan interjected, his voice suddenly hoarse.

Die lekkende put van sy finansiële geheime het oorlopende waters laat plas in sy oë.

The leaking well of his financial secrets let overflowing waters splash in his eyes.

"Na mekaar," het Pieter sagter geantwoord.

"To each other," Pieter answered more softly.

En toe het hy alles neergesit — die verantwoordelikheid, die ingehoue woede, die wrok — en vir die eerste keer in baie jare gepraat oor hoe hy voel.

And then he set everything down — the responsibility, the suppressed anger, the resentment — and, for the first time in many years, spoke about how he felt.

Dit het in 'n vurige argument geëindig.

It ended in a fiery argument.

'n Ruisende konfrontasie waarin elke seer, al jare ongewoon, uitbars.

A roaring confrontation in which every pain, long unheard, erupted.

Maar met elke woord, elke traan, het die koue tussen hulle begin ontdooi.

But with every word, every tear, the coldness between them began to thaw.

Op daardie koue Paassondag het die familie langs die tafel 'n skud van koppe en 'n gebaar van aanvaarding gedeel.

On that cold Easter Sunday, the family shared a nod and a gesture of acceptance around the table.

Hulle het nie alle probleme opgelos nie, maar hulle het begin verstaan.

They didn't solve all their problems, but they began to understand.

Pieter het afgeleer dat soms, om vrede te vind, 'n mens na binne moet kyk en jou stem moet bevry.

Pieter learned that sometimes, to find peace, one must look within and free one's voice.

In die weird herfslandskap, vol nuwe beloftes en ou herfsblare, het die familie 'n lente van hoop ontdek — in die oop gesprekke wat hulle die geleentheid gegee het om nuut te begin.

In the bleak autumn landscape, full of new promises and old autumn leaves, the family discovered a spring of hope — in the open conversations that gave them the opportunity to begin anew.